Φήμες λένε ότι η προθεσμία τους αγχώνει τους ανθρώπους. Πανικοβάλλονται, τα προγραμματίζουν όλα μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας και πάλι θα καταλήξουν στ’ ότι δεν προλαβαίνουν να περατώσουν την εργασία, το project, τη δουλειά που τους έχει ανατεθεί.
Δε θα μιλήσουμε γι’ αυτούς τους ανθρώπους σήμερα όμως, αλλά για τους άλλους, που έχουν κάνει το yolo τρόπο ζωής και τα ‘χουν βρει με τον εαυτό τους, ξέροντας πολύ καλά πως μόνο κάτω από πίεση μπορούν να λειτουργήσουν και ν’ αποδώσουν τα μέγιστα.
Τι εννοώ; Έχεις προθεσμία ένα μήνα. Για 28 μέρες τα ξύνεις. Δε σε νοιάζει τίποτα, δε σου καίγεται καρφάκι. Δεν μπορείς ν’ αποδώσεις γιατί ποιος ο λόγος να τελειώσεις κάτι τόσο νωρίς, εφόσον η προθεσμία λειτουργεί ακριβώς γι’ αυτό, για να σου δείξει πότε πρέπει να ‘ναι τελειωμένο κάτι;
Και τις δυο τελευταίες μέρες παίρνουν φωτιά τα πληκτρολόγια, το μυαλό ανεβάζει επικίνδυνα στροφές κι όλα λειτουργούν ρολόι. Καφέδες επί καφέδων, τζανκ φουντ κι ένα σπίτι ακατάστατο γιατί βρίσκεσαι σε δημιουργική ηδονή. Η προθεσμία είναι η μεγαλύτερη έμπνευση. Ποιο άγχος και ποιος πανικός; Αν δεν το ζήσεις στην πίεση, αν δεν κουραστεί το κωλαράκι σου, ποιος ο λόγος να ευχαριστηθείς με την ολοκλήρωση αυτού που σου ανατέθηκε;
Άσε τους προγραμματισμούς και τις χαζομάρες. Αλήθεια, δε νομίζω πως κανένας ευχαριστιέται όταν δημιουργεί κάτι αλλά το κάνει υπό τέτοια πίεση, που τα κάνει όλα μηχανικά και ρομποτοποιημένα. Αν δε σε πιάσει ο οίστρος, αν δεν είσαι 16 ώρες συνεχόμενες πάνω απ’ το πληκτρολόγιο, φωνάζοντας ανά ώρες «τι αριστούργημα έχω φτιάξει» κι ας είναι απλώς ένα Powerpoint με θέμα το Βόρειο Σέλας, αν δεν είναι τα νεύρα σου στην τσίτα απ’ τους καφέδες και δε φοράς τις ίδιες κάλτσες για 3 μέρες, ποιο το νόημα;
Γίνε λίγο πρωτόγονος. Άφησε τα ένστικτά σου ελεύθερα. Η προθεσμία, το deadline είναι φίλοι μας και μας αγαπάνε. Θέλουν μονάχα το καλό μας. Μας κάνουν ν’ αγαπάμε αυτό που είμαστε.
Δεν είναι άρπα-κόλλα η διαδικασία επειδή είναι της τελευταίας στιγμής. Μην μπερδεύεσαι. Απλώς υπάρχουν άνθρωποι που λειτουργούν μονάχα μ’ αυτόν τον τρόπο. Δώσε τους τρεις μήνες, θα τα κάνουν όλα τις τρεις τελευταίες μέρες. Είπαμε, yolo. Είναι τρόπος ζωής. Δίχως άγχη και χαζές περισπάσεις απ’ το στόχο. Χωρίς αποπροσανατολισμούς και πανικό, αν κάτι που έπρεπε να γίνει σήμερα, δεν έγινε.
Θα κλειστούν σπίτι, θα βάλουν την αγαπημένη τους μουσική και θα ξεκινήσουν. Μπορεί και να τελειώσουν κυριολεκτικά 5 λεπτά πριν τη λήξη της προθεσμίας και να βγάλουνκαι σέλφι, για να καμαρώσουν γι’ αυτό.
Η πιο μεγάλη έμπνευση είναι σίγουρα αυτή που σου προκαλεί, που σου βγάζει αβίαστα, η προθεσμία.
Μεγάλη υπόθεση να σου κινητοποιεί το μυαλό ένας στόχος, ένας δρόμος κι ένας χρόνος.
Συντάκτης: Ιωάννης Καράπογλου
