Αναμονή. Μια λέξη συνώνυμη του πόνου. «Θα σε περιμένω», λες και οι τρεις αυτές λέξεις κρύβουν όλη τη στεναχώρια, τη μελαγχολία και την αδηφάγο σιγουριά πως θα είσαι για πάντα εδώ, να περιμένεις καρτερικά τον άνθρωπο που σε έκανε να αισθανθείς τόσα πολλά.
Οι φίλοι σου θα σου κάνουν χιλιάδες κηρύγματα κάθε φορά που θα σε δουν να σκέφτεσαι πάλι τα ίδια, που θα γυρνάς στα παλιά και θα το καταλαβαίνουν πια μόνο με ένα σου βλέμμα. «Δε θα γυρίσει, ξεκόλλα». Όλη η κοινωνία κι οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν δομηθεί με αυτή την εξαιρετικά απλή και περίπλοκη ταυτόχρονα νοοτροπία. Γιατί να περιμένεις κάποιον που δε θα γυρίσει; Προχώρα, ξεκόλλα, θα έρθουν νέα, καλύτερα, ομορφότερα.
Δεν έχουν συνηθίσει οι άνθρωποι να αγκαλιάζουν τον πόνο. Μάθανε να δίνουν καραμέλες στους εαυτούς τους, όμορφες ψευδαισθήσεις που κάθε τρεις και λίγο διαψεύδονται και τους βλέπεις να γίνονται ράκος, να διαλύονται. Φράσεις κλισέ όπως «Θα έρθουν άλλα, καλύτερα», «αξίζεις πολλά παραπάνω» και λοιπές αερολογίες του κώλου που θέση στη ζωή όσων αγάπησαν πραγματικά, δεν έχουν.
Κανείς δεν καταλαβαίνει πια τη σημασία του πόνου, το πόσο σημαντικός είναι για την ανθρώπινη ύπαρξη. Τη σημασία της απώλειας. Και πάνω απ’ όλα, τη σημασία της σταθερότητας στις επιλογές. Της πίστης.
Το να περιμένεις κάποιον να γυρίσει, δεν έχει να κάνει με την πεποίθηση πως θα γυρίσει. Δε με αφορά αυτό. Στην τελική, δε θα το κάνει. Δεν ξέρεις πώς είναι οι σχέσεις σήμερα; Ένας άγνωστος βαφτίζεται άνθρωπός σου, κι από άνθρωπός σου γίνεται και πάλι ξένος. Ο τέλειος κύκλος. Το να περιμένεις κάποιον έχει να κάνει μονάχα με τη σιγουριά πως ό,τι κι αν γίνει, εσύ θα είσαι εκεί για αυτόν, είτε το κάνει είτε όχι.
Η αναμονή δεν έχει να κάνει με απαιτήσεις, προσδοκίες και πράγματα που σου χρωστάει κάποιος. Έχει να κάνει με πάθος. Ξέρεις τι είναι πάθος ή το έθαψες κι αυτό μαζί με τις υπέρμετρες αξιώσεις σου για τον έρωτα; Πάθος είναι να ξέρεις τι θες και να το θες δυνατά, να πάει η καρδιά σου να σπάσει μόνο στο άκουσμα του ονόματος του άλλου. Να μην το πουλάς για αγάπες φτηνές και λόγια λαμπρά μα πάντα τόσο ψεύτικα. Τις λεγόμενες αγάπες-παυσίπονα. Το θυμάσαι αυτό το πάθος ή το έπνιξες μέσα στα κηρύγματα και τις ανόητες ατάκες περί «Αξίζεις κάτι καλύτερο»;
Η αναμονή έχει να κάνει με την αγάπη που ηρεμεί θηρία και με τον έρωτα που φωταγωγεί πόλεις. Μια τέτοιου είδους αγάπη που δεν αντέχει υποκατάστατα, ένας έρωτας που δε γουστάρει αντικαταστάτες και το δηλώνει με περηφάνια, και το εννοεί με όλη του την ψυχή. Είμαι εδώ για σένα και μόνο. Είτε έρθεις και γίνουν τα όνειρα πραγματικότητα, είτε δεν έρθεις ποτέ, εγώ είμαι εδώ. Έχεις νιώσει τη δύναμη ενός τέτοιου συναισθήματος;
Κηρύγματα στα άρθρα μου δεν έκανα ποτέ αλλά αν θες να ακούσεις και να κρατήσεις κάτι από εμένα κι από τα γραπτά μου, κράτα αυτό. Η αγάπη δεν ξεπουλιέται ακόμα κι αν τις προσφέρουν τα πιο λαμπερά στολίδια. Ο έρωτας είναι το πιο ιερό πράγμα στη Γη, πάνω από θρησκείες και Θεούς. Όταν θα λες «Σ’αγαπώ» να το λες με όλη σου την καρδιά και να το εννοείς με όλη σου την υπόσταση αλλιώς μην το βγάλεις από το στόμα σου. Όταν θα ξέρεις πως θα είσαι εκεί, ό,τι κι αν γίνει. Όχι μόνο στα καλά, όχι μόνο στα άσχημα, αλλά ακόμα κι αν το πλάσμα που βάφτισες άνθρωπό σου δε θέλει να σε βλέπει πια.
Εγώ θα είμαι πάντα σίγουρος. Σίγουρος για αυτό το πλάσμα, σίγουρος για το πού θέλω να δώσω την αγάπη μου. Κι αν δε τη θέλει, δε θα τη σκορπίσω δεξιά κι αριστερά σε ερωτάκους της σειράς μόνο και μόνο για να πω πως κάτι έκανα στη ζωή μου. Θα περιμένω εκείνο το πλάσμα για να του δώσω όλο μου το είναι. Θα περιμένω γιατί ξέρω καλά πως ο κύκλος είναι ατέλειωτος. Έτσι όπως από άγνωστος, έγινε άνθρωπός μου, και ξανά άγνωστος, μπορεί να γίνει και πάλι ο άνθρωπος ο δικός μου.
Δεν περιμένω να γυρίσεις. Εγώ δεν έφυγα ποτέ από εδώ. Δεν είσαι απωθημένο, ούτε αγάπη χαμένη. Είσαι ο λόγος που κατάλαβα τη σημασία της αναμονής. Αυτό που μικρός έβρισκα ηλίθιο, το να με περιμένει ο μπαμπάς μου μισή ώρα πριν τελειώσω το φροντιστήριο, με έκανες και το κατάλαβα καλά. Αν καμιά φορά είχε τύχει και δεν είχε έρθει, έκανα τον κόσμο ανάκατο.
Αυτά που θεωρούμε δεδομένα μας λείπουν πιο πολύ. Γι’ αυτό την αναμονή, τον πόνο, να τα αγκαλιάζετε. Δεν είναι εχθροί. Είναι φίλοι της σιγουριάς πως κάτι που νιώσατε, άξιζε τα πάντα.
Συντάκτης: Ιωάννης Καράπογλου
