Τρελός. Η πρώτη λέξη που σου ερχόταν στο μυαλό όταν σκεφτόσουν εμένα. Τότε, χαμογελούσες με αυτό. Σου άρεσε η προοπτική ενός ανθρώπου που θα ταρακουνήσει τη ζωή σου με τρόπο που δεν είχες συνηθίσει.
Τρελός. Θα το λες και τώρα αν σε ρωτήσει κανείς για μένα, μόνο που τώρα αυτό είναι εναντίον μου. Από λέξη αθώωσης και υπεράσπισης, έχει περάσει στην αντίπερα όχθη. Λέξη κατηγορίας. Τι είναι για το διάβολο το λιβάνι; Το ίδιο και ο τρελός για τη ζωή σου πλέον.
Δε θα μπορούσα να είμαι με έναν άνθρωπο σαν εμένα. Με ανθρώπους όπως εγώ είναι ευκολότερο να φύγεις παρά να μείνεις, το παραδέχομαι. Στην αρχή είναι όλα ωραία, ο ενθουσιασμός είναι καλός σύμμαχος, η τρέλα συνώνυμο της καθημερινότητας, μα ποιος μπορεί να κάνει την τρέλα τρόπο ζωής; Ποιος να θελήσει κάτι τέτοιο και γιατί;
Υπάρχουν άνθρωποι που μπορείς να πιαστείς από πάνω τους, να γίνεις κομμάτι της σάρκας τους. Να είναι η προέκταση του σώματός σου, το συμπλήρωμα της κάθε σκέψης σου, η λύτρωσή σου τη στιγμή που σε εγκαταλείπει κι ο ίδιος σου ο εαυτός. Να είναι το γκολ στο τελευταίο δευτερόλεπτο του αγώνα. Για τέτοιους ανθρώπους αξίζει να ζεις, για τέτοιους ανθρώπους λες πως στην τελική, η ζωή δεν είναι απλά όμορφη, είναι και κάτι παραπάνω. Σου παίρνει την ανάσα.
Κι εγώ κάθε στιγμή μαζί σου πάθαινα ασφυξία από έρωτα και δε με ένοιαζε στιγμή αν θα πνιγώ. Κι αυτό μέσα στο παιχνίδι είναι. Το κακό είναι πως έπνιξα εσένα. Αυτό δεν ήταν μέσα στο παιχνίδι. Εκεί χάσαμε τα πάντα. Κάτι οι άπιαστες προσδοκίες που δημιούργησα από το πουθενά, κάτι η μανία μου να τρέχουμε σε ρυθμούς Ιταλού που πίνει τον εσπρέσσο του σε δυο γουλιές, σε φόβισα.
Ο φόβος είναι ο χειρότερος σύμμαχος κι ο μεγαλύτερος εχθρός. Δεν είναι εύκολο να μπλέκεις με ανθρώπους που τρέχουν με χίλια. Η ταχύτητα εκτός ορίων σε ένα και μόνο γεγονός σε οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια- στη μετωπική σύγκρουση. Κι έτσι κι έγινε. Όσα χαλινάρια κι αν προσπάθησες να μου βάλεις, αντίθετο αποτέλεσμα είχαν. Ήθελα κι άλλα. Μου έδινες μισό, εγώ για αυτό το μισό που μου έδινες σε ερωτευόμουν δέκα φορές παραπάνω. Μου έδινες δέκα, σε ερωτευόμουν χίλιες φορές. Σε έπνιξα με τα ίδια μου τα χέρια.
Γιατί να είσαι με κάποιον που σε τραβάει στα άκρα; Που ζητάει συνεχώς πιο πολλά, σαν ένα παιδάκι που ζητάει συνεχώς κι άλλη σοκολάτα; Ποιος ο λόγος να είσαι με κάποιον που σου ζητάει συνεχώς επιβεβαίωση της αγάπης σου; Γιατί να θέλει κάποιος επιβεβαίωση συνεχώς;
Γιατί είναι ανασφαλής, θα μου πεις. Γιατί κάθε ανασφάλεια που είχα στη ζωή μου, την έβγαλα όλη πάνω σου έχοντας την ψευδαίσθηση πως θα αντέξεις, λες και ήταν υποχρέωσή σου να ακούς τις παράλογες ζήλιες μου και να τρως τις καθημερινές μου φρίκες για μια ζωή.
Οι άνθρωποι τους τρελούς τους θέλουν για την παρέα τους. Για να τους κάνουν να χαμογελάνε τις ώρες που κανείς άλλος δεν μπορεί. Όχι γιατί είναι τσαρλατάνοι. Γιατί οι άνθρωποι που αποφασίζουν να βάλουν τη χαρά του άλλου πάνω απ’ όλα, ανεξαρτήτως αν οι ίδιοι είναι καλά, έχουν ζήσει στο πετσί τους τι σημαίνει το να μην είσαι καλά. Και γι’ αυτό θέλουν δίπλα τους να βλέπουν μονάχα χαμόγελα με οποιοδήποτε κόστος.
Οι άνθρωποι τους τρελούς, αυτούς με την παιδική ψυχή, δεν τους θέλουν για ανθρώπους δικούς τους. Δεν τους θέλουν για συνοδοιπόρους. Είναι άλλο η φιλία κι άλλο ο έρωτας. Η φιλία μπορεί και να είναι συμβατική ανά περιόδους.
Ο έρωτας δεν είναι συμβατικός, όμως. Δεν μπορείς να ζεις με κάποιον που σου γαμάει την ψυχή, ακόμα και χωρίς να το θέλει. Γιατί να πιστέψεις το «Σ’ αγαπώ» ενός τρελού, γιατί να του χαρίσεις το δικό σου «Σ’ αγαπώ» όταν η ευτυχία σου μαζί του άλλες φορές γκρεμίζει κάστρα και φωταγωγεί πόλεις, αλλά άλλες φορές σε ρίχνει στα Τάρταρα και σε κάνει να αναρωτιέσαι τι σκατά είδες σε αυτόν τον άνθρωπο; Όταν δεν υπάρχει μια μέση οδός, όταν δεν υπάρχουν μέρες νηνεμίας παρά μόνο μέρες στα όρια, είτε θετικά ή αρνητικά, φεύγεις. Και καλά κάνεις.
Παρ’ όλα αυτά, άσε με εμένα να είμαι σίγουρος πως μια μέρα θα γυρίσεις. Και δε σου υπόσχομαι καμία μέρα νηνεμίας, δε σου υπόσχομαι πως έχω γίνει καλύτερος. Σου ορκίζομαι πως θα δεινοπαθήσεις. Σου εγγυώμαι πως κάθε μας μέρα θα είναι στα όρια. Θετικά ή αρνητικά, θα είναι συνέχεια στο τέρμα.
Για κανέναν δεν είναι εύκολο να συνηθίσει το διαφορετικό, το ασυνήθιστο, κάτι το οποίο μπορεί να φαίνεται όμορφο και μυστηριώδες στην αρχή, αλλά ίσως και να αποβεί τερατώδες στο τέλος.
Θα γυρίσεις γιατί ξέρεις πως στην καλύτερη είμαι ένα παιδί που δε θα μεγαλώσει ποτέ και στη χειρότερη ένας τρελός. Τρελός για σένα.
Επιμέλεια Κειμένου Ιωάννη Κυράπογλου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Ιωάννης Καράπογλου
