Από μικρός είχα πολύ καλή σχέση με τους γονείς μου και πολύ κακές σχέσεις με τις συμβουλές τους.
Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να επηρεάζουν τόσο πολύ τα παιδιά τους, να επιλέγουν στην ουσία αυτοί το μέλλον τους, και να τα οδηγούν σε λάθη που έκαναν κι οι ίδιοι μικροί.
Νιώθω πως όταν οι γονείς μου με βλέπουν με κάποια κοπέλα, αμέσως το μυαλό τους κάνει flashback στην εποχή που ήταν στην ηλικία μου.
Βάζουν τον εαυτό τους στη θέση μου και βγάζουν τα απωθημένα τους πάνω μου. Ό,τι έκαναν λάθος αυτοί, προσπαθούν να με συμβουλέψουν να μην το κάνω κι εγώ.
Γιατί να το κάνουν αυτό; Δεν είναι αστείο που ενώ αποφεύγουν να σε συμβουλέψουν για άλλες αποφάσεις της ζωής σου, και σε αφήνουν «να χαράξεις το δικό σου δρόμο», στο συγκεκριμένο θέμα στέκονται σαν Κέρβεροι πάνω από το κεφάλι σου;
Και το θέμα γίνεται ακόμα πιο αστείο όταν κάθεσαι και σκέφτεσαι τι είδους σχέση και μετέπειτα γάμο έχουν φτιάξει οι δικοί σου γονείς.
Εκεί πέφτει γέλιο. Δες το αντικειμενικά. Ζεις σε ένα σπίτι με δύο ανθρώπους που –ναι μεν σε περικλείουν με όλη τους την αγάπη, και σε έχουν μεγαλώσει με αξίες και ιδανικά, αλλά– όταν παρατηρείς τον έναν να κοιτάει τον άλλο, το μόνο που βλέπεις είναι ένα κενό.
Τους βλέπεις και ξέρεις πως είναι παραδείγματα προς αποφυγή.
Και το ξέρουν και μόνοι τους ότι έχουν δημιουργήσει κάτι που έχει αποτύχει. Ωστόσο, συνεχίζουν απτόητοι να παρέχουν τις συμβουλές τους αμετανόητοι.
Να θέλουν να βοηθήσουν να αποφύγουμε τα λάθη που έκαναν αυτοί, αποτρέποντάς μας να κάνουμε αυτό που θέλουμε και νιώθουμε; Το θεωρώ τελείως επιπόλαιο εκ μέρους τους, και δεν έχω τους γονείς μου για επιπόλαιους. Απλως, δεν είναι ερωτευμένοι.
Άλλη μια εικασία που μπορώ να κάνω είναι πως θέλουν να «διορθώσουν» τις δικές τους ζωές και συνειδήσεις, με το να βλέπουν τα παιδιά τους να κάνουν «σωστότερες» επιλογές.
Για τους γονείς μας όμως το «σωστότερες» τι σημαίνει;
«Πάρε λιγότερα ρίσκα, ακολούθα την πεπατημένη, δεν είναι αυτή κοπέλα για σένα, ψάξε για κανένα γκομενάκι που τον φυσάει τον παρά για να έχεις μια σίγουρα επιτυχημένη ζωή».
Τι θέλουν; Να μας κάνουν να ζήσουμε «ομορφότερες» ζωές από αυτούς.
Τι καταφέρνουν, όμως, με τις συνεχείς διαφωνίες, συμβουλές και παρεμβάσεις στη ζωή μας;
Να μας βάλουν στο τριπάκι μιας ζωής συμβατικής. Μιας ζωής χωρίς ρίσκα, βασισμένη μόνο στην ανούσια, ρηχή αναζήτηση της σιγουριάς.
Θαρρείς κι αυτοί μετάνιωσαν που ερωτεύτηκαν, άλλαξαν γνώμη για τις επιλογές τους. Αν τους ρωτούσες τι θα άλλαζαν στα νεανικά τους χρόνια, ακόμα και να έχουν κάνει σκατά σήμερα τις ζωές τους, δεν θα άλλαζαν το παραμικρό.
Γιατί να μην θέλουν από μας να ερωτευτούμε, να φάμε τις απογοητεύσεις μας, να ρίξουμε το κλάμα μας, να μετανιώσουμε για τις βλακείες μας και να τις ξανακάνουμε, να κάνουμε λάθη που θα μας βγάλουν δυνατότερους;
Μεγάλη κλισεδούρα το «πάθημα-μάθημα», αλλά έτσι δεν πρέπει να γίνει για να ζήσεις μια ζωή που θα τη γουστάρεις; Παίρνεις ρίσκα, τρως το κεφάλι σου, πορώνεσαι με τη ζωή, κάνεις κι άλλα λάθη μέχρι να κάνεις και σωστά, για τα οποία δεν θα μετανιώσεις ποτέ.
Δεν λέω, πάντα η γνώμη του γονιού είναι σεβαστή και υπολογίσιμη.
Αλλά όταν μέσα σου ξέρεις πως αυτά που σου λένε πάνε ενάντια στον τρόπο που οι ίδιοι έζησαν τη ζωή, εσύ γιατί να ακολουθήσεις έναν άλλο, χαζό δρόμο;
Συμβουλές δεν έδινα ποτέ, και ούτε είχα σκοπό. Αλλά αν μου επιτρέπεις μόνο μία, να σου πω ότι είμαι σίγουρος ότι θα ζήσεις μια καλύτερη και πιο γεμάτη ζωή, ζωή μες στην κάβλα κι όχι απονευρωμένη, μόνο όταν ακολουθήσεις το δικό σου δρόμο και δεν το μετανιώσεις.
Συντάκτης: Ιωάννης Καράπογλου
