Δεν γίνεται όλες οι σχέσεις που θα κάνει ένας άνθρωπος στη ζωή του να είναι επιτυχημένες.
Θα πληγώσει, θα πληγωθεί, θα ανακαλύψει ότι με κάποιους δεν ταίριαζε και το αντιλήφθηκε στην πορεία, και θα καταλήξει να μη θέλει να βλέπει μπροστά του άτομα που είχε αρχικά εξιδανικεύσει. Όπως η κάθε σχέση είναι κάτι πολύ περίπλοκο, ιδιαίτερο και περιέχει δυνατά συναισθήματα, το ίδιο συμβαίνει και με το χωρισμό.
Όταν είσαι ερωτευμένος πετάς στα σύννεφα, νιώθεις καλύτερος άνθρωπος, όλα σου μοιάζουν μαγικά. Έχεις αυτό το ηλίθιο χαμόγελο και δε θέλεις να το αποβάλεις στιγμή από πάνω σου.
Οι στιγμές που νιώθεις ερωτευμένος δεν θέλεις να τελειώσουν ποτέ.
Αλλά η ώρα του χωρισμού θα φτάσει. Δεν είναι προορισμένοι όλοι να γίνουν οι άνθρωποι της ζωής σου.
Άλλοι θα δειλιάσουν και θα τρέξουν μακριά μην αντέχοντας το βάρος ενός μεγάλου έρωτα.
Άλλοι θα βρουν χίλιες δυο δικαιολογίες για να σε απωθήσουν, επειδή δεν άντεξαν τις ευθύνες και δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν τόσο μεγάλα και περίπλοκα συναισθήματα.
Το μεγαλύτερο έγκλημα που μπορεί να διαπράξει ένας άνθρωπος είναι το να εξαρτήσει ολόκληρη την ύπαρξή του πάνω σε έναν χωρισμό.
Και δεν μιλάω για τη στεναχώρια, το κλάμα και την εσωστρέφεια, που είναι οι φυσιολογικές αντιδράσεις ενός χωρισμένου. Αυτό το στάδιο το περνούν όλοι.
Μιλάω για άτομα που για χρόνια ολόκληρα έχουν αφήσει πίσω τους τις ζωές τους και αναπολούν έναν άνθρωπο.
Άτομα που έχουν παρατήσει τον εαυτό τους και τον κόσμο γύρω τους για ένα χωρισμό.
Που πιστεύουν πως ποτέ δεν θα βρουν κάτι καλύτερο, έχουν κλειστεί στον εαυτό τους και κλαίνε ακόμα αναπολώντας στιγμές που έγιναν χρόνια πριν.
Βρίζουν και καταριούνται αυτόν που τους άφησε, αλλά στο επόμενο λεπτό θα αναστενάξουν και θα πουν «αχ σαν αυτόν κανείς».
Μιλάμε για παράνοια και για υποκρισία μαζί.
Δεν πιστεύω πως αυτοί οι άνθρωποι είναι ερωτευμένοι με το άτομο που τους άφησε.
Με τη στεναχώρια είναι ερωτευμένοι. Πάντοτε έψαχναν ένα λόγο να μιζεριάζουν, να κλειστούν στον εαυτό τους και να παρατήσουν τη ζωή τους.
Δεν μπορώ να βρω άλλη εξήγηση για τους ανθρώπους που έχουν χτίσει όλη τους τη ζωή σε ένα χωρισμό.
Υπάρχει παθολογική εξάρτηση με τη στεναχώρια. Θέλουν να βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση. Γουστάρουν να μη σηκώνουν κεφάλι.
Δε θέλησαν και δεν προσπάθησαν ποτέ να προχωρήσουν με τη ζωή τους.
Έχουν πλέον την τέλεια δικαιολογία. Ο χωρισμός έγινε αιτία παραίτησης και τρόπος ζωής.
Άνθρωποι με μαζοχιστικές τάσεις που τρέφονται με τη στεναχώρια και πολλές φορές την κακία.
Γιατί αγάπη είναι να θέλεις αυτός που αγαπάς να είναι ευτυχισμένος, κι ας είναι μακριά σου.
Ξέρω, είναι πολύ προοδευτικά πράγματα αυτά, αλλά ειδικά όταν περάσουν χρόνια, το γυαλί έχει ραγίσει για τα καλά κι εσύ δεν κάνεις την παραμικρή προσπάθεια επανασύνδεσης, παρά μόνο έχεις κλειστεί στο κουτί σου και μυξοκλαίς, δεν γίνεται να περιμένεις πως αυτός ο άνθρωπος θα γυρίσει πίσω.
Εσύ θα γύριζες σε εσένα;
Θα γύριζες σε έναν άνθρωπο που έχει μεταλλαχτεί σε κάτι γκρίζο, άχρωμο, άοσμο, και κυρίως άψυχο;
Ο έρωτας είναι ευτυχία και μάτια να γυαλίζουν από τρέλα κι ένα «έρχομαι να σε δω και δεν με νοιάζει τίποτα!».
Είναι κάβλα, πάθος, δυο ψυχές που βρίσκονται σε πλήρη αρμονία αλλά και δυο μυαλά που προκαλούν και διαφωνούν συνεχώς το ένα με το άλλο.
Ο έρωτας είναι το πιο γαμάτο σύνολο αλληλεπιδράσεων.
Και όχι, το ξέρεις καλά πως δε θα γύριζες ούτε εσύ στον εαυτό σου. Γιατί να το κάνει κάποιος άλλος;
Οι άνθρωποι που χωρίζουν και μένουν για χρόνια κολλημένοι σε αυτό το χωρισμό, δεν είναι άνθρωποι αδύναμοι.
Είναι άνθρωποι που γουστάρουν τη θλίψη και προτιμούν να ζήσουν με αυτή.
Άνθρωποι που δεν παλεύουν τη στεναχώρια γιατί αυτός είναι ο τρόπος ζωής τους.
Φοβούνται πως μακριά από τη στεναχώρια είναι ένα τίποτα.
Άνθρωποι που πιο πολύ από τον άνθρωπο που τους άφησε, αγαπούν τον πόνο.
Θα πει κανείς πως δεν είναι εύκολο να προχωρήσεις μετά από ένα χωρισμό.
Θα πει πως έχει κάνει άπειρες προσπάθειες αλλά όλα τον γυρίζουν πίσω.
Εγώ θα πω πως για να είσαι ευτυχισμένος δεν χρειάζεται να υπάρχει πάντοτε δίπλα σου ένας σύντροφος.
Ένας σύντροφος είναι αναγκαίος μόνο όταν εσύ ο ίδιος αρχίσεις να γουστάρεις τον εαυτό σου και νιώσεις πως η ύπαρξή σου δίπλα σε έναν άλλο άνθρωπο θα έχει νόημα και ουσία.
Πως μπορείς να του δοθείς και να του δώσεις πράγματα.
Δεν είναι απαραιτήτως ένα πάρε-δώσε ο έρωτας.
Ένα ατελείωτο «πάρε» είναι.
Συντάκτης: Ιωάννης Καράπογλου
