Έκατσα να σκεφτώ τι πρέπει να έχει ένας άνθρωπος για να τον αποκαλέσεις «άνθρωπό σου». Να δώσεις δηλαδή σ’ αυτή τη λέξη την κοινότοπη, τη συνηθισμένη και σχεδόν φτηνή, μια τόσο μεγάλη αξία.
Είναι τιμή να είσαι ο άνθρωπος κάποιου. Μέσα σ’ έναν ολόκληρο κόσμο ανθρώπων, να σε ξεχωρίσει δίνοντάς σου αυτήν την ιδιότητα τη μαγική, που σε κάνει να μοιάζεις με θεό –πόσο ειρωνικό, αφού μιλάμε για τη λέξη-σύμβολο της θνητής μας φύσης.
Το ρήμα που ξεχωρίζει τον άνθρωπό σου απ’ όλους τους άλλους εκεί έξω δεν είναι το «αγαπώ» ή το «είμαι ερωτευμένος», αλλά το «ξέρω».
Ο άνθρωπός σου ξέρεις πως θα είναι εκεί για ό,τι τον χρειαστείς. Ξέρεις πως σε αγαπά, ξέρεις πως δεν έχει μάτια για άλλον κανένα. Ξέρεις πως είναι ο άνθρωπός σου, γιατί ξυπνάς τα πρωινά και χαμογελάς έτσι, δίχως λόγο, χωρίς να έχει καν κάνει κάτι, απλά γιατί ξέρεις πως τον έχεις στη ζωή σου. Δε θα κοιτάξεις δεξιά κι αριστερά, κι όταν το κάνεις χαμογελάς πιο δυνατά γιατί ξέρεις πως δε θέλεις κάτι άλλο. Μπορεί να περνάνε από μπροστά σου δεκάδες πειρασμοί καθημερινά κι εσύ προτιμάς να χαζοχαμογελάς μ’ εκείνη τη φωτογραφία που έχεις στο κινητό σου.
Θα σε ζαλίσω στα «ξέρεις», αλλά αυτό είναι η αγάπη που είναι εδώ για να μείνει. Έχει να κάνει με διάρκεια και κυρίως με διάθεση. Ξέρεις πως δεν τον νοιάζουν χιλιόμετρα, λεφτά, δουλειές, γονείς κι ευθύνες. Με ένα «έλα» θα είναι εδώ. Μπορεί να είναι κομμάτια, να είναι ένα ράκος αλλά αν ακούσει στη φωνή σου μισή σπιθαμή αβεβαιότητας θα κορδωθεί και με όλη τη δύναμη της καρδιάς του θα σου πει «Όλα θα πάνε καλά».
Θα του πεις πράγματα για σένα που δεν έχεις κάτσει να τα συζητήσεις ούτε με τον εαυτό σου, γιατί ξέρεις πως δεν είναι εδώ για να σε κρίνει, αλλά για να ν’ αγκαλιάσει και τις πιο σκοτεινές σου πτυχές. Θα γίνεις γλυκανάλατος με μηνύματα μέσα στα σιρόπια, θ’ αγοράζεις κεριά και αρκούδια κι εκείνος θα είναι αδύναμος στην αγκαλιά σου, ευάλωτος, να σε παρακαλάει να του χαϊδέψεις τα μαλλιά γιατί είχε μια δύσκολη μέρα και θέλει να κλάψει και μπροστά σου. Το ξέρει πως μπορεί να βγάλει το σκληρό προσωπείο που φοράει εκεί έξω.
Είναι αυτός που νομίζεις πως τον ξέρεις σαν την παλάμη σου και θα σου κάνει μια έκπληξη τρελή, αλλά στα μέτρα σου, γιατί μπορεί κι οι εκπλήξεις να μην είναι το φόρτε σου, μόνο και μόνο για να δει αυτή τη φάτσα να χαμογελάει. Που θα βάλει κάτω τα θέλω του, θ’ αλλάξει τα ωράριά του για να ακούει τη φωνή σου πριν κοιμηθεί, που θα ξυπνάει χαράματα για να σε ξυπνήσει για να μην αργήσεις στη δουλειά και μόλις κλείσει το ακουστικό θα πέφτει για ύπνο πάλι νεκρός.
Λατρεύω να τακτοποιώ σε πολύ συγκεκριμένες κατηγορίες το καθετί. Ένα απ’ αυτά είναι τα χαμόγελα. Θεωρώ πως υπάρχουν τρεις πολύ διακριτές κατηγορίες χαμόγελων. Η μία είναι το χαμόγελο με την έννοια του γέλιου, του να γελάμε με τα ίδια αστεία, του να κακαρίζουμε σαν υστερικοί με κάτι που ο περίγυρος αδυνατεί να κατανοήσει.
Η δεύτερη είναι το χαμόγελο της ευτυχίας, εκείνο το μεγάλο, το τρανό χαμόγελο που σχηματίζεται στη φάτσα σου όταν λες «Σ’ αγαπώ» και ξέρεις πως αξίζει, πως το λες εκεί που πρέπει, και η τρίτη κατηγορία είναι του χαμόγελου της κάβλας, αυτό που είναι συνήθως ισχνό και συνοδεύεται με ένα ελαφρύ δάγκωμα των χειλιών και φωνάζει από μακριά «Θέλω να γαμηθούμε εδώ και τώρα».
Είναι πολύ σύνηθες φαινόμενο να χαμογελάς όταν είσαι σε σχέση, κι επίσης είναι σύνηθες να υπάρχουν συνδυασμοί δύο εκ των τριών ειδών χαμόγελων που σου ανέλυσα. Με τον άνθρωπό σου όμως κι όχι με την οποιαδήποτε σχέση, θα γελάσεις κι από ευτυχία κι από κάβλα κι από αγνή μαλακία εγκεφάλου.
Νιώθεις κάθε πτυχή σου γυμνή. Γνωρίζεις εσένα καλύτερα, όταν αγαπάς κι αγαπιέσαι αληθινά κι ειλικρινά. Δεν αφήνεις τίποτα κρυφό και μυστικό. Από συναισθήματα μέχρι την αγαπημένη σου συνήθεια να φωνάζεις δυνατά «Πάω για πιπί μου». Δε σου ζητάει εκδηλώσεις αγάπης και βροντοφωνάγματα, αλλά σου μαθαίνει πώς είναι να σ’ αγαπάει κάποιος, τις στιγμές που ακόμα κι εσύ αδυνατείς να αγαπήσεις τον εαυτό σου.
Στα τρία χαμόγελα και στο ρήμα «ξέρω» θα βρεις τον άνθρωπό σου και θα τον ξεχωρίσεις απ’ όλα αυτά τα «κάτι» που είχες στο παρελθόν.
Συντάκτης: Ιωάννης Καράπογλου
