Τα κλισέ έχουν γίνει κλισέ για κάποιον πολύ συγκεκριμένο λόγο. Είναι αλήθειες οι οποίες επιβεβαιώνονται συνεχώς. Μια απ’ αυτές είναι πως τα παιδιά χωρισμένων γονιών είναι πιο πιστά. Δε θα προσπαθήσω να καταλάβω τη γενικότερη λογική, αλλά θα σου πω πώς το βλέπω και πώς το βίωσα εγώ. Άλλωστε, η κάθε ιστορία είναι ξεχωριστή κι εγώ δεν μπορώ να σου μιλήσω με λόγια του αέρα για ένα τέτοιο θέμα, ούτε να προσπαθήσω να φανταστώ πώς ήταν σε άλλα σπίτια, αλλά να σου ανοίξω το μυαλό το δικό μου και πώς το πέρασα εγώ.
Κάτι λείπει για να πάρουν απόφαση οι γονείς σου να χωρίσουν. Είτε λείπει στον έναν απ’ τους δύο, είτε και στους δύο. Αυτό το κάτι πες το έρωτα, πες το διάθεση για ρομαντισμό, πες το ανοχή κι εμπιστοσύνη. Πάντοτε κάτι που αρχικά ήταν δεδομένο και σε αφθονία, κατέληξε ζητούμενο. Βασικά, κατέληξε λόγος αμφιβολιών αρχικά κι αιτία διαζυγίου αργότερα.
Αυτά τα πράγματα δεν κρύβονται. Όσο κι αν θέλεις να προστατέψεις το παιδί σου, κάποια στιγμή θα βγουν στο φώς. Δεν είναι άλλωστε δύσκολο να διακρίνεις τα κενά βλέμματα, ούτε να καταλάβεις πως κάτι πάει πολύ στραβά όταν οι καβγάδες είναι ημερήσιο φαινόμενο και ουδεμία διάθεση αποφυγής τους υπάρχει. Πάντοτε πίστευα πως οι γονείς μου μαλώνουν για να μαλώσουν. Για να εκτονωθούν, για να πετάξουν τα πυρά τους δίχως καμία διάθεση να βρεθεί λύση.
Όπως λοιπόν σε αυτούς είχαμε έλλειψη διάθεσης, απώλεια συναισθημάτων και μια αδηφάγο όρεξη για συνεχή καβγά, έτσι κι εγώ άρχισα να διαμορφώνω συναισθήματα, όχι προς αυτούς, φυσικά, γιατί η αγάπη μου είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη και για τους δύο και κακία δεν υπήρχε περίπτωση να κρατήσω στους δυο ανθρώπους που με μεγάλωσαν και μ’ έκαναν έναν Κυράπογλου, με ό,τι καλό και κακό συνεπάγεται αυτό. Άρχισα να διαμορφώνω συναισθήματα και σκέψεις αναφορικά με το πώς θέλω εγώ να συμπεριφέρομαι και με τους τρόπους με τους οποίους θα καταφέρω να μην κάνω ό,τι έκαναν αυτοί. Να καταστρέψουν δηλαδή μια γαμάτη σχέση, έναν γαμάτο έρωτα όπως ήταν αρχικά ο δικός τους.
Και δε θέλω να σκέφτομαι καν τον όρο «ανοίγω πληγές». Έχω δει τη μάνα μου αδύναμη ενώ ορκίζομαι πως είναι ο πιο δυνατός κι αρχιδάτος άνθρωπος στον κόσμο, μόνο και μόνο εξ’ αιτίας κάποιων λανθασμένων επιλογών του πατέρα μου. Έχω δει τον σούπερ ήρωα μπαμπά μου να γίνεται ένα με το πάτωμα για μήνες και να χρειάζεται να μεγαλώσω πριν την ώρα μου για να τον σηκώσω ξανά στα πόδια του. Είδα τους ανθρώπους που με έπλασαν δυνατό και μου έμαθαν την έννοια της αγάπης, να πονάνε εξ’ αιτίας της. Να βλέπουν πως δε φτάνει αυτή για να κρατήσουν ένα δεσμό γερά ενωμένο μετά από χρόνια.
Και είμαι σίγουρος πως κάπως έτσι, καλύτερα ή χειρότερα σκηνικά, έχουν παιχτεί σε σπίτια ανθρώπων με γονείς χωρισμένους και είμαι σίγουρος πως το κλισέ αυτό είναι ένα απ’ τα μεγαλύτερα και σωστότερα. Δε γίνεται να βλέπεις τον άνθρωπο που σ’ έβγαλε από μέσα του να γίνεται κομμάτια κι εσύ μετά να νιώθεις κουλ με την ιδέα και μόνο πως θα μπορέσεις να πονέσεις έναν άνθρωπο, πόσο μάλλον κάποιον που μπορεί να κάποια στιγμή να τον χαρακτηρίσεις «άνθρωπό σου». Δε λέω πως θα είσαι αγγελάκι και δε θα κάνεις ποτέ καβγά. Δε λέω πως δε θα πεις κουβέντες βαριές και λόγια που δεν τα εννοείς.
Ξέρω όμως πως αυτά που έχεις βιώσει σαν παρατηρητής και σε πόνεσαν, δε θα θελήσεις να τα κάνεις βίωμα δικό σου, να γίνεις θύτης ή θύμα όμοιων καταστάσεων. Πολλές φορές θα σε πάρει από κάτω και θα νομίσεις πως η μοίρα σου είναι προδεδικασμένη και θα καταλήξεις να κάνεις κάτι όμοιο με τους γονείς σου. Δεν το υποθέτω, το έχω νιώσει.
Θέλω παρ’ όλα αυτά να είμαι αισιόδοξος και να πιστεύω πως αυτή η έλλειψη ρομάντζου, αυτός ο έρωτας που σιγά-σιγά έφυγε και μαζί μ’ αυτόν κι η εμπιστοσύνη κι άλλα πολλά, είναι κάποια απ’ τα πράγματα που προσέχουν οι άνθρωποι που έχουν ζήσει τέτοιες καταστάσεις και τους δίνουν την πραγματική σημασία που τους χρειάζονται, κι ας φαίνονται πολλές φορές υπερβολικοί. Άλλωστε, όποιος καεί με τον χυλό φυσάει και το γιαούρτι. Με κλισέ άρχισα, με κλισέ κλείνω. Είπαμε, τα κλισέ είναι κλισέ για κάποιον πολύ συγκεκριμένο λόγο.
Επιμέλεια Κειμένου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Ιωάννης Καράπογλου
