Φεύγεις μακριά από όσα σε πονάνε. Φεύγεις μακριά από όσα δεν κάνουν για σένα, απομακρύνεσαι από όσα σε πληγώνουν κι είναι κακά για την υγεία σου, σωματική και συναισθηματική. Χωρίζεις τις σχέσεις τις αδιέξοδες, αυτές που δε σου βγάζουν τον πραγματικό σου εαυτό, αυτές που σε μεταλλάσουν σε κάτι που δε θέλεις να είσαι.
Ο χωρισμός θέλει σιγουριά. Θα κάτσεις, θα βασανίσεις το μυαλό σου μέχρι να το πάρεις απόφαση, αλλά αν αποφασίσεις να το κάνεις, έχεις κλείσει την πόρτα και επιστροφή δεν υπάρχει, δεν επιτρέπεις άλλο στον εαυτό σου να συναναστρέφεται με άτομα τοξικά.
Κι ας πονέσει ο άλλος, όταν για αυτήν την απόφαση είσαι σίγουρος, όταν βάζεις το χέρι σου στη φωτιά πως αυτός ο άνθρωπος δεν είναι για σένα, θα το κάνεις. Όσο κι αν πονέσει ο αποχωρισμός, όσο κι αν το αντίο μοιάζει επώδυνο στην αρχή, θα βρεις το κουράγιο και τη δύναμη και θα σηκωθείς. Καλύτερα μόνος σου παρά σε μια αρρωστημένη κατάσταση, άλλωστε.
Όταν όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα, τι γίνεται; Όταν φεύγεις από μια σχέση κι αφήνεις έναν άνθρωπο με την αίσθηση πως όλο αυτό δεν έχει τελειώσει, πως δεν έχει δώσει όσα θα ήθελε και το πιο σημαντικό, κι εσύ ο ίδιος δεν είσαι σίγουρος κατά πόσο παίρνεις τη σωστή απόφαση, τι κάνεις τότε;
Θέλει μαγκιά κι άντερα να φύγεις από μια σχέση που δεν είσαι σίγουρος πως κάνει για σένα. Αλλά όταν έρχονται νύχτες που βασανίζεσαι θέλοντας απεγνωσμένα να στείλεις ένα μήνυμα, τα πράγματα δε μοιάζουν και τόσο ξεκάθαρα μπροστά σου πια.
Όταν ο άνθρωπος που άφησες ξέρεις πως ίσως και να ήταν τελικά ο άνθρωπός σου γιατί μαζί δεν ήσασταν κάτι άρρωστο αλλά κάτι που μοσχομύριζε υγεία, αλλά τον άφησες γιατί ίσως και να μην ήταν αυτό που ήθελες; Σου λείπει πολλές φορές ο εαυτός σου όταν ήταν μαζί του, τι κάνεις τότε;
Η σιγουριά φωνάζει «Δε σε γουστάρω, δε σε θέλω, δεν είμαι ερωτευμένος, δεν ταιριάζουμε, δεν είμαι μαζί σου αυτό που θα ήθελα να είμαι» κάτι από όλα αυτά τέλος πάντων. Ξεκάθαρη άρνηση, η απόλυτη εξήγηση. Ουδεμία αμφιβολία.
Η αμφιβολία ουρλιάζει όλα τα ίσως και τα παραλίγο του κόσμου όμως. «Ίσως και να κάνω λάθος, αλλά θα φύγω. Ίσως να μετανιώσω, αλλά μπορεί και να παίρνω και τη σωστή επιλογή» λέει αυτός που φεύγει. «Παραλίγο να έμενες εδώ, παραλίγο και θα μ’ αγαπούσες, παραλίγο και θα άντεχες όλα τα σκατά που έχω στο κεφάλι μου», όλα αυτά τριγυρνάνε στο μυαλό αυτού που μένει.
Δεν ξέρω τι είναι το «σωστό» σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν υπάρχει σωστό και λάθος στον έρωτα άλλωστε. Αν ρωτούσες εμένα, θα σου έλεγα πως κάθε φορά που θα μπει στο μυαλό σου αυτό το ζιζάνιο που λέγεται «Ίσως», να το τραβάς απ’ τα μαλλιά για να δεις αν τελικά είχες δίκιο που αμφέβαλλες ή αν ο άνθρωπος που του εμπιστεύτηκες τον εαυτό σου είναι ικανός να νικήσει όλες τις αμφιβολίες του κόσμου.
Μη φεύγεις στο «Ίσως», φύγε στο «Σίγουρα». Κι ας είσαι δυνατός να διαχειριστείς ένα ενδεχόμενο λάθος, μην είσαι σίγουρος πως μπορεί κι ο άλλος να το κάνει αυτό. Γιατί αν εσένα σε έφαγε μία υπόθεση, σκέψου πόσες σκέψεις θα κάνει εκείνος για να δει τι πήγε στραβά.
Γιατί εσύ μπορεί να έφυγες με μια αμφιβολία αλλά στο μυαλό αυτού που διώχνεις μακριά, φαίνεται σαν τη μεγαλύτερη βεβαιότητα. Κι απορεί τι έκανε για να φτάσουν ως εδώ δυο άνθρωποι ερωτευμένοι.
Να μην την εμπιστεύεστε την αμφιβολία μέχρι να γίνει σιγουριά. Όσο για μένα, ακόμα μετανιώνω που δε χόρεψα ποτέ με εκείνη που αγαπώ. Εμένα το μεγαλύτερο «παραλίγο» μου ήταν αυτό.
Επιμέλεια Κειμένου Ιωάννη Κυράπογλου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Ιωάννης Καράπογλου
