Κάθε νέα γνωριμία και μια περιπέτεια

Τι είναι αυτό που μας ξεχωρίζει απ’ τα υπόλοιπα είδη του ζωικού βασιλείου; Απλή ερώτηση μα θεμελιώδης. Αυτό, λοιπόν, που διαφοροποιεί το ανθρώπινο γένος απ’ τα άλλα είδη είναι η νοημοσύνη που διαθέτει, που καθιστά όλους εμάς ικανούς να επικοινωνούμε ο ένας με τον άλλο. Ταυτόχρονα, μας δίνει τη δυνατότητα να διαχωρίζουμε το ωραίο απ’ το άσχημο, το μικρό απ’ το μεγάλο, αλλά και το καλό απ’ το κακό.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, όσο κριτική σκέψη κι υψηλή νοημοσύνη και να διαθέτουμε, έχουμε και την πιθανότητα του λάθους. Αυτή η πιθανότητα γίνεται μεγαλύτερη σε θέματα διαπροσωπικών σχέσεων, εκεί που κυριαρχούν οι αστάθμητοι παράγοντες που καθορίζονται απ’ τις διαφορές στη σκέψη, αντίληψη, νοοτροπία κι ανατροφή.

Ανεξάρτητα απ’ τις διαφορές που μας απομακρύνουν, όμως, έχουμε όλοι μια κοινή εσώτερη ανάγκη. Επιζητούμε διαρκώς την ανθρώπινη επαφή. Να γνωρίσουμε άλλους ανθρώπους, να βρεθούμε κοντά τους και –γιατί όχι;– να δημιουργήσουμε σχέσεις οποιασδήποτε μορφής μαζί τους. Η κάθε νέα γνωριμία, ωστόσο, ενέχει πολλούς κινδύνους. Ο βασικότερος εκ των οποίων είναι, φυσικά, το άδοξο τέλος της γνωριμίας.

Κατ’ επέκταση, όλοι μας σε κάποια στιγμή καταλήγουμε απογοητευμένοι εξαιτίας των υψηλών προσδοκιών μας, αλλά και θυμωμένοι καθώς επιτρέψαμε στον εαυτό μας να ξεγελαστεί για ακόμη μία φορά. Την ίδια στιγμή, είμαστε βαθιά πληγωμένοι απ’ τις εξελίξεις και στις περισσότερες περιπτώσεις αποφασισμένοι να μην επιτρέψουμε κάτι τέτοιο να επαναληφθεί, αποφεύγοντας οποιαδήποτε νέα γνωριμία. Θεωρούμε ότι η πιο σωστή και λογική λύση είναι να κλειστούμε στον εαυτό μας –αν όχι και μέσα στο σπίτι μας– αποφεύγοντας κάθε ανθρώπινη επαφή που μπορεί να μας εκθέσει στον κίνδυνο του να γνωρίσουμε κάποιον.

Είμαστε, δηλαδή, κάτι παραπάνω από διατεθειμένοι να απομονωθούμε εντελώς, εξαιτίας των φόβων μας αλλά και εξαιτίας μερικών άτυχων στιγμών και συγκυριών. Δε νοούμε να καταλάβουμε ότι αυτές οι συγκυρίες είναι που ομορφαίνουν τη ζωή και δίχως την ύπαρξή τους, η καθημερινότητά μας θα ήταν σαν το καρδιογράφημα ενός ασθενή χωρίς παλμό. Μια ατέλειωτη και μονότονη ευθεία, απ’ την οποία δε θα μπορούσαμε με τίποτα να απαλλαγούμε. Ενώ τώρα, με τα δεδομένα που διαθέτουμε, μπορεί να έχουμε καθημερινά πολλά σκαμπανεβάσματα, αλλά έχουμε και την ποικιλία που είναι απαραίτητη για να πορευόμαστε, χορτάτοι από εμπειρίες και στιγμές.

Λησμονούμε πολύ συχνά ότι λογαριάζουμε δίχως τον ξενοδόχο. Φερόμαστε παιδιάστικα αγνοώντας ότι ο άνθρωπος έχει τη μοναδική ιδιότητα να ξεχνά οτιδήποτε τον πληγώνει και με τη βοήθεια του ιατρού χρόνου είμαστε έτοιμοι κάθε φορά για μια νέα περιπέτεια.

Γιατί αυτό είναι η γνωριμία μας με άλλους ανθρώπους, μια περιπέτεια και μια ευκαιρία να ζήσουμε πράγματα και καταστάσεις που δεν είχαμε φανταστεί ποτέ. Το μόνο που χρειάζεται είναι να είμαστε διαθέσιμοι ψυχικά αλλά και νοητικά ανοιχτοί, ώστε να ανέβουμε σε αυτό το τρενάκι με τα τόσα πάνω-κάτω, χωρίς να είμαστε προσκολλημένοι στο παρελθόν.

Μέσα σε αυτό το βαγόνι ξεκινά ένα πολύ ενδιαφέρον ταξίδι. Ένα ταξίδι ανταλλαγής απόψεων, εικόνων. Ένα ταξίδι γεμάτο από κοινές εμπειρίες, μοιρασμένες στιγμές κι αναμνήσεις, η διάρκεια των οποίων κρατά πολύ περισσότερο απ’ τη στιγμή της δημιουργίας τους.

Τίποτα δεν είναι πιο γοητευτικό απ’ το να γνωρίζεις νέους ανθρώπους. Να έρχεσαι σε επαφή με διαφορετικές απόψεις, που δεν είναι ανάγκη να συγκρουστούν με τις δικές σου, αλλά μπορούν να σου μάθουν πολλά. Μέσα από μια διαφορετική οπτική μπορούμε να γνωρίσουμε νέους κόσμους.

Κάθε διαφορετικός άνθρωπος είναι κι ένα νέο βιβλίο που περιμένει να διαβαστεί. Είναι ένα νέο μέρος που περιμένει να ανακαλυφθεί. Κι εμείς σαν άλλοι αναγνώστες, σαν άλλοι εξερευνητές, αναλαμβάνουμε κάθε φόρα, με πολύ ζήλο, να μάθουμε κάθε σπιθαμή αυτού του μέρους. Να βρούμε κάθε κρυμμένη γωνιά του και να την κατακτήσουμε.

Γιατί, παρ’ όλες τις άσχημες εμπειρίες μας και παρ’ όλες τις φορές που έχουμε μετανιώσει που αφιερώσαμε χρόνο σε κάποιον που δεν το άξιζε, πάντα κρύβουμε μέσα μας την ελπίδα ότι το νέο που θα έρθει θα αναπληρώσει το κενό που άφησαν οι υπόλοιποι. Κι ακριβώς εξαιτίας αυτής της ελπίδας, ριχνόμαστε κάθε φορά όλο και πιο έντονα σε μια νέα προσπάθεια, σε μια νέα γνωριμία.

Οι κίνδυνοι που καραδοκούν μπορεί να είναι πολλοί, μα ο ένας κίνδυνος-φόβος της μοναξιάς είναι ικανός να μας παρακινήσει να ξεπεράσουμε τις όποιες αναστολές έχουμε κι ας πληγωθούμε ξανά. Άλλωστε, δεν είναι πιο λογικό να θέλουμε να ζήσουμε όσο είμαστε ζωντανοί, απ’ το να αφήσουμε τη ζωή να γλιστρήσει σαν κόκκους της άμμου μέσα απ’ τα χέρια μας;