Γραφικοί, γλυκούληδες, ψυχαναγκαστικοί

Χτυπάει το ξυπνητήρι. Είναι 06:20. Ακριβώς. Η αλήθεια είναι πως το φως της οθόνης του κινητού σε ξύπνησε πριν καν χτυπήσει. Σηκώνεσαι αμέσως από το κρεβάτι, χωρίς χουζούρι. Οδεύεις στο μπάνιο. Η ιεροτελεστία ξεκινά. Δόντια, πλύσιμο, φακοί, τουαλέτα, χέρια, καθαρισμός του νιπτήρα, τέντωμα της κουρτίνας του ντουζ, ίσιωμα στο πατάκι του μπάνιου. Η πορεία συνεχίζεται στο επόμενο δωμάτιο κι αυτό είναι η κουζίνα. Ετοιμάζεις με ήπιες κινήσεις τον καφέ σου, βιδώνοντας και τοποθετώντας ευλαβικά τα βαζάκια στη θέση τους. Περνάς να ετοιμάσεις τα ρούχα που θα φορέσεις και τα τοποθετείς στο κρεβάτι σου σε προβολή boutique της prada. Αφού κλείσεις τα φώτα, εισέρχεσαι στο χώρο που θα απολαύσεις τις πρώτες γουλιές του καφέ σου.

Αφού ανοίξεις το μπλοκάκι σου. Ναι, αυτό που είναι σημαντικότερο απ΄ το κινητό σου, αυτό που κοιτάς και γυαλίζουν τα μάτια σου από ευχαρίστηση. Σου ορίζει τη μέρα, περιέργως με ευχάριστο τρόπο. Γράφεις με τα πιο συμμετρικά σου γράμματα το χρονοδιάγραμμα της εβδομάδας, τη λίστα του super market, τα “to do” lists, τον προϋπολογισμό του μήνα. Τα περνάς όλα μια ανάγνωση. Όλα under control. Η ικανοποίηση κατέκλυσε ψυχή, σώμα και πνεύμα, και αδειοδότησε τον εγκέφαλό σου να πιει μια γουλιά καφεΐνης.

Ο ιδεοψυχαναγκασμός είναι μια αγχώδης διαταραχή. Ο βαθμός του ποικίλλει. Ξεκινάς απ΄ το οργανωτικός και φτάνεις στο καταναγκαστικός. Οι ρυθμοί της σημερινής κοινωνίας έχουν ευνοήσει τη βελόνα να γέρνει όλο και περισσότερο προς το δεύτερο.

Ο οργανωτικός τύπος ανθρώπου είναι θεωρώ ένα πολύ πετυχημένο μοτίβο. Βάζεις σε τάξη τις σκέψεις σου και κατ΄επέκταση τα σχέδιά σου, τους στόχους σου, τη ζωή σου. Δείχνει διάθεση να κάνεις πράγματα. Σου προσδίδει μια όρεξη για ζωή. Είναι ένα καθήκον που σε γεμίζει περηφάνια αλλά και κινητήρια δύναμη, αφού θέτεις και κατακτάς. Νιώθεις δυνατός και λειτουργικός. Μπορεί να είναι κάτι απλό όπως να χειριστείς σωστά το μηνιαίο σου εισόδημα και να φτιάξεις το κομπόδεμά σου. Μπορεί όμως να είναι και το να οργανώσεις έτσι το πρόγραμμά σου ώστε να κάνεις επιτέλους εκείνα τα μαθήματα χορού που πάντα λαχταρούσες με αποτέλεσμα να τονώσεις την ψυχή σου θρέφοντάς την με το μεγαλύτερο αγαθό: την πραγματοποιήση των στόχων σου. Πόσο εύκολο είναι όμως να το τιθασεύσεις όταν σε πάρει η μπάλα; Πώς αντιδράς όταν γίνεται αυτοσκοπός σου η ανάγκη αυτή και δεν μπορείς να ησυχάσεις μέχρι να πετύχεις το τέλειο;

Τη στιγμή που νιώθεις ότι ζορίζεσαι πολύ να βγάλεις εις πέρας αυτό που στοχεύεις και η διαδρομή είναι ψυχοφθόρα και εξουθενωτική ψυχολογικά ή και σωματικά, τότε μάλλον τα πράγματα έχουν πάρει περίεργη τροπή. Η ανάγκη για τακτοποίηση γίνεται τροχοπέδη της χαλάρωσης. Δεν ευχαριστιέσαι τίποτα πλέον γιατί ακόμη κι αν φτάσεις στο επιθυμητό αποτέλεσμα, έχεις χάσει το υπέροχο ταξίδι της διαδρομής. Δεν το χάρηκες, σε άφησε κενό. Η πίεση της υπερπροσπάθειας σ΄έχει αναλώσει και τώρα αναρωτιέσαι πότε θα νιώσεις τη χαρά που περίμενες.

Δεν είναι εύκολο και δεν υπάρχει λόγος να φέρουμε τα πάνω-κάτω στο είναι μας. Ακόμη κι αυτή η τάση της οργάνωσης των πάντων είναι κομμάτι της προσωπικότητάς μας. Χρειάζεται μόνο έξυπνη προσέγγιση, μια ισορροπία στον εσωτερικό μας διάλογο. Όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων και μάντεψε ποιος τις θέτει: Εσύ! Τέλειο; Μήπως λοιπόν, δουλεύοντας το σθένος σου, να το μετατρέψεις σε δύναμή σου; Όλα είναι στο δικό σου το μυαλό και δες το κι αυτό σαν project. Η έλλειψη εσωτερικής τάξης είναι ο κύριος φταίχτης. Χαμηλή αυτοεκτίμηση, πίεση, ενοχοποίηση. Μία εκτόνωση του στρες που προέρχεται από τα παραπάνω και να σου ο ψυχαναγκασμούλης μας. Υπενθυμίσεις θέλει. Και αγάπη. Αγάπη στον ίδιο μας τον εαυτό. Δε χρειάζεται να είμαστε τόσο αμείλικτοι μαζί του. Στο κάτω-κάτω, από εμάς έρχεται πάντα η αλλαγή. Αλλά ακόμα κι αν δεν έρθει, αυτοί είμαστε, πάλι καλοί και μοναδικοί. Γραφικοί, γλυκούληδες, ψυχαναγκαστικοί.

Πάω να καθαρογράψω το κείμενό μου.