Όλοι το ίδιο τρέμουμε απέναντι στο συναίσθημα

Μεταμεσονύχτιο τηλεφώνημα και φυσικά είναι η κολλητή μου. Το σηκώνω με άρνηση και χωρίς γεια, ένα κύμα θυμού πλημμυρίζει τον εγκέφαλό μου που υπολειτουργεί: τα ΄ξερα εγώ, όλοι ίδιοι είναι και μου ΄λεγες όχι! Ένα μήνα περνάμε ζάχαρη και ΄γω φουντώνω από έρωτα κι έρχεται ο κύριος σήμερα να μου πει, δεν είμαι σε φάση για κάτι σοβαρό. Φταίω εγώ τώρα;

Η κολλητή μου πήρε την κατάλληλη απάντηση που της αναλογούσε για τις 3 τα ξημερώματα, αλλά μετά την κανονική αφύπνιση, συνειδητοποίησα πόσο παγιωμένη είναι η άποψη πως οι άντρες δυσκολεύονται να δεσμευτούν. Ναι, κυριαρχεί αυτό το πρότυπο όπως και δεκάδες άλλα βασισμένα στον τρόπο που μεγαλώνουμε μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Υπάρχει μάλιστα μία ενδιαφέρουσα θεωρία που λέει πως οι άντρες έχουν ένα ενδόμυχο, ανομολόγητο, φροϋδικό αίσθημα κατωτερότητας προς τις γυναίκες λόγω του ότι οι δεύτερες μπορούν να τεκνοποιήσουν. Μπορούν δηλαδή να δημιουργούν την ύπαρξη κάτι που είναι τελείως ξένο από την αντρική σκοπιά και πλησιάζεται μόνο με τη δημιουργικότητα. Γι΄αυτό και συνήθως οι άντρες ψάχνουν να ολοκληρωθούν με κάποιο άλλο τρόπο, σωματικά, οικονομικά, επιχειρηματικά, καλλιτεχνικά κ.τ.λ. και όταν δεν τα καταφέρνουν δεν έχουν ενέργεια για ζωή. Είναι ένα είδος υποσυνείδητου φόβου που τους ωθεί να θέλουν διαρκώς να κάνουν πράγματα και να νιώσουν πως έχουν ολοκληρωθεί προτού μπουν στα νερά του γάμου και της οικογένειας. Αυτή η θεωρία έχει μία βάση που όμως δεν είναι ικανή να ισοπεδώσει και να γενικεύσει τα πράγματα σε επίπεδο φύλου.

Ο φόβος δέσμευσης μπορεί να μετονομαστεί και σε φόβο αποχωρισμού. Φοβάσαι δηλαδή να δοκιμάσεις το γλυκό γιατί θα σου αρέσει και θα είναι δύσκολο αν τελειώσει. Αυτός λοιπόν που φοβάται τη δέσμευση είναι πολλές φορές αυτός που στο παρελθόν πληγώθηκε επειδή επένδυσε. Δε γίνεται όμως να προκαταβάλλεσαι αρνητικά όταν όλα κυλούν ομαλά. Οι συνάψεις με το παρελθόν μας, μας αποτρέπουν από το να αφεθούμε ξανά επειδή μας προστατεύουν θεωρητικά από τυχόν παρόμοιες καταστάσεις.

Αυτός που φοβάται τη δέσμευση είναι επίσης αυτός που φοβάται πως η δέσμευση ισούται με καταστολή όλων των προσωπικών στόχων κι ονείρων. Φοβάται συνάμα ότι θα χάσει τον προσωπικό του ζωτικό χωροχρόνο. Άλλους τους φοβίζει η ιδέα, του να μείνουν με τον ίδιο άνθρωπο για όλη τους τη ζωή, είτε γιατί φοβούνται πως δεν είναι σίγουροι ότι αυτός είναι ο ένας και μοναδικός, είτε γιατί θα χάσουν την ποικιλία στο φλερτ.

Τα πάντα στη ζωή γίνονται με στάδια εξέλιξης. Οτιδήποτε σταματάει να εξελίσσεται, βαλτώνει. Το ίδιο φυσικά ισχύει και στις σχέσεις. Αυτός που φοβάται τη δέσμευση λοιπόν, στην ουσία δηλώνει υποσυνείδητα ότι δε θέλει ν΄αλλάξει. Τώρα, όλες αυτές οι φοβίες, μαντέψτε: κι όμως είναι unisex παιδιά. Κι αν δεν έχουμε δει γυναίκες που φοβήθηκαν τη δέσμευση γιατί ήταν πληγωμένες ή γιατί ήθελαν να κάνουν καριέρα κι αρνήθηκαν να ταμπουρωθούν στο σπίτι με σύζυγο και παιδιά γιατί η κοινωνία θέλει τη γυναίκα με συγκεκριμένο ρόλο στην οικογένεια.

Με σωστή επικοινωνία και σεβασμό στον άνθρωπό μας αλλά και στον εαυτό μας πρωτίστως, όχι μόνο δε χρειάζεται να χάσουμε το είναι μας, αλλά θα έχουμε μια υγιή και στηριζόμενη σε γερές βάσεις σχέση με παράλληλη εξέλιξη του εαυτού μας, του συντρόφου μας αλλά και της ίδιας της σχέσης. Άνθρωποι με ανασφάλειες είμαστε όλοι και απλά την ψάχνουμε ώσπου να αυτοβελτιωθούμε ή να ωριμάσουμε, αν το θες αλλιώς. Τα λέω εγώ αλλά δε μ΄ακούς: λίγη δουλίτσα παραπάνω με το μέσα μας θέλει.