Κάποια στιγμή όλοι γυρίζουν

Υπάρχει γυρισμός; Υπάρχει! Γι’ αυτούς που έκαναν λάθος, η ζωή ξέρει να γυρνάει πράγματα. Με τον καλύτερο τρόπο, μάλλον. Γυρισμός δεν υπάρχει γι’ αυτούς που πληγώθηκαν, που περίμεναν χωρίς να κερδίσουν κάτι, δεν υπάρχει γι’ αυτούς που ήταν ξεκάθαροι. Ξεκάθαροι με ό,τι ήθελαν, χωρίς μπερδεμένες σκέψεις και καταστάσεις, άτομα σίγουρα για τις επιθυμίες τους, τα λόγια τους και τους ανθρώπους τους. Ε, λοιπόν, η δική τους φυγή είναι μία και καλή. Εκεί, πράγματι, δεν υπάρχει γυρισμός!

Άνθρωποι που έφυγαν χωρίς λόγο, απλά επειδή κάποια στιγμή βαρέθηκαν. Άνθρωποι που βιάστηκαν να προχωρήσουν λόγω εγωισμού, αυτοί που προχώρησαν για να ξεχάσουν μα δεν ξέχασαν ποτέ κι αυτοί που τους φέρθηκαν με τον καλύτερο τρόπο κι αποδείχτηκαν αχάριστοι. Όλοι αυτοί γυρνάνε κι αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Στην πρώτη στραβή, στο πρώτο λάθος, θα καταλάβουν και θα γυρίσουν γι’ αυτήν τη «συγγνώμη». Μα αρκεί; Για κάποιους ίσως ναι, με μια τεράστια καταβολή προσπάθειας πλέον για τη συγχώρεση. Για άλλους είναι ήδη αργά. Είναι αυτές οι κακές επιλογές, αυτά τα λάθη που έχουνε κάποια οφειλή με ημερομηνία πληρωμής. Είναι σαν τους ανοιχτούς λογαριασμούς, όσο καθυστερείς τόσο πιο πολλά πληρώνεις στο τέλος.

Είναι ανοιχτοί λογαριασμοί αυτές οι σχέσεις; Ταλαιπωρημένες. Ο γυρισμός μπορεί να ερμηνευτεί κι ως κάρμα, αυτή η λέξη τόσο έχει λυτρώσει τους αδικημένους. Η κάθε περίπτωση τόσο διαφορετική, αλλά και τόσο ίδια, καθώς μόνο οι πρωταγωνιστές αλλάζουν. Ο χρόνος, σε συνδυασμό με το κάρμα, χαρίζει δικαιοσύνη. Όχι σε όλους∙ σε αυτούς που έμειναν, πάλεψαν, πήραν αγκαλιά τη μοναξιά τους και ξέχασαν το εγώ τους. Σε αυτούς που η επίμονη έγινε συνήθεια κι η υπομονή παράνοια. Σε αυτούς που χαμογελούσαν το πρωί και κρύβανε τα δάκρυά τους τη νύχτα. Είναι αυτοί που πνίγηκαν σε σιωπές, που περίμεναν και ρίσκαραν για το τίποτα. Αυτοί, λοιπόν, αξίζουν έναν γυρισμό.

Όσο για τους άλλους, αυτούς που δεν ήξεραν, που δεν μπόρεσαν, που μπερδεύτηκαν και μπέρδεψαν, που κάνανε πίσω ή που δεν πίστεψαν, που δε ρίσκαραν και δεν έκαναν στην άκρη το εγωισμό τους, ο δρόμος είναι ένας, απλά τους ξεγελάει με μια μικρή παραπλάνηση στην αρχή. Έχουν την αίσθηση πως γλύτωσαν, πως ξεμπέρδεψαν και με έναν νέο ενθουσιασμό θα σβήσουν τις αναμνήσεις και θα προχωρήσουν κι εκεί είναι που αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση.

Μα εκεί ξεκινάει ο ρόλος των αναμνήσεων, που πονάνε γιατί είναι όμορφες και φέρνουν μαζί ενοχές και δεύτερες σκέψεις. Μέχρι που φτάνει η ώρα που νοσταλγούν ό,τι καλό είχαν στη ζωή τους μα το έχασαν και τώρα τους λείπει, συνειδητοποιώντας πως είναι μοναδικό κι αναντικατάστατο. Μαζί φτάνει κι η στιγμή του γυρισμού. Κάποιες φόρες έγκαιρα κι άλλες πολύ αργά. Τι πάει να πει αυτό; Αρχή για σχέσεις ζωής για κάποιους κι αρχή της καταστροφής για κάποιους άλλους.

Αργά ή νωρίς, δεν το ορίζει ο χρόνος. Αυτό το ορίζουν οι άνθρωποι. Κάποια πράγματα δεν προβλέπονται από εμάς, δε μαντεύονται, όμως ζυγίζονται στην κρίση του άλλου και σε αυτά που ακόμα νιώθει ή δε νιώθει πια. Όταν περιπλέκονται τα πράγματα και δεν ξεκαθαρίζονται, κάπως έτσι καταλήγουν.

Σε αυτή τη ζωή δεν υπάρχει χώρος για αχαριστία. Γι’ αυτό ας μάθουμε επιτέλους να μην είμαστε αγνώμονες.  Να δίνουμε χωρίς να περιμένουμε ανταλλάγματα κι αν ακόμα τίποτα δε μας επιστραφεί, δε θα βγούμε χαμένοι. Αργά ή γρήγορα, όλοι γυρίζουν. Η επιστροφή τους αποδεικνύει την αξία της υπομονής και πως πάντα υπάρχει λόγος για ό,τι γίνεται.

Όλοι γυρίζουν κι όλα έρχονται στη θέση τους τη σωστή στιγμή. Τη στιγμή που κλείνει οριστικά ένας άσχημος κύκλος ή ανοίγει ξανά ένας όμορφος δίνοντας μια ακόμα ευκαιρία στο πιο δυνατό συναίσθημα.