Να μ' έπιανες από το χέρι και να χορεύαμε

Ξέρεις τι θέλω; Ένα βράδυ, οπουδήποτε! Εδώ ή σ’ άλλο μέρος, δεν έχει σημασία. Αρκεί να είσαι εσύ, εσύ κι εγώ. Να μ’ έπιανες από το χέρι και να χορεύαμε. Ίσως και χωρίς μουσική, πάντα είχαμε το ρυθμό μέσα μας εμείς οι δυο. Δεν ξέρω τι έγινε ή τι θα γίνει, αλλά πάντα με γοήτευε να χορεύω δίπλα σου.

Γνωρίζω, περάσαμε πολλά, είναι ένας χορός αρκετός; Μπορεί, αυτά τα μπερδεμένα βήματα να είναι αρκετά, η απόσταση της μιας ανάσας, ίσως, φτάνει. Ίσως θυμηθούμε τι ήμασταν εμείς οι δύο.

Δεν σ’ αρέσει να χορεύεις, το ξέρω. Όμως μαζί μου χόρευες και ας μην ήσουν καλός χορευτής. Μάλλον ήταν η χημεία, μερικές φορές δεν έχεις ανάγκη να δεις πού πάνε τα ποδιά σου, πάνε εκεί που κοιτάς κι εκεί που θες. Τελικά τι έγινε, μπερδέψαμε τα βήματα ή χάσαμε τον ρυθμό; Με τόσα κοινά βήματα μπερδευτήκαμε τόσο απλά; Μήπως θέλαμε να χορέψουμε μόνοι; Μα πώς; Εσύ δεν ξέρεις μόνος σου κι εγώ δε θέλω μόνη.

Παραπατήσαμε και σκοντάψαμε, χτυπήσαμε κι ανοίξαμε πληγές που πόνεσαν. Μείναμε να παραπατάμε μόνοι, νομίζοντας ότι χορεύαμε. Η αλήθεια, ούτε να παραπατήσουμε σωστά δεν καταφέραμε, έτσι καθίσαμε να ξεκουραστούμε να σκεφτούμε και να αναρρώσουμε. Ίσως υπήρξαν ευκαιρίες να χορέψουμε με άλλους, μα δεν το κάναμε τελικά. Τι έκανε το δικό μας χορό τόσο ξεχωριστό; Και τώρα είμαστε εδώ ξανά, εμείς οι δύο. Όλα μοιάζουν οικεία και σου ζητάω να με πιάσεις ξανά από το χέρι να χορέψουμε. Όπως τότε.

Να πω την αλήθεια, φοβάμαι. Φοβάμαι μήπως δεν είναι το ίδιο, κι εσύ το ίδιο φοβάσαι -το βλέπω στα μάτια σου. Αχ, αυτά τα μάτια, πόσες φορές έχω μιλήσει μαζί τους χωρίς να πω κουβέντα. Τελικά το έκανες, μου έπιασες το χέρι ξανά με τον ίδιο τρόπο. Με τράβηξες κοντά σου, η ανάσα κόπηκε. Με δειλά βήματα ξεκινήσαμε το χορό μας, μου χαμογέλασες κι εγώ το ίδιο.

Δεν άλλαξε κάτι κι είμαστε αυτό που ήμασταν. Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν, προστατεύονται στο πέρασμα του χρόνου και κάποιοι χοροί, ίσως, εκτελέστηκαν με τόσο πάθος που δεν έσβησαν. Όπως ο δικός μας χορός.

Είναι κάποια μάτια που θα σε κοιτάξουν αλλιώς και δύο χέρια που το άγγιγμα τους θα σου ταιριάζει τόσο πολύ. Είναι μια άλλη αίσθηση είναι σαν να είσαι ξένος αλλά τόσο γνωστός. Χορεύεις, κάνεις βήματα δίχως να κοιτάς πού πας, χωρίς μουσική, με μια ανατριχίλα στο δέρμα. Το μυαλό σου ταξιδεύει μέσα σε μια σιωπή. Δε σε νοιάζει τίποτα, μόνο αυτά τα χέρια που κρατιούνται πάνω σου κι αυτά τα μάτια που σε κοιτάνε.

Δεν ξέρω τι είμαστε ή τι έχουμε. Δεν ξέρω αν θα βρω τις κατάλληλες λέξεις να το περιγράψω και οι πράξεις μου δεν ξέρω αν θα είναι αρκετές να το δείξουν. Ό,τι κι αν πω, ότι και αν κάνω θα ναι λίγο. Ο έρωτας υπάρχει ακόμα, πιο ζωντανός από πριν και το πάθος μου να χορέψω,να είμαι δίπλα σου με καίει. Όσο για την αγάπη που σου έχω, δεν θα μιλήσω, θα στην αποδείξω.

Δεν ξέρω τι θα γίνει ούτε που θα βγει, ξέρω πως μαζί σου δεν παραπατάω και τα πόδια μου είναι πιο δυνατά, δεν πονάνε άλλο. Ούτε θα πονέσουν ξανά κι ας χορεύουμε συνέχεια, ξέρω πως δεν θα υποφέρουν. Έτσι κι αλλιώς, αυτό θέλω. Να χορεύω δίπλα σου -όσο στέκομαι όρθια- με τον ίδιο ρυθμό, όπως την πρώτη φορά. Τον δικό μας ρυθμό. Με την δική μας μουσική.

Και χορεύοντας, να φτάσουμε εκεί που το μυαλό μας ταξιδεύει όταν είναι κοντά ο ένας στον άλλο. Λένε, πως ένας χορός δεν είναι αρκετός. Μα για εμάς  μπορεί και να είναι. Λοιπόν,θα μου πιάσεις το χέρι για ένα χορό ακόμα; Τι λες;