Τελικά, ο χρόνος ορίζει εμάς ή εμείς τον χρόνο;

Είναι περίεργο πώς απ’ τα πρώτα βήματά μας κυνηγάμε κάτι που ταυτόχρονα το χάνουμε. Από παιδιά είμαστε με την αγωνία ποτέ θα παίξουμε, πότε θα μεγαλώσουμε, πότε θα ταξιδέψουμε, πότε θα ερωτευθούμε ή πότε θα πετύχουμε τους στόχους μας. Μεγαλώνοντας ο χρόνος γίνεται αναγκαίος κι ίσως φταίει γι’ αυτό το ότι είναι τόσο πολύτιμος για εμάς.

Εμείς τον κάνουμε πολύτιμο! Γιατί μέσα του έχουμε φυλακίσει στιγμές, συναισθήματα, πράγματα, ταξίδια, βόλτες, μα πάνω απ’ όλα ανθρώπους που στιγμάτισαν τη ζωή μας και αυτούς που καθόρισαν μια νέα αρχή σε αυτήν.

Στιγμές λύπης ή απουσίας, στιγμές αδυναμίας κι απόλυτης δύναμης, στιγμές χαράς και περηφάνιας, στιγμές αγωνίας, στοργής, αγάπης, στιγμές φευγαλέας ευτυχίας. Όλες αυτές οι στιγμές είναι καταγεγραμμένες στην ιστορία μας. Η οικογένειά μας, μια βόλτα με την παρέα μας, ένα φιλί, μια αγκαλιά αποχαιρετισμού, ένα χάδι μάνας, ο φόβος της πρώτης μέρας στο σχολείο, η ανέμελη εφηβεία, τα πρώτα όνειρα και στη συνέχεια η απασχόληση∙ όλα αυτά είναι το αρχείο μας στη ζωή.

Αντιπροσωπεύουν, όμως, τις μοναδικές στιγμές μας, τις γενναίες αποφάσεις μας, αλλά και παράλληλα τον χρόνο που έχουμε αφιερώσει στην καθεμία από αυτές. Αυτός είναι κι ο λόγος που οι πιο σημαντικές στιγμές μας γίνονται ξεχωριστές στα μάτια μας. Όμως είναι κι ο λόγος που είμαστε και τόσο πιεσμένοι, προσπαθώντας να προλάβουμε ένα αεροπλάνο, να μην αργήσουμε στη δουλειά μας ή να συναντήσουμε έγκαιρα έναν άνθρωπο ενώ τρέχουμε να προλάβουμε τον χρόνο.

Καθώς αυτός, μαέστρος των καλοστημένων παιχνιδιών, διασκεδάζει μαζί μας ανακατεύοντας τη μοιραία τράπουλά του και με έναν τρόπο μαγικό μας χαρίζει την ήττα, για ακόμη μια φορά. Αυτός ο αγέρωχος δικαστής∙ δίκαιος ή άδικος, ποτέ δεν έμαθε κάνεις. Περιμένει στη γωνία για τη δίκη μας, δίχως δικαίωμα υπεράσπισης του εαυτού μας και χωρίς δικηγόρο, με συνήγορο τις πράξεις μας αποφασίζει την τέλεια ποινή μας. Μα ήδη γνωρίζουμε πως αυτός που κάθεται απέναντί μας και μας δικάζει με τόση ευκολία είναι ο υπεύθυνος για τις λάθος επιλογές μας ανάλογα αν ήταν ελάχιστος ή άφθονος σε εμάς.

Ποιος, όμως, είναι ο κατάλληλος να τον κρίνει ή μάλλον ποιος τολμά να τον μετρήσει και να δει αν στα αλήθεια ήταν αρκετός στην κάθε μοιραία στιγμή της ζωής; Το μόνο δεδομένο για αυτόν τον άγνωστο ταξιδιώτη είναι ότι δεν είναι δεδομένος για κανέναν μας και σίγουρα ποτέ δε γυρίζει πίσω!

Αυτή είναι η αδυναμία του ανθρώπου μπροστά στο μεγαλείο του, οι επιστροφές μας. Καλές ή ατυχές, υπάρχουν κι είναι στη φύση του ανθρώπου να δένεται γυρνώντας ξανά στα ίδια όταν δεν παίρνει το ρίσκο να προχωρήσει. Όλα αυτά φυσικά και πάντοτε με τη βοήθεια του ίδιου του δικαστή του.

Αν όλα, λοιπόν, έχουν ένα τέλος, ο χρόνος δεν έχει ημερομηνία λήξης, μονάχα εμείς λυγούμε στο πέρασμά του. Όσο δυσάρεστο κι αν ακούγεται αυτό, η πικρή αλήθεια είναι πως για αυτόν που τρέχουμε να κατακτήσουμε με τόση λαχτάρα και μόχθο, είναι αυτός που μας προδίδει στο τέλος κι όχι η ζωή! Απλά μας τελειώνει ο χρόνος παραμονής μας σε αυτήν κι ο τελευταίος χτύπος μας σβήνει στα χέρια του.

Διαγράφοντας όλα τα παραπάνω ίσως και να είναι ο καλύτερος δάσκαλός μας, ο σκληρός γιατρός μας και σίγουρα το κατάλληλο μονοπάτι στις πιο κρίσιμες στιγμές. Μπορεί να γίνει ο πιο αντικειμενικός κηδεμόνας μας μεγαλώνοντάς μας με τη σκληρή πραγματικότητα πέρα απ’ τα καλοχτισμένα κάστρα προστασίας των γονέων μας. Ταΐζοντάς μας την αλήθεια πικρή και σε κρύο πιάτο. Καλώς ή κακώς, αυτός ο κύριος έχει μια ταυτότητα ανεξίτηλη στις μέρες μας, υπογράφοντας με το όνομά του την μοίρα του καθενός.

Δεν μπορούμε να τον ορίσουμε, να τον φτάσουμε ή να δούμε από μέσα του το μέλλον μας. Μάταια πιστεύουμε πως ελέγχουμε τη ζωή μας, κατά βάθος είμαστε οχήματα κι αυτός εθνική οδός. Πηγαινοερχόμαστε στην άσφαλτό του κι ανάλογα με τις συνθήκες κατευθύνει την πορεία μας.

Άλλη πορεία αυτός που πληρώνει τα διόδιά του, άλλη αυτός που περνάει απ’ τον παράδρομο για να τα γλυτώσει, άλλη αυτός που πάει με εξήντα ή αυτός που τρέχει με εκατόν ογδόντα κι άλλη αυτός που μπαίνει με χίλια στο ανάποδο ρεύμα. Μέσα σε όλα αυτά –όποια διαδρομή και να μας δοθεί– η ουσία είναι να ‘ναι τουλάχιστον δικό μας το ρίσκο.

Αν, τελικά, όλο αυτό είναι μια κινούμενη άμμος που κυλάει αντίθετα από εμάς σε μιας προηγούμενης εποχής κλεψύδρα ή ένας ανελέητος δείκτης ενός ξύλινου ρολογιού που είναι κρεμασμένο σε έναν μισογκρεμισμένο τοίχο απ’ τη φθορά, τι είναι πιο δύσκολο; Να προλάβουμε αυτόν τον δείκτη ή να καταλάβουμε την αξία της κίνησής του;