Στο λεξιλογικό πλούτο των σχεσιακών μας πλαισίων υπάρχουν κάτι λέξεις-φράσεις που προκαλούν τρόμο στην ιδέα του ακούσματός τους, μια ατελείωτη γκάμα από το «θέλω να μιλήσουμε» ή το «πού πάει αυτή η σχέση» μέχρι το «σ’ αγαπώ» ή το πάντα δύσκολο «συγγνώμη». Κι αν οι προαναφερθείσες δηλώσεις συνοδεύονται από δέος και φόβο, τότε πόσο μας σκιάζει το μεγαθήριο της αντιμετώπισης μιας δύσκολης αλήθειας που συνοψίζεται στο δύσκολα ειπωμένο «χρειάζομαι βοήθεια»; Πόσα εύκολα αποδεχόμαστε μια τρωτή πραγματικότητα κι αναζητάμε στο ταίρι μας μια στήριξη, μια αγκαλιά;
Βοήθεια! Σύμφωνα με το λεξικό η λέξη βοήθεια μπορεί να ερμηνευτεί ως υποστήριξη, ενίσχυση, προστασία και συνδέεται με την προσφορά μέσα από τις παραπάνω ενέργειες. Το ταίρι μας μάς προσφέρει θαλπωρή, φροντίδα, αγάπη ή ψυχολογική ή και κάποιες φορές χρηματική υποστήριξη· το θέμα είναι πόσο εύκολα αποδεχόμαστε το γεγονός ότι πρώτον έχουμε ανάγκη για βοήθεια και δεύτερον, θα είναι το ταίρι μας αυτό που θα μας βοηθήσει.
Στο ευρύτερο κοινωνικό μας περιβάλλον γινόμαστε συνήθως αποδεκτοί κι άξιοι σεβασμού όταν δρούμε αυτόνομα, όταν μπορούμε να είμαστε αλώβητοι και ικανοί ν’ αντεπεξέλθουμε απέναντι σε κάθε κακουχία ως ανεξάρτητες οντότητες. Κάπως έτσι μεταφράζεται στο κεφάλι μας και το να είμαστε άξιοι αγάπης. Με το να μην τη χρειαζόμαστε- ή τουλάχιστον αυτό να δείχνουμε. Στον βωμό της αυτοκυριαρχίας κι ανεξαρτησίας μας όμως ξεχνάμε πολλές φορές ν’ αποδεχτούμε ότι έχουμε ανάγκη να μοιραζόμαστε και να νιώθουμε το αίσθημα της συντροφικότητας, ακόμα και στα χειρότερά μας. Έτσι, γινόμαστε εύκολα πολύ σκληροί με τους εαυτούς μας και θεωρούμε πως πρέπει να τα επιλύουμε όλα μόνοι μας- διότι ποιος αγαπάει έναν άνθρωπο που είναι needy;
Φαίνεται όλοι να παλεύουν με απαρχαιωμένα πολλές φορές πρότυπα, όμως, ακόμη και στον έρωτα- ίσως κυρίως εκεί. Οι άντρες οφείλουν να μην κλαίνε, να είναι δυναμικοί και να λύνουν με ευκολία τις δυσκολίες, ενώ οι γυναίκες προασπίζοντας την ισότητά τους με το ανδρικό φύλο, που μετά κόπων διεκδίκησαν, ίσως να μη θέλουν πολλές φορές να προβάλουν μια εικόνα που αποζητά βοήθεια. Για άλλα φύλα, δε, δεν αναγνωρίζεται καν η ύπαρξή τους, άρα δε δικαιούνται να αισθάνονται τίποτα μάλλον. Μια μάχη με τα πατριαρχικά πρότυπα όσο και με τους ίδιους μας τους εαυτούς, που όσο τα κρατάμε μέσα μας, τόσο μόνοι μας αισθανόμαστε. Ένας εσωτερικός πόλεμος που δεν παύει να υφίσταται ακόμα και στα ερωτικά μας.
Η κραυγή βοήθειας συνδέεται με μια ευάλωτη πλευρά μας, αν το δούμε από το φίλτρο το δικό μας, που συνήθως δεν επιθυμούμε ν’ αναδείξουμε στο ταίρι μας, ειδικά αν βρισκόμαστε στα πρώιμα στάδια μιας σχέσης. Όταν παραδεχόμαστε ότι χρειαζόμαστε βοήθεια, εκτιθέμεθα, παρουσιάζουμε τις πληγές μας, τους λόγους που μας λάβωσαν, ό,τι μας πληγώνει ή μας προβληματίζει. Κι όσο τσαλακώνουμε την τέλεια εικόνα που μπορεί το ταίρι μας να έχει αποκτήσει για εμάς -έτσι νομίζουμε- τόσο εμείς μαχαιρώνουμε τον εγωισμό μας. Δεν είναι εύκολο να «χαλάς» την εντύπωση που έχει σχηματίσει κάποιος για σένα, να ζητάς βοήθεια, να γκρινιάζεις για ένα πρόβλημα. Πόσο ελκυστικός είναι ένας άνθρωπος που γκρινιάζει μέχρι να καταφέρει την επίλυση του θέματος που τον ταλανίζει; Πόσο καιρό μπορεί το ταίρι μας να μας αποδεχτεί και να μας συντροφεύει σε μια άσχημη προσωπική φάση; Μια σωρεία ερωτήσεων που κατακλύζουν την εσωτερική μας φωνή.
Είναι και κάποιες άλλες φορές που πέρα από τον εγωισμό που μας καταβάλει ή την ανάγκη μας να δείξουμε μικροί κι αλώβητοι Θεοί επίλυσης προβλημάτων, δε θέλουμε να μπλέξουμε και το ταίρι μας σε μια άσχημη κατάσταση. Θέλεις να προστατέψεις το άλλο πρόσωπο από κάτι δύσκολο που γνωρίζεις πόσο ταλαιπωρεί εσένα. Μια βασανισμένη ψυχή αρκεί. Δε χρειάζεται να βασανίζεστε μαζί σ’ όλο αυτό. Σαν να καίγεσαι μόνος σου στην κόλαση και να μη θέλεις να γειτονεύετε στα καζάνια.
Πέρα όμως από όλα αυτά, η κυριότερη δυσκολία του να ζητήσεις βοήθεια είναι να παραδεχθείς ότι έχεις πρόβλημα, να μιλήσεις ανοιχτά γι’ αυτό και να είσαι έτοιμος ν’ ακούσεις πιθανόν και μια άποψη που δε θα σε βολεύει. Δεν είναι εύκολο ν’ αποδεχθείς πως έσφαλες, ούτε να μιλήσεις ανοιχτά για κάτι που σε κάνει να ντρέπεσαι. Πολλοί άνθρωποι δεν ξεπερνούν τα προβλήματά τους, αλλά τα προσπερνούν συνεχίζοντας τη ζωή τους μ’ αυτά να υποβόσκουν σαν μια κακιά μέρα που ξύπνησες με πονοκέφαλο ή επιλέγουν να τα μηρυκάζουν και να μοιρολατρούν μη έχοντας την επιθυμία πραγματικά ή το σθένος να τα χειριστούν.
Ευάλωτες πλευρές μας, πληγές μας, τρωτά σημεία, προβλήματα, φόβοι, είναι απλώς μικρές αποδείξεις της θνητής μας φύσης. Κι αν πολλές φορές την αντιλαμβανόμαστε, λαθεμένα, σαν αδυναμία την έκκληση βοήθειας, θα ήταν καλό να αναθεωρήσουμε σκεπτόμενοι πως μπορεί να χαρακτηριστεί κι ως μία από τις μεγαλύτερες ενδείξεις θάρρους.
Είμαστε ανθρώπινα όντα και τα προβλήματα στις ζωές μας έρχονται και παρέρχονται. Δε χρειάζεται να τα κρύβουμε κάτω από το χαλί ούτε να διατηρούμε αψεγάδιαστες τέλειες εικόνες που ουδεμία σχέση έχουν κάποιες στιγμές με την πραγματικότητα. Η ειλικρίνεια μέσα στις σχέσεις είναι μεγάλη αρετή κι η αποκάλυψη ακόμα και των πιο ευάλωτων πλευρών μας, είναι ένδειξη ψυχικού σθένους. Το ταίρι μας είναι όμορφο να μας στηρίζει στις δυσκολίες μας κι εμείς να παραδεχόμαστε πρώτα στον εαυτό μας κι ύστερα σ’ αυτό, την ανάγκη μας για βοήθεια. Και σύμφωνα και με χιλιοειπωμένα κλισέ «Αν δε με θέλεις στα χειρότερά μου, δε μ’ αξίζεις στα καλύτερά μου».
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Άννα Καούνη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
