Αγαπώ σημαίνει (και) «παραιτούμαι»;

Κατά διαστήματα καταπιανόμαστε με μια ανελέητη αναζήτηση ορισμών αόριστων εννοιών. «Τι είναι αγάπη;»: ένα διαχρονικό και πρωταγωνιστικό ερώτημα που βασανίζει γενιές και γενιές. Κι αν αυτή η απορία θα ψάχνει την απάντησή της για πάντα, θα ήταν ίσως φρόνιμο ν’ αντιληφθούμε πως το «για πάντα» είναι πολύς καιρός και να επιχειρήσουμε να διαμορφώσουμε την ετυμηγορία μας.

Δίνουμε ορισμούς γενικευμένους ή κι υποκειμενικούς, άλλοτε είναι μαγική κι άλλοτε αυτοκαταστροφή. Ανάμεσα στη μάχη του θετικού και του αρνητικού πρόσημου σ’ έναν κόσμο που το απόθεμα της χρυσόσκονης τελειώνει, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η αγάπη μέχρι κι ως παραίτηση; Κι αν ναι, παραίτηση απέναντι σε τι κι από ποιον; Στους εαυτούς μας; Στο ερωτικό μας ταίρι;

Αρκετές φορές αναγκαζόμαστε να μοιραζόμαστε το βάθρο του πρωταγωνιστή κι από ανεξάρτητες μεμονωμένες οντότητες μεταβιβάζουμε τους εαυτούς μας σ’ ένα πνεύμα πιο συλλογικό και δεχόμαστε από κοινού τα φώτα. Το ένα που είχαμε υπάρξει τροποποιείται ως προς το περιεχόμενό του και γίνεται συνώνυμο του «μαζί». Σ’ έναν κόσμο που βαδίζουμε χέρι-χέρι με τον σύντροφό μας στα στάδια της σχέσης, καμιά φορά ίσως να νιώθουμε ότι απειλείται το «εγώ» μας. Πόσο αναλλοίωτο μπορεί να παραμείνει αλήθεια όταν ακόμα κι η φυσική ορίζει τη σχέση ως αλληλεπίδραση; Όσο κι αν μια σχέση συνδράμει στην αναδιαμόρφωση της ψυχοσύνθεσής μας δε θα μπορούσε να σταθεί υπαίτια ταύτισης της αγάπης με την παραίτηση.

Πόσο ασφαλής αισθάνεσαι στη σχέση σου;

Κάνε τώρα το τεστ!

Δεν παραιτούμαστε από τους εαυτούς μας αγαπώντας. Μέσα από την αγάπη εξελισσόμαστε κι ανακαλύπτουμε κι άλλες μας πτυχές. Σε μια ζωή-σεναριογράφο που μας μοιράζει απλόχερα ρόλους (γιος, κόρη, φίλος) μαθαίνουμε να είμαστε σύντροφοι. Σ’ άλλους ταιριάζει, ενώ κάποιοι ίσως θελήσουν μια ανακατανομή. Σ’ έναν ερωτικό ρόλο μάλλον σκαλίζουμε και λίγο ενδόμυχα. Τι έχουμε να προσφέρουμε σ’ ένα υποψήφιο ταίρι; Τι επιθυμούμε; Πώς αγαπάμε τελικά;

Η αγάπη μάλλον γειτονεύει με τον αγώνα και τη μάχη. Πόλεμος αισθημάτων και σκέψεων εκδηλωμένων, απόκρυφων, απωθημένων. Δε νομίζω πως γνωρίζει την κυρία «παραίτηση». Θα έλεγα μάλιστα πως την αγνοεί επιδεικτικά και προκλητικά. Αν η αγάπη φανερώνεται μέσα από τις πράξεις, οι πράξεις θέλουν αν μη τι άλλο σθένος. Δεν έχω αντικρίσει ποτέ μου κανέναν θαρραλέο παραιτημένο. Τους θαρραλέους συνήθως τους καταλογίζουμε τον τίτλο του τρελού, παθιασμένου, ασυμβίβαστου μα όχι παραιτημένου.

Κι αν συγχέουμε καμιά φορά –πιθανότατα λαθεμένα- την αγάπη με την παραίτηση από τους εαυτούς μας, τι γίνεται με τους συντρόφους μας; Αν θεωρήσουμε πως η αγάπη είναι το τελικό level μιας σχέσης πόσο εύκολα το διατηρούμε; Αν αποδεχτούμε πως η αγάπη είναι αγώνας, να βγούμε με πανό να κατακτούμε καθημερινά τον άνθρωπό μας. Αν παραιτηθούμε από τις σχέσεις μας μάλλον μελλοντικά θ’ αντικρίσουμε μια ξεθωριασμένη αγάπη. Τα λευκά ρούχα θα κιτρινίσουν και ο βάλτος θα γίνει το καταφύγιο της σχέσης μας. «Η αγάπη είναι μικρές χειρονομίες» είπαν· ποιος απαρνήθηκε τις μεγάλες;

Πώς παραιτείται κανείς από την αγάπη, άραγε; Ποιος ετοιμάζει αυτήν την παραίτηση και πώς αποκόπτεται συναισθηματικά από τούτη την πράξη; Αρκεί μάλλον να θέλει κανείς να μείνει. Ο -όχι και τόσο- σοφός λαός μας δίνει απαντήσεις,«τον καπάρωσε» «τον τύλιξε» λένε. σ’ αυτές τις σιχαμερές φράσεις πέρα από τη συνηθισμένη επιλογή γένους, είναι περισσότερο τρομακτική η απουσία της αγάπης. Έφυγε για weekend μακριά από το συμβιβασμό πιθανότατα. «Τον έδεσε τον γάιδαρο του.» Σ’ αυτό το σχεσιακό πλαίσιο, ναι, μάλλον βασιλεύει η παραίτηση. Παρομοιάζοντας το έτερον του ήμισυ με γάιδαρο παραιτείται κανείς και από τη σχέση του κι από τον εαυτό του.

Αγάπη, αγάπη, αγάπη τόσες μορφές, τόσοι ορισμοί, όλοι σωστοί κι όλοι λάθος. Αγάπη υποκειμενική, μάνα συναισθημάτων και στέγαστρο των φόβων μας, πιθανότατα πάντα λιγάκι αόριστη, όσο κι αν προσπαθήσουμε να σε ορίσουμε. Ίσως οι δειλοί να σε ταιριάζουν με την παραίτηση. Μην τους παρεξηγείς, όμως, φοβισμένοι είναι.

Η αγάπη δεν είναι παραίτηση, είναι θάρρος, εξέλιξη, δύναμη. Μάλλον τελικά είναι δύσκολο σπορ κι απαιτητικό· μπορείς να καείς και να αναγεννηθείς από τις στάχτες της πλησιάζοντάς την. Αν καεί τόσο εύκολα μια παρελθούσα μορφή σου, όμως, ίσως τελικά να μην ήταν συμβατή με το είναι σου. Ευχαρίστησε την αγάπη γι’ αυτήν την ανακάλυψη- αποκάλυψη.

Ταξίδι και στόχος. Εξερεύνηση, ανακάλυψη εσωτερικών αναγκών. Μάχη στο άγνωστο, μέχρι να ξημερώσει. Είναι ανακάλυψη ενδόμυχων πτυχών μας, εσωτερική αναζήτηση, εξέλιξη. Είναι και κατάκτηση, μια έμπρακτη αδιάλειπτη διεκδίκηση του ανθρώπου μας με αρετή και τόλμη. Μέσα στη θαρραλέα απόπειρά μας να ορίσουμε την αγάπη, ίσως αναρωτηθούμε και τι δεν είναι. Παραίτηση, ας πούμε, δεν ήταν κι ούτε θα γίνει ποτέ.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!