Αν δεν πετύχεις από τα 26 ως τα 30 σου θεωρείσαι αποτυχημένος;

Όποια ηλικία κι αν αναγράφεται στην ταυτότητά μας, κοινωνικά μάλλον είναι άρρηκτα συνδεδεμένη μ’ ένα πρότυπο. Ώρες- ώρες η ζωή μας μοιάζει με επαναλαμβανόμενο μοτίβο προς τον τελικό στόχο ομοίωσης με το ευρύτερο περιβάλλον μας. Κοινωνικά αποδεκτός, γίνεται ευκολότερα όποιος δεν προκαλεί αναταραχές και βαδίζει καθ’ ομοίωση των προγόνων του. Οτιδήποτε νεωτεριστικό αρχικά ξενίζει, παραξενεύει ή προκαλεί αντιδράσεις με ποικιλόμορφο πρόσημο. Αν η ζωή μας ήταν σε κουτάκια θα μπορούσε να οργανωθεί με πρότυπα ηλικιακά: στα 18 δίνεις πανελλήνιες, στα 30 παντρεύεσαι, στα 32 κάνεις παιδί. Σύμφωνα με τον Νίτσε όμως η πραγματική έπαρση για τους ταλαντούχους ανθρώπους έρχεται στα 26-30. Μήπως η κοινωνία μας πιέζει να επιτύχουμε ηλικιακά πολύ γρήγορα;

Άυλα, κρυφά ή και συνειδητά φανερά η κάθε κοινωνία ανά την εποχή συντροφεύεται από κάποιους «κατοχυρωμένους» κανόνες. Μια κοινωνική λίστα πλανάται στον αέρα κι εσύ έχεις επιλεχθεί εν αγνοία σου να την υλοποιήσεις. Καλείσαι να την πραγματώσεις για να πηγαίνεις με το ρεύμα. Δεν είναι ότι απειλείσαι έμπρακτα, τα μαχαίρια στον λαιμό είναι σ’ έλλειψη άλλωστε, αλλά παραδόξως νιώθεις μια αόρατη θηλιά να διακοσμεί τον λαιμό σου κι αυτό κάπως σε πιέζει. Ξεκινάς με το να είσαι καλό παιδί και μ’ ένα θριαμβευτικό «πρέπει» να σου υπενθυμίζει να διαβάζεις και να βγάζεις καλούς βαθμούς.

Συνεχίζεις με τις πανελλήνιες στα 18, έπειτα με τη σχολή που έχεις καταφέρει να κάνεις εισαγωγή και μετά με την αποφοίτησή σου καταπιάνεσαι με την αναζήτηση για εύρεση εργασίας. Κάπου στα 23, αφού έχεις τελειώσει με τις προηγούμενες υποχρεώσεις αρχίζεις να έρχεσαι αντιμέτωπος με την κοινωνική λίστα. Γάμοι, παιδιά, επαγγελματικές αποκαταστάσεις, προαγωγές αχνοφαίνονται στα επόμενα στάδια.

Η λίστα υπήρχε και θα υπάρχει διαχρονικά κι εμείς καλούμαστε να την πραγματώνουμε και να τη διαμορφώνουμε ανάλογα με την εποχή που βιώνουμε. Ανάλογα με την ηλικία μας εξελίσσεται κι η κριτική μας σκέψη. Στην παιδική ηλικία μας- όντας καλά παιδιά- την ακολουθούσαμε ολίγον τι αόμματοι ψάχνοντας τα δικά μας πατήματα. Οι άλλοι ήξεραν καλύτερα από εμάς, μιλούσε η εμπειρία των άσπρων τριχών ή των πρώτων διαμορφωμένων ρυτίδων. Κάποιες φορές όντως ήξεραν, ενώ άλλες ηθελημένα ή άθελά τους μας παραπλανούσαν με τη σωρεία των συμβουλών τους.

Όσο μεγαλώνει όμως κανείς τακτοποιεί την αποθήκη των σκέψεών του, πετάει τη σαβούρα, αναπολεί, σκέφτεται, ονειρεύεται και τη συγυρίζει με βάση τα δικά του πρότυπα. Θέλω, πιστεύω, επιθυμίες μάς φέρνουν βόλτα στον χορό της κριτικής σκέψης κι έτσι, ανακηρυσσόμαστε οι σταρ της βραδιάς στην πίστα της αυτογνωσίας. Μια πρώτη γνωριμία με τις δυνατότητές μας άλλωστε, μας παρέχει ένα πρώτο φως στον λαβύρινθο.

Όσο πορευόμαστε στο ηλικιακό μας εύρος, αποκτάμε και την ικανότητα να ορίζουμε εμείς το ευρύτερο περιβάλλον μας. Δε θα παίξεις κρυφτό με τον γιο της γειτόνισσας απλώς επειδή μοιράζεστε μερικά τετραγωνικά. Ο λόγος δεν είναι αρκετός· τώρα οφείλετε να μοιράζεστε κοινές ανησυχίες για να έχετε μια οποιαδήποτε σχέση. Ανήσυχα πνεύματα κι ανυπότακτα, όσοι αντιλαμβάνονται πως μεγαλώνοντας δε σβήνει το καντήλι των ευκαιριών τους, αλλά δυναμώνει η φλόγα της έπαρσής τους. Μαζί με τα έτη που μας συντροφεύουν όσο ενηλικιωνόμαστε πνευματικά, συνοδευόμαστε κι από έναν σημαντικό αριθμό ερεθισμάτων. Η βοή των ερεθισμάτων μας αναγκάζει ν’ αναρωτηθούμε, να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να έρθουμε αντιμέτωποι με το «Εγώ» μας και την οποιαδήποτε κλίση που μπορεί να μας διακατέχει. Όταν διερχόμαστε μέσα από αυτό το πυρ, ίσως ν’ αποκτάμε και μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στα ταλέντα μας. Άλλωστε, για να τα επιτύχουμε πρέπει αρχικά να τ’ αναγνωρίσουμε κι έπειτα να τα πιστέψουμε.

Κοινωνικές λούπες, λίστες, πρότυπα φωλιάζουν σε κάθε διαμορφωμένη κοινωνία ανά τους αιώνες, όμως οι άνθρωποί της καλούνται να την ανακαινίζουν και να τη φρεσκάρουν. Με μακιγιάζ ή με μπετά, οι παγίδες αυτές ομορφαίνουν όταν το κάνουν πρώτα οι άνθρωποί της. Άνθρωποι με ανησυχίες, σκέψεις, κριτική σκέψη κι όνειρα βρίσκουν οξυγόνο να αναπνεύσουν όταν διαφύγουν απ’ αυτές. Τα ταλέντα άλλωστε, ξεχωρίζουν και δεν εντάσσονται πουθενά, δημιουργούν νέους κανόνες. Οι καλλιτέχνες της ζωής δε χωράνε σε ηλικιακά πρότυπα, δεν ακολουθούν την πεπατημένη, αλλά τρέχουν πιο πέρα από την αγέλη.

Η κοινωνία ασκεί πίεση με βάση όσα έχει οριοθετήσει ως σωστά, εμείς καλούμαστε να ελέγξουμε το μέγεθος της πίεσης και να το τοποθετήσουμε σε όσες ατμόσφαιρες μας επιτρέπουν να είμαστε δημιουργικοί κι ευτυχισμένοι.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!