«Αν έχεις φόβο μέσα σου έχεις και για τα πάντα έξω σου»

«Αν έχεις φόβο μέσα σου έχεις και για τα πάντα έξω σου.» Είναι κάποιες ατάκες, κάποιες στιγμές και κάποια βλέμματα που σε στοιχειώνουν μέχρι να λυτρωθείς. Τα κουβαλάς μαζί σου σαν αμαρτία μέχρι να επιλέξεις ν’ απαλλαγείς. Κάποια θέλουν το σεβασμό τους και τον χρόνο τους που οφείλεις να αφιερώσεις. Κάποια συνεχίζουν να σε συντροφεύουν ίσως λιγότερο πιεστικά και με κάποια καταφέρνεις να φιλιώσεις. Δώσε το χέρι σου και πάμε αγκαζέ να πορευτούμε. Φοβάσαι; Κι εγώ. Φοβόμουν, φοβάμαι κι ίσως θα συνεχίσω να φοβάμαι. Εκτός κι άμα ορίσω τον εχθρό φόβο, βρω την αχίλλειο πτέρνα του και επιτύχω την ελευθερία. Ο φόβος είναι εσωτερικός κι έχει τη δυνατότητα να εξωτερικεύεται. Συνήθως απροειδοποίητα, σαν αποτυχημένη έκπληξη και σ’ αφήνει στήλη άλατος στις πιο άβολες στιγμές του. Η αρχή του τέλους έρχεται όταν αποκωδικοποιείς το επαναλαμβανόμενο μοτίβο του.

Ο φόβος ο εσωτερικός ηχεί δυνατά, μα τον ακούς μόνο εσύ, σαν να φοράς αόρατα ακουστικά που τσιρίζουν στ’ αυτιά σου. Πάψτε! Αυτή η ηχορύπανση τρελαίνει κόσμο. Σε πόσους πάει η λευκή ποδιά; Σηκώστε χέρια και κατεβάστε τα ξανά. Προτείνω να επιλέξουμε χρώμα. Είμαστε τα ουράνια τόξα της ζωής μας κι ας ερχόμαστε μετά τη βροχή. Ως πότε η βροχή θα μας τρομάζει; Μάλλον θα ήταν θεμιτό να τη σεβαστούμε και να την αξιοποιήσουμε, αντί να τη φοβόμαστε.

Φόβος. Τι σημαίνει φόβος; Από παιδιά ακούμε «μη φοβάσαι» ή το ειρωνικό «δεν πιστεύω να φοβάσαι». Ποιος φοβάται; Κανείς που να τολμά να το παραδεχτεί. Κότες και κοτέτσια μακριά μας, τώρα αρχίζουν οι ορισμοί. Ποιος είναι ο κύριος φόβος; Είναι δεξιοτέχνης και πολυτάλαντος και λίγο δυσάρεστος. Είναι συναίσθημα άβολο και στενάχωρο που φωνάζει προσοχή κίνδυνος. Συνειδητοποίησέ το και νιώσε το δέος. Ίσως και να μην είναι τόσο κακός. Φαντάζεστε να μην εντοπίζαμε καν τους επικείμενους κινδύνους; Μπρος ολοταχώς προς τον γκρεμό. Αυτό είναι απερισκεψία. Δεν είμαστε ανόητοι, όμως. Η οξυδέρκεια θέλει ποικιλία, αλλά σε νορμάλ μερίδες, όλων των συναισθημάτων. Ο φόβος είναι αρεστός όταν δε γίνεται κατάχρησή του.

Ο εσωτερικός φόβος παίρνει αγκαζέ τις αναστολές μας κι όλα τα βιώματά μας. Μας κατανοεί και μας δικαιολογεί. Μας παρέχει έναν ώμο να κλάψουμε κι ένα χάδι, σαν να ξέρει τι μας βαραίνει. «Έχεις δίκιο μικρό μου να φοβάσαι, τα βιώματά σου το δικαιολογούν». Κι αν τον ακούσεις, μένεις κολλημένος στο παρόν σου κι οι μέρες κυλούν με τη ροή στάσιμου νερού. Το στάσιμο νερό είναι βαρετό και συνήθως δύσοσμο. Κάνε ένα ντους και τρέχα ν’ αντιμετωπίσεις τα κωλύματά σου. Οι δικαιολογημένοι φόβοι είναι ο χειρότερος εχθρός. Είναι καλοί όταν τους συνειδητοποιείς. Επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές βγαίνουν στο προσκήνιο όταν δεν τις αντιμετωπίζεις.

Ο φόβος εξωτερικεύεται. Από εσωτερικός γίνεται εξωτερικός και τούμπαλιν. Δείχνουμε δειλοί κι αβοήθητοι μπροστά στο μεγαθήριό του εκτός κι αν σηκώσουμε ανάστημα. Περπατησιά λεβέντικη, βλέμμα αγέρωχο κι ομιλία δυνατή και ξεκάθαρη. Γνωρίζουμε το ποιόν μας και δε φοβόμαστε την προβολή του. Οι μαχαιριές του παρελθόντος έχουν γιατροπορευτεί και θωρακιστεί. Τα χαστούκια της ζωής είναι ευχάριστα όταν συνειδητοποιήσεις ότι κατάφερες να τ’ αντιμετωπίσεις. Και τότε νιώθεις περηφάνια κι αυτοσεβασμό- δε σε φοβίζει τίποτα. Με μανία προχωράς σε μια σαρωτική ευθεία.

Όπως είπε και ο Paulo Coelho «Μόνο ένα πράγμα κάνει τα όνειρα αδύνατο να πραγματοποιηθούν: ο φόβος της αποτυχίας.». Μήπως δίνουμε πολύ αξία στον κύριο φόβο; Σίγουρα πάντως δεν είναι η πηγή των δεινών μας· είναι σύμμαχος και βοηθός. Μας προειδοποιεί, μας προετοιμάζει. Είναι το ξυπνητήρι του ενθουσιασμού μας. «Φίλε πρόσεχε, πάλι λοξοδρομείς.» Πρόσεχε τα λόγια τα μεγάλα και τις υπερβολικές πράξεις εντυπωσιασμού. «Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες». Είναι μια εσωτερική φωνή που καλώς υπάρχει, αρκεί η ένταση να είναι χαμηλωμένη. Όταν τα ντεσιμπέλ δίνουν πόνο, μας αποσυντονίζουν. Δε θέλω να ηχεί η δυστυχία του φόβου συνεχώς στ’ αυτιά μου, θέλω να υπάρχει σαν εσωτερικό στρώμα ασφαλείας. Η εξωτερίκευση του φόβου δε μου πάει. Η προσωποποίησή του είναι κόντρα ρόλος. Επιλέγω συμπεριφορές που με κολακεύουν. «Δε φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι λεύτερος.», αυτός είναι ο στόχος. Ποιος είναι ο δικός σας, απόγονοι του Καζαντζάκη;