Σταματάει, ξεκινάει και ξανά μανά. Γεμίζουμε με ερωτιάρικο αέρα και χρώμα τις ζωές μας και μετά βουλιάζουμε στο ασπρόμαυρο. Έρχονται και φεύγουν κι έρχονται ξανά σαν να μην έχουν καλύτερο μέρος να πάνε ή να μη θέλουν. Τελευταία φορά δε θα ξαναγίνει, αυτή η φορά είναι αλλιώς. Αυτή, η επόμενη και μεθεπόμενη όμως συνεχίζουν να είναι ίδιες σαν να ακολουθούν το τέλειο χιλιοπαιγμένο μοτίβο. Τη συνταγή της επιτυχίας δεν την αλλάζεις, γι’ αυτό και την επαναλαμβάνεις ξανά και ξανά μέχρι να τη σιχαθείς. Ποια επιτυχία κρύβει τόσο πόνο; Αν η επιτυχία προσφέρει χαρά και συναισθήματα θετικά τότε τι συμβαίνει μ’ αυτήν την κατάσταση; Είσοδος, έξοδος, είσοδος, μπορούν ν’ αποφασίσουν οι αναποφάσιστοι; Γιατί θολώνει η κρίση τους; Και γιατί κάποιες μητέρες Τερέζες των σχέσεων το δέχονται; Πότε δηλώνεις εξαφάνιση και πότε είσαι το θύμα;
Τα πουλιά κελαηδούν, τα λουλούδια ανθίζουν κι όλα καλά όλα ανθηρά στο σχεσιακό σας πλαίσιο. Η ζωή είναι ωραία για να τη χαίρεσαι. Είσαι στα χάι σου και φαίνεται, γι’ αυτό και προσελκύεις σαν μαγνήτης ένα αρεστό ποσοστό ενδιαφέροντος. Ό,τι λάμπει έχει τη δύναμη να μας έλκει σαν να μας χαρίζει μια θέση στον ήλιο. Τι συμβαίνει όμως όταν η λάμψη αρχίζει ν’ αποκτά θαμπάδα; Ως άνθρωποι έχουμε το πάνω μας και τα κάτω μας. Κι αν η ψυχολογία μας είναι κάτι σαν ασανσέρ ή η ζωή πέρα από χάδια μας μοιράζει πού και πού απρόσμενες σφαλιάρες, τότε πού στρεφόμαστε για χάδια; Στον άνθρωπό μας, σ’ αυτόν που του αρέσουμε και με άλουστο μαλλί ή με την ξεχειλωμένη προπέρσινη φόρμα εκτός κι αν δηλώνει φυγάς και ψάχνει μια θέση σε άλλο ηλιακό σύστημα. Κι η απογοήτευση αυτής της συμπεριφοράς σε βουλιάζει χειρότερα στη θλίψη σου.
Όταν μια σχέση ξεκινά πλασάρεις ό,τι καλύτερο έχεις και συνήθως δεν ξεκινάς με τα μελανά σημεία. Αυτά πονάνε, η ανάμνησή τους πληγώνει κι είναι δύσκολο να τα μοιραστείς, καμιά φορά μπορεί και να ντρέπεσαι. Μέσα στον καθένα μας όμως υποβόσκει μια ελπίδα πως ο άλλος θα μας καταλάβει, θα μας συγχωρέσει κι έτσι ο πόνος μας θ’ απαλύνει. Στα εύκολα είμαστε όλοι φίλοι κι εραστές. Στα δύσκολα τι γίνεται; Ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Καπετάνιε άνοιξε πανιά το πλοίο της αγάπης σαλπάρει, ο καιρός είναι υπέροχος. Μα αν αρχίσει η βροχή χάνεις ένα βασικό μέλος του πληρώματός σου. Και κάπως έτσι, αναρωτιέσαι εάν το είχες και ποτέ. Τώρα πρέπει να σφίξεις δόντια και ν’ αντιμετωπίσεις μόνος σου την κακουχία και το βάρος της προδοσίας. Εάν δεν είναι προδοσία η φυγή μπροστά στη δυσκολία, τότε τι είναι;
Και τα καταφέρνεις, γιατί είσαι σκυλί του πολέμου ή απλώς δεν είχες επιλογή. Κάπως έτσι βρίσκεις ξανά τη χαμένη σου λάμψη, το γόητρο και την αίγλη σου. Κι οι φυγάδες σου χτυπούν ξανά την πόρτα και τα λένε ωραία, σχεδόν επαγγελματικά λες κι έχουν πείρα. Τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα λειτουργούν σαν βάλσαμο κι είσαι καλή καρδιά και συγχωρείς και μετά ξεκινάει ξανά μια ατελείωτη λούπα πόνου και προδοσίας. Όλα τα πράγματα στη ζωή είναι δύσκολα την πρώτη φορά. Μετά είναι επιλογή. Και το ξέρεις, αλλά τι κάνεις; Την πάπια. Είσαι οικειοθελώς θύμα. Έχεις στήσει την τέλεια παγίδα στον εαυτό σου και το γνωρίζεις, αλλά επιλέγεις να πέφτεις μέσα ξανά και ξανά.
Ανθρωποι χειριστικοί που κατά βάθος ξέρεις το ποιόν τους. Έρχονται μόνο όταν τους το επιτρέπουν οι συνθήκες, που είναι ευνοϊκές. Στις δυσκολίες λακίζουν κι αναζητούν άλλον παρασιτικό προορισμό. Κι όταν πατάς στα πόδια σου και τα καταφέρνεις, έρχονται ξανά. Αγοραπωλησία ο έρωτας. Τι έχετε να προσφέρετε; Να του πείτε πως δώσαμε πολλές φορές και τώρα μείναμε ταπί και ψύχραιμοι. Ψάχνουμε νέους προμηθευτές κι αγοραστές, γιατί οι άλλοι ήταν απατεώνες και κλέφτες. Κλέφτες στιγμών, ευτυχίας κι ωραίου καιρού. Ωραία η λιακάδα, ωραία κι η βροχή όταν ξέρεις να τη μοιράζεσαι. Να μας κρατήσει κάποιος την ομπρέλα μέχρι να βγει το ουράνιο τόξο.
Κι έτσι όπως θα θαυμάζουμε το ουράνιο τόξο, μπορούμε να γελάσουμε για όλους εκείνους που δεν του αφιέρωσαν στιγμή. Εκείνοι τρέχουν στη βροχή σαν να τη φοβούνται. Ωραία η λιακάδα, μα θα ήταν βαρετή αν ήταν μονότονη. Καμιά κατάχρηση δεν είναι καλή. Ο ήλιος καίει. Εγώ τη θέλω τη βροχή μου κι όλα τα συναισθήματά μου αγκαλιά. Ωραίες κι οι δυσκολίες, μας κάνουν κι εκτιμάμε. Έχουν και ρόλο αποκαλυπτικό- μας δείχνουν ποιοι αξίζουν να μας πλαισιώνουν. Μακριά από τα παράσιτα που έρχονται και φεύγουν. Η δειλία έτσι κι αλλιώς, είναι αποκρουστική.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Άννα Καούνη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
