Γυρνάς σε πρώην γιατί ξέρεις τι να περιμένεις· ακόμα κι αν είναι το τίποτα

Μας πήρε η κατηφόρα και κατρακυλήσαμε σε χωράφια γνώριμα, για άλλη μια φορά. Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν είναι κατάρα ή ευχή να αναγνωρίζεις το έδαφος που πατάς. Ίσως να έχει να κάνει με τις αναμνήσεις σου από αυτό. Καλές ή κακές -δεν έχει σημασία-γιατί μας παρέχουν μια περίεργη ασφάλεια. Την ασφάλεια του γνωστού περιβάλλοντος. Πιθανότατα και γι’ αυτό πολλοί να μην ξεφεύγουν από παρελθοντικές ερωτικές καταστάσεις. Είναι μεγάλη λούπα να είσαι γνώστης όσων συμπεριφορών σε θέλουν αντιμέτωπο, γι’ αυτό κι είναι πάντα νοητά μεγάλη η αγκαλιά των πρώην.

Πιστεύω φταίει που κι η απόσταση χιλιομετρικά ή χρονικά μας οδηγεί να εξιδανικεύουμε καταστάσεις ή κι ο φόβος της αναζήτησης ενός άλλου ανθρώπου. Πόσες φορές να σαλπάρει αυτό το πλοίο; Πότε θα βρει λιμάνι να το χωρά; Μήπως μας πιάνει και μια μικρή ανεπαίσθητη απελπισία; Πόσα ανάξια συναισθήματα μπορούν να μας κατακλύσουν; Αν ο αριθμός είναι μεγάλος, ίσως και να μας πνίξουν. Και πνιγμένοι, δύσκολα θα διεκδικήσουμε το δίκιο μας και τις φιλοδοξίες μας.

Φταίνε κι άλλα για την κατάρα της οπισθοχώρησης σε παρελθοντικές ερωτικές καταστάσεις. Όλα έχουν τη μαγεία να γυρίζουν σ’ εμάς. Εμείς πόσα βήματα κάναμε μπροστά απ’ όσα πιστεύαμε πως αξίζαμε κάποτε ή ποιες αλλαγές μας οδηγούν να είμαστε άξιοι ερωτικοί σύντροφοι; Και τι σημαίνει “αξίζω την αγάπη”; Και ποιος το ορίζει;

Φταίει κι η εποχή θα πουν πολλοί. «Δύσκολος καιρός για πρίγκιπες και πριγκίπισσες», τα άλογα τα ιπποτικά φαίνεται να είναι σε έλλειψη αυτήν την εποχή κι έτσι βασιλεύει η σαβούρα, θα πουν η κυνικοί. Δεν ξέρω εάν ξαφνικά χάλασε τόσο ο κόσμος ή εάν η ελευθερία κι η διάθεση να πάμε προς την αλήθεια μας προφυλάσσει. Παλιά, ένα υποψήφιο ερωτικό ταίρι θα δίσταζε να ξεστομίσει μη κοινωνικά αποδεκτές αλήθειες του κι αυτό πιθανόν να οδηγούσε να εισχωρήσουμε σ’ έναν κόσμο που δε μας χωρά. Ίσως ναι, το  ότι οι άνθρωποι αποκαλύπτονται πιο εύκολα δυσκολεύει τις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά από την άλλη μάς προστατεύει από περιττό κόπο και πόνο.

Κάπως έτσι, με την έξαρση του φόβου, οδηγούμαστε στα σίγουρα. Υπάρχει, όμως, σιγουριά που μας αρέσει; Αν μας άρεσε δε θα την χάναμε ή δε θα την αφήναμε. Λες να μην την εκτιμούσαμε; Παίζει κι αυτό το σενάριο, δεν αντιλέγω. Απλώς εάν είναι αυτός ο οδηγός μας, ελπίζω να μη βαδίζουμε με μότο μας «Από το ολότελα καλή κι η Παναγιώτενα». Καημένη Παναγιώτενα που σε έχουνε εξισώσει με το μέτριο…

Άλλη αιτία της επιστροφής σε πρώην είναι ο μπαμπούλας της μοναξιάς. Η κοινωνία το έχει ταυτίσει με τεράστιο δεινό, ο κόβιντ μπροστά του μοιάζει με παιχνίδι μιας χρήσεως. Λέτε να είναι κανένας θανατηφόρος ιός με περίεργες επιπτώσεις; Εγώ έχω να πω πως οι ερωτικοί σύντροφοι πρέπει να είναι επιθυμία κι όχι ανάγκη και πως κανείς δεν πέθανε επειδή ξάπλωσε μόνος του σε διπλό κρεβάτι. Η μοναξιά ίσως δεν είναι και για πολλούς, γιατί είναι κι ακριβό σπορ. Νοίκι, λογαριασμοί, όλα τα βάρη της καθημερινότητας σ’ ένα άτομο. Αστείες, μα πραγματικές σκέψεις ενός μέσου ανθρώπου. Για να το ομορφύνω και να εξηγήσω το κόστος της μοναξιάς, θα τονίσω πως κι ένα μονόκλινο σε ξενοδοχείο, συνήθως, έχει επιπλέον χρέωση. Άρα αν δε θες να ταξιδεύεις με λάθος ταίρι, ναι, πρέπει να μπορείς να υποστηρίξεις και τη μοναξιά. Και τέλος, το ξαναζεσταμένο 9 στις 10 φορές δεν τρώγεται.