Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς θα ήταν ένας εντελώς απελευθερωμένος κόσμος; Ένας κόσμος χωρίς κανέναν κοινωνικό διαχωρισμό; Ένας κόσμος ιδανικός, γεμάτος αρετές κι ελευθερίες όπου η διαφορετικότητα, όχι μόνο είναι αποδεκτή αλλά θ’ αντιμετωπίζεται ως πηγή έκφρασης, ως χάρισμα; Πόσο κοντά είμαστε σ’ αυτό, άραγε. Όταν το να έχεις ροζ μαλλιά με μπλε ανταύγειες μπορεί ακόμα και σήμερα ν’ αποτελέσει αίτιο χλευασμού, αναρωτιέμαι τι λέει αυτό για εμάς. Ασχολούμαστε ποτέ με τα ουσιώδη; Βαδίζουμε προς την ευτυχία μας; Κι αν η ευτυχία μας πορεύεται αγκαζέ με την απελευθέρωση, τότε πόσο απελευθερωμένοι είμαστε;
Αλήθεια, έχετε ποτέ αναρωτηθεί απέναντι σε τι είμαστε δέσμιοι; Κατοικούμε σε κάποιο κελί; Έχουμε πετάξει τα κλειδιά; Μας τα πήραν; Μήπως τα χαρίσαμε; Μήπως δεν τα ψάξαμε πότε μας; Απελευθέρωση. Μια λέξη, πολλά νοήματα, πολλά ερωτήματα. Για τι απελευθέρωση μιλάμε, όμως. Απελευθέρωση απέναντι στους άλλους. Ναι, θέλω! Ποια είναι αυτή η γειτονιά που όλο μιλάει και λέει, λέει και γλώσσα δε βάζει μέσα της; Ποιος της έδωσε το δικαίωμα; Κι εν τέλει ποιος νοιάστηκε κιόλας! Γιατί νοιαζόμαστε; Μάλλον γιατί δεν έχουμε αποδεχτεί επαρκώς τον εαυτό μας. Μόνο αν είχαμε σε αρμονία τον νου, το πνεύμα και την ψυχή μας, δε θα μας τάραζε κανένα κακεντρεχές σχόλιο.
Απελευθέρωση. Θέλω απελευθέρωση προσωπική. Κι εσύ θέλεις, «οφείλεις» να θέλεις για να σ’ αποδεχθείς και να σ’ αγαπήσεις. Στα πόσα κιλά είναι πια κανείς όμορφος και σε τι ύψος, ας μας απαντήσει κάποιος υπεύθυνα. Ποιο χρώμα είναι στη μόδα; Να φορέσω πιο κοντή φούστα- έτσι «συναρπάζονται οι άντρες»; Ή μήπως πιο μακριά για να «μην προκαλώ»; Πόσο κάνει πια αυτό το χρυσό ρολόι που αρέσει «σε όλες τις γυναίκες«; Και πώς γίνεσαι άντρας που «δεν κλαίει»; Θέλω να είμαι αρεστός, ελκυστικός, ποθητός. Κανείς δε μου έμαθε, όμως να σκέφτομαι και να στρέφομαι στα ενδότερα.
Ας απελευθερώσουμε τις ψυχές μας, ας αγαπήσουμε το σώμα μας, ας διευρύνουμε το πνεύμα μας, γιατί αντέχει κι άλλο κι άλλο κι άλλο. Να απαλλαγούμε από τις κακές σκέψεις. Να ξηλώσουμε όλες τις ριμάδες τις ταμπέλες που κουβαλάμε. Έλα, δεν μπορεί να μην έχεις σκεφτεί πως κάποιος άλλος τις τοποθέτησε εκεί για εμάς, αν όχι όλες, πολλές από αυτές.
«Όχι, μαμά επειδή είμαι γυναίκα δεν πρέπει απαραίτητα να έχω τις επιδόσεις της Βέφας στην κουζίνα.»
«Ναι, μπαμπά είμαι άντρας και δεν πιάνουν τα χέρια μου καθόλου στα μαστορέματα.»
Το φύλο δεν πάει πακέτο με δεξιότητες. Είμαστε ό,τι θελήσουμε! Είσαι ό,τι προσπαθήσεις κι είναι αποδεκτό κι όμορφο. Τα μοβ μαλλιά σου είναι φανταστικά και το λαχανί κουστούμι σου. Έτσι είναι οι απελευθερωμένοι άνθρωποι, είναι μοναδικοί, ιδιαίτεροι, φαντασμαγορικοί, ζηλευτοί, αξιοθαύμαστοι. Κατακρίνονται; Ναι! Τους νοιάζει; Τους ένοιαζε, τώρα δεν έχουν χρόνο, βρίσκονται σε σοβαρό δεσμό, τα έχουν με τον εαυτό τους και δε χωρά απιστία. Είναι ευτυχισμένοι γιατί έχουν βρει το φως μέσα τους. Έβγαλαν από το mute την εσωτερική τους φωνή και την άκουσαν. «Ζήσε όπως αγαπάς!» τους είπε, και το έκαναν.
Κάπως έτσι κι εγώ τα λέω, μήπως και τ’ ακούσω. Προσπαθώ όμως. Να με αγαπήσω. Να με αποδεχτώ. Να ακούσω την αλήθεια μου, να βρω τον λόγο ύπαρξής μου. Είναι εύκολο; Όχι. Αξίζει; Ας σκεφτώ… Ναι. Άρα τι μ’ εμποδίζει από το να απελευθερωθώ; Ο ίδιος μου ο εαυτός. Κι ας κάνουμε σταυροφορίες για το πόσο μας φταίνε οι άλλοι. Η μάνα μας, ο πατέρας μας, ο μεγάλος μας αδερφός, ο σκύλος της γειτόνισσας, το καναρινί μπλουζάκι της ξαδέρφης μας και πάει λέγοντας.
Ως πότε θ’ αποφεύγουμε τον καθρέπτη της αλήθειας, επειδή δείχνει εμάς; Θα το διορθώσουμε, όμως. Τώρα, σήμερα κι όχι αύριο. Και πολύ αργήσαμε! Πλέον βάζουμε στόχο και μας αγαπάμε, μας σεβόμαστε, μας αποδεχόμαστε με τα υπέροχα διακριτά χαρακτηριστικά μας κι ας χορεύουμε καμιά φορά ταγκό με τις αμφιβολίες μας. Απελευθερωνόμαστε! Αντίο δεσμά!
«Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος!»
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Άννα Καούνη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
