Από παιδιά κάνουμε λόγο για τα όνειρά μας και τις επιθυμίες μας. Τα όνειρά μας είναι στόχοι άπιαστοι, απραγματοποίητοι και μη. Φωλιάζουν μέσα στις επιδιώξεις μας και συνήθως περιγράφουν κάτι πολύ όμορφο για εμάς. Απόκρυφες σκέψεις, ανομολόγητες ή φανερωμένες, πολύωρη προσπάθεια ή τρόμος για την αποτυχία, βήμα-βήμα τη φορά ή το γοργόν και χάριν έχει, πληρώνουν ενοίκιο στην πολυκατοικία των ονείρων μας. Από το ισόγειο έως το ρετιρέ απέχουν πολλοί όροφοι· είτε πάρεις το ασανσέρ είτε φτάσεις στην ταράτσα των ονείρων σου σκαλί-σκαλί, στο ενδιάμεσο θα περάσεις από κάποια στάδια. Στους ορόφους που θα συναντάς ανεβαίνοντας μένουν ενοικιαστές κι ιδιοκτήτες που συνήθως με τη στάση τους σε αποτρέπουν για να φτάσεις στην κορυφή. Άλλοι κρατάνε αυτήν τη στάση ηθελημένα ενώ άλλοι είναι θύματα του δικού τους φόβου και μάλλον νομίζουν ότι τον μοιράζεστε με κάποιον τρόπο. Στον διάβα σου θα συναντήσεις πολλές συμπεριφορές και καταστάσεις όπως:
«Μοναξιά μου όλα, μοναξιά μου τίποτα»
Θέλεις τον χώρο σου να σκεφτείς, να προσανατολιστείς και ν’ αναλογιστείς τα βήματά σου. Καμιά φορά οι στόχοι και τα όνειρά μας χρειάζονται πρώτα να τους δοθεί ορισμός. Οφείλεις ν’ αναγνωρίσεις τις επιθυμίες σου, να πιεις καφέ με τις επιδιώξεις σου και τα όνειρά σου, να τους δώσεις χώρο ν’ αναπνεύσουν και να τ’ ακούσεις. Άκουσε τις φοβίες τους, τους ενδοιασμούς τους. Γιατί παραμένουν απραγματοποίητα; Τις πταίει; Ο χρόνος θα σου δώσει απαντήσεις. Ίσως πρέπει να περιορίσεις κάπως κάτι βαρετούς καφέδες και μάλλον θ’ αρχίσεις να μην είσαι διαθέσιμος τόσο συχνά για τους γύρω σου. Έχεις ραντεβού με τον εαυτό σου κι όσο μοναχικό κι εάν μπορεί -από την κοινή γνώμη- ν’ ακούγεται αυτό, εσύ γνωρίζεις πως αφιερώνεις τον χρόνο σου στον μόνο φίλο σου που θα σε συντροφεύει για πάντα. Τι όνειρα να έχει αυτός ο άνθρωπος;
«Α στο καλό, μ’ έκανες και γέλασα»
Είναι ωραία κατάσταση όταν με το χιούμορ σου σπας κόκαλα ή γεμίζεις τον περίγυρό σου χαμόγελα, όμως ποιος θα ήθελε ο απόηχος των χαχανητών να απορρέει από τον ίδιο; Κι εάν σας μπέρδεψα απολογούμαι κι επανατοποθετούμαι. Ποιος θα ήθελε να γίνεται το αντικείμενο χλευασμού; Λίγο απόλυτα θ’ απαντήσω κανείς. Όμως ίσως, όταν αποφασίσεις ν’ ακολουθήσεις τον δρόμο των ονείρων σου, κάτι τέτοιο να συμβεί. Ο κόσμος έχει την τάση ό,τι δεν καταλαβαίνει να το υποβιβάζει και για κάποιο λόγο δε σε βρίσκει αρκετά καλό. Ποιος είσαι εσύ που θα καταφέρεις κάτι τέτοιο, εδώ δεν το κατάφεραν άλλοι. Αν βρείτε αυτούς τους άλλους τους θέλω για ν’ απολογηθούν για όλη τη σκόνη που τρώμε εξαιτίας τους. Κι αυτός ο χλευασμός συνήθως συνοδεύεται κι από διάφορα κολακευτικά κοσμικά επίθετα, όπως ψωνισμένος, φαντασμένος κι όλα τα συναφή που δείχνουν πως ζεις καλέ μου, στο ροζ συννεφάκι σου.
Γιατί εσύ;
Μετά την σε εισαγωγικά μοναξιά και τον χλευασμό έρχεται η αμφισβήτηση. Στην αρχή κλείνεις τηλέφωνα, διαλέγεις μια κουκκίδα στον χάρτη κι αφοσιώνεσαι στις επιθυμίες σου, ύστερα «γελοιοποιείσαι» και μετά αμφισβητείσαι. Ποιος είσαι εσύ που πιστεύεις ότι μπορείς να καταφέρεις κάτι τέτοιο κι αλήθεια τι πιστεύεις πως μπορείς να καταφέρεις από αυτό; Σου πληρώνουν λογαριασμούς τα όνειρά σου; Η κιλοβατώρα γράφει διαφορετικά; Πόσο να χρεώνει ένα ραντεβού ο λογιστής των ονείρων; Κι εάν κοστίζουν τόσο πολύ, εγώ γιατί πιστεύω ότι τα περισσότερα όνειρα είναι δωρεάν; Φαντασμένη κι εγώ, φαντασμένοι και εσείς που μπορεί να συμφωνείτε μαζί μου. Ίσως να κοστίζει ένα ποσό η προσπάθεια. Τα όνειρα απαιτούν και κάποιες θυσίες- κάποιες φορές κι οικονομικές- όμως δε μας κοστίζουν αυτά καθ’ αυτά. Και τελικά, γιατί εσύ; Πιθανότατα γιατί τολμάς κι ονειρεύεσαι.
Κριτές των πάντων
Ποιος εσύ και ποια εγώ όταν μπαίνει στη μέση η κοινωνική κατακραυγή ή με μια λέξη η κριτική. Μα καλά, τι άλλο θέλει ή ακόμα δεν είναι ευχαριστημένη; Άλλοι έχουν λιγότερα. Κι άλλοι περισσότερα. Να βγάλουμε τον μέσο όρο να δούμε τι μας αναλογεί; Ποιο μερίδιο στην πίτα των ονείρων είναι δικό μας άραγε; Φέρτε τον κριτή των πάντων ν’ αποφασίσει για το μέλλον μας, τις σκέψεις μας και τις επιθυμίες μας. Και καμιά φορά δεν κρίνεται μόνο το όνειρο κι η επιθυμία ως προς το περιεχόμενό του, αλλά κι ο τρόπος επίτευξης του. Σίγουρα θα έχει κάνει αυτό και σίγουρα εκείνο και συνήθως οι σκέψεις αυτές φαίνονται λες και βγαίνουν από τον ασκό της ανηθικότητας. Έχω κάνει αμαρτίες να το ξέρεις, να το ξέρεις· στα επτά θανάσιμα αμαρτήματα βάλε κι ένα όγδοο, το δικό μου, και τώρα κρίνε με. Ραντεβού στον Άγιο Πέτρο.
Ο πύργος της Βαβέλ
Η πηγή όλων των προαναφερθέντων δεινών βρίσκεται κάπου ανάμεσα στην έλλειψη επικοινωνίας και κατανόησης. Δεν καταλαβαίνουν τις φιλοδοξίες σου και τα όνειρά σου, ούτε τις ανάγκες σου. Μεταξύ μας κι εσύ δεν καταλαβαίνεις τις δικές τους τοποθετήσεις περί επιλογών και ζωής. Μόνο μια διαφορά έχετε, εσύ είσαι σε θέση να τους αφήσεις στην πλάνη τους ανενόχλητους να κάνουν τη ζωή τους σύμφωνα με τη βάση δεδομένων των επιλογών τους. Αυτούς τι τους φταις εσύ και καταπιάνονται με μια ανελέητη κατά μέτωπο επίθεση; Πώς το αποφεύγεις; Συνηθίζεις να το αγνοείς, να μην του δίνεις αξία. Αυτοί λένε, εσύ προσποιείσαι ότι ακούς και συνεχίζεις τον δρόμο σου κι ας έχει διαφορετική φορά απ’ αυτή που σου υπαγορεύουν ως επιτρεπτή ή επιθυμητή και σε προτρέπουν ν’ ακολουθήσεις.
«Τους ανθρώπους της ζωής μου, κάθισα να τους μετρήσω»
Και βγαίνουνε λιγότεροι. Έχουν φύγει οι περιττοί, αυτοί που δεν υπάρχει καμιά δικλείδα επικοινωνίας κι έμειναν όσοι επιλέγουν να επιβιβαστούν στο καράβι σου ή έχουν αποφασίσει να πλέουν με τον ίδιο τρόπο. Τώρα το πλοίο έχει σαλπάρει, κουνάει μαντήλι κι έχει ρίξει εις τον βυθό εις τον βυθό της θάλασσας όλα όσα το βάραιναν. Έχει ορμή ωκεανού και δεν το σταματάει τίποτα. Οι κόλακες, οι φυγόπονοι, οι “μαύρη μαυρίλα πλάκωσε” κι όλα αυτά τα τυπάκια του ματαιότις ματαιοτήτων κλαμπ, έχουν αποχωρίσει ή τους έχεις ενημερώσει πως έληξε η συνδρομή και δεν προτίθεσαι να την ανανεώσεις. Καλή η συνεργασία για όσο κράτησε μα έφτασε σε τέλμα. Της λείπει μια ελκυστική επικοινωνία κι ομοιότητα στον τρόπο σκέψης.
Χάνεις ανθρώπους, αλλά μάλλον για το καλό σου αφού δεν ήταν οι σωστοί. Η κατανόηση στο πρόσωπό σου σαν λέξη σ’ αυτές τις συνθήκες έχει συνώνυμο την ουτοπία. Κριτικάρεσαι κι αμφισβητείσαι. Ποιος εσύ; Ναι εγώ. Χλευάζεσαι γιατί δεν τους πείθεις και σ’ αγκαλιάζουν κάποιες μέρες και νύχτες η μοναξιά. Όμως αυτή η μοναξιά είναι παραγωγική. Πείσμα, ψυχή, όνειρα, πολλά όνειρα, προσπάθεια και μια δόση κουφαμάρας απέναντι στις σειρήνες της απαισιοδοξίας ή αλλιώς, συνταγή ονείρων.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Άννα Καούνη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
