Γιατί όταν θυμώνεις αισθάνεσαι πιο δυνατός;

Τα μηνίγγια μας χτυπάνε την απόχρωση του κόκκινου που αγαπάμε κι είμαστε έξω φρενών  με το δίκιο μας. Βγάζουμε καπνούς, σωστοί ταύροι σε υαλοπωλείο και τα κάνουμε όλα γυαλιά καρφιά. Είμαστε ολίγον τι εκνευρισμένοι κι ο θυμός αποτελεί την κινητήριο δύναμη της διάλυσης. Εάν υιοθετούσαμε σλόγκαν για την περίσταση θα ήταν το «Μπουρλότο όλα» ή το δυναμικό και διαχρονικό «Αέρα». Πιθανότατα κάποιους θα τους πάρει και θα τους σηκώσει. Κάπου αδικηθήκαμε, κάτι τόλμησε να πάει λάθος και το νευρικό μας σύστημα παθαίνει κλονισμό ή στην αργκό βαρέσαμε μπιέλα. Όποια αιτία κι αν αποτελεί την απαρχή του κακού επιδρά πάνω μας περίεργα. Μυστηριωδώς μας προσφέρει ένα κάλπικο αίσθημα ισχύος σαν να είναι κοινό μυστικό πως θυμωμένοι αισθανόμαστε πιο δυνατοί.

Ο θυμός κουβαλάει μια συναισθηματική φόρτιση κι η εκδήλωση του την κατευνάζει ή την φουντώνει. Μάλλον συμβαίνουν και τα δύο και το ένα διαδέχεται το άλλο σαν φυσικό του επακόλουθο. Μια έκρηξη θυμού κι ένα σώμα που βράζει διαθέτει μια ένταση ηφαιστείου λίγο πριν τη δράση. Το αποτέλεσμα της καμένης γης προήλθε από τα θυελλώδη αισθήματα του εκνευρισμού που μας κυριεύουν κατά στιγμές. Η κρίση θολώνει και υπερεκτιμάμε τις δυνάμεις μας ή τον απόηχο του αρνητισμού που μας φορά παρωπίδες μυαλού. Συνήθως συνοδευόμαστε κι από μια ακάλεστη έπαρση καθώς διασχίζουμε το χαλί της αντίδρασης.

Μπρος ολοταχώς προς την αθώωση κι εξιλέωσή μας. Συχνά νιώθουμε πως η αδικία μας πνίγει κι η θηλιά της μας οδηγεί σε έντονες εκρήξεις. Ο θυμός ψάχνει την πηγή του κι εμείς είτε αδικηθήκαμε είτε κάτι που προσδοκούσαμε αποφάσισε να ενσαρκώσει το λάθος σενάριο. Φτηνό και το υποκριτικό ταλέντο των δήθεν αστέρων κι εμείς ως σκηνοθέτες των ζωών μας φωνάζουμε έξαλλοι «κατ». Δύσκολα όμως μπαίνει παύση στην ένταση των στιγμών αυτών, άλλωστε εάν είχαμε την πλήρη επίγνωσή τους δε θα νιώθαμε και τη πλασματική δύναμη του θυμού να μας κυριεύει. Κάποιος μας ξεγέλασε ή το επιχείρησε κι εμείς απέναντί του νιώθουμε αήττητοι. Εμάς τόλμησε να διανοηθεί να κοροϊδέψει ή έστω να το σκεφτεί; Νιώσαμε κάποιο αίσθημα προσβολής απέναντι στο πρόσωπό μας; Αφελή παιδάκια μάλλον αγνοείτε την ύπαρξη του θεριού που φωλιάζει και κουρνιάζει στα ενδόμυχα μέχρι να το καλέσουν τέτοιες στιγμές.

Ο θυμός ξυπνάει μέσα μας το τέρας της λεηλάτησης κι ουρλιάζει πως «θα σας πάρει και θα σας σηκώσει». Μάλλον ο βαθμός που φτάνει αυτό το αίσθημα έχει να κάνει και με το κατά πόσο το πιέζουμε. Η καταπίεση συναισθημάτων οδηγεί συχνά στην εκδήλωσή τους σε υπερβάλλοντα βαθμό. Ένα ποτήρι που ξεχειλίζει είναι ικανό να μας πνίξει με την πλημμύρα που θα προκαλέσει. Τις εντονότερες εκρήξεις θυμού πολλές φορές τις ενσαρκώνουν άνθρωποι που χαρακτηρίζουμε ήρεμα πνεύματα. Ήρεμα πνεύματα ή καταπιεσμένα και φοβισμένα; Όποια κι αν είναι η απάντηση που ταιριάζει σε κάθε μια μοναδική οντότητα, ένα είναι σίγουρο ο θυμός κουβαλάει μια ψευδαίσθηση ισχύος.

Η ισχύς του θυμού μας γεμίζει με τόλμη και μας οπλίζει με θράσος με αμφιλεγόμενο πρόσημο. Το πώς θα εκμεταλλευτεί κανείς τη δύναμη αυτή είναι στο δικό του χέρι. Οι πρωτοβουλίες έχουν επακόλουθα και συνέπειες. Είχα ακούσει κάποτε πως το δύσκολο είναι να ξέρεις πότε να θυμώνεις. Δεν ξέρω κατά πόσο συμφωνώ. Ένας θυμός που φουντώνει εσωτερικά με τη δική μας συνδρομή μπορεί να μας κρατήσει σε φυσιολογικά ψυχολογικά επίπεδα; Πιθανότατα ο θυμός- εύθραυστη ισχύ είναι συσσωρευμένα νεύρα, τα οποία δε βρήκαν πρόσφορο έδαφος στην ώρα τους.

Είναι φορές που θυμώνουμε με τους εαυτούς μας που δε θυμώσαμε όταν έπρεπε. Είτε φοβόμαστε να γίνουμε οι εριστικοί της παρέας είτε διστάζουμε. Όταν όμως δε γινόμαστε «ενοχλητικοί» με την έκφραση των αρνητικών μας συναισθημάτων μήπως γινόμαστε θύματα; Τα θύματα όταν αντιληφθούν αυτή τους την ιδιότητα θυμώνουν σε μεγαλύτερο επίπεδο. Η πιο σοκαριστική στιγμή είναι όταν στο πρόσωπο του φταίχτη αντικατοπτρίζεται η ύπαρξή μας. Θύματα γινόμαστε μόνοι μας κι αυτό μας θυμώνει κι άλλο.

Αν ο θυμός ταυτίζεται με την έννοια της ισχύος γιατί καταπιανόμαστε μανιωδώς με την τιθάσευσή του; Πιθανότατα γιατί αντιλαμβανόμαστε τη σχεδόν ανύπαρκτη δύναμη που εμπεριέχει. Μια θολωμένη κρίση σπάνια θ’ αποτελέσει χρήσιμο συμβουλάτορα και θα ταυτιστεί με τις πιο δυνατές στιγμές μας. Ο θυμός μάς ξυπνά αισθήματα αδικίας, έντασης κι έπαρσης και κυνηγώντας το δίκιο μας ή τη χαμένη θετικότητα στην έκβαση όσων προσδοκάμε νιώθουμε σθεναροί και κραταιοί. Όμως το αίσθημα αυτό έχει ημερομηνία λήξεως. Η πραγματική δύναμη κρύβεται στη διαχείρισή του. Η ηρεμία πάντοτε νικάει το θυμό. Κι ήρεμο πνεύμα δε σημαίνει θύμα. Διότι, ήρεμο πνεύμα είναι αυτό που, τελικά, έχει επίγνωση των δυνάμεών του.