Υπάρχουν όντως ζευγάρια που χωρίζουν εξαιτίας τρίτων;

«Ιστορία μου, απορία μου» θα έπρεπε να λέει το άσμα για σένα που έριξες αυλαία στα σχεσιακά σου έχοντας μείνει όμως με τις αμφιβολίες σου. Ιστορία λόγω των όσων διαδραματίστηκαν μεταξύ σας κι απορία για τα what if που κάθισαν στο λαιμό σου και σε τρώνε -άλλωστε είναι κάποια πράγματα που ομολογουμένως δεν καταπίνονται με τίποτα! Ένα απ’ αυτά τα πράγματα είναι κι ο χωρισμός λόγω εξωτερικών παραγόντων -όποιοι κι αν είναι αυτοί-, καθώς στη συγκεκριμένη περίπτωση νιώθεις πως το πράγμα θα μπορούσε να έχει κι άλλη κατάληξη.

Εξωτερικοί παράγοντες πάντως είναι το να μη σε χωνεύει το χρυσόψαρο του άλλου ατόμου και να του βάζει λόγια μέχρι να φεύγεις για δουλειά στην Αλαμπάμα και τα χιλιόμετρα να υπερνικούν όποια διάθεσή σας για προσπάθεια διατήρησης του μεταξύ σας. Η μονάδα όμως -εσύ δηλαδή- δεν παύει να έχει εσωτερικές ανησυχίες και απορίες. Τι θα γινόταν εάν το χρυσόψαρο δεν ήταν τόσο φλύαρο και αν η Αλαμπάμα γειτόνευε με τον τόπο κατοικίας του πρώην ανθρώπου σου; Tι θα γινόταν αν ρίχνατε το χρυσόψαρο στη θάλασσα και συνεχίζατε τις ζωές χωρίς να δίνετε σημασία σε γνώμες και σχόλια τρίτων;

Όπως και να έχει ωστόσο, ο χρόνος είναι γιατρός, εξαφανίζει τα φαντάσματα -ή τα φιλιώνει- κι εσύ μαθαίνεις να ζεις μ’ αυτά. Δε νομίζω πως είναι όλα κακά ή πως πρέπει να τα αποφεύγουμε, όμως πιθανότατα σπαταλούν πολύτιμο ποσό από την ενέργειά μας. Είναι αρρώστια να ζεις με όσα δεν πρόκειται να ξανά έρθουν ή να μπορέσεις να διορθώσεις. Είναι άσχημο να ζεις με τα what if σου, αντί να δεχτείς πως το πουλάκι πέταξε επηρεασμένο από κάποιον εξωτερικό παράγοντα.

Και στο κάτω-κάτω, μήπως τελικά βαπτίζουμε εξωτερικό παράγοντα καθετί που μας βολεύει για να μην πληγωθεί ο εγωισμός και η εικόνα που είχαμε για το πρώην ταίρι και τη σχέση μας; Μήπως οικειοθελώς στον τομέα των σχέσεων βαδίζουμε σε ροζ συννεφάκια, πιστεύουμε στον Άι Βασίλη και εν τέλει τρώμε τα μούτρα μας γιατί δε θέλουμε να παραδεχτούμε ανοιχτά πως πάλι κάναμε λάθος επιλογή συντρόφου ή πως πολύ απλά το πράγμα δε δούλεψε; Ίσως να μη φταίει κανένας άλλος, κανένα χρυσόψαρο ή σπαστικός συγγενής, να φταίμε εμείς κι επιλογές που κάναμε πριν και μετά τη σχέση. Ίσως ήρθε η ώρα ν’ αναλάβουμε τις ευθύνες μας.

Δεν ξέρω εάν είναι αδυναμία αυτό, αλλά σίγουρα είναι μια διαδικασία που μας πληγώνει και μειώνει την αυτοεκτίμησή μας. Περνά βαθιά μέσα μας και τσιγκλάει όσα μας κάνουν να βαστάμε στιβαρά και να διεκδικούμε τα θέλω μας. Γιατί στα θέλω μας ανήκουν κι οι ερωτικές μας σχέσεις και δε θα έπρεπε ούτε σ’ αυτές να κάνουμε τόσους πολλούς συμβιβασμούς. Αν το πρώην ταίρι έφυγε γιατί κάποιος του έβαλε λόγια, τότε δεν αναγνώριζε την αξία μας. Αν μετακόμισε γιατί δεν είχε όντως άλλη επιλογή αλλά δε θέλησε καν να δοκιμάσει την απόσταση, τότε μας ήθελε μόνο για τα εύκολα. Αν ζήτησε ένα διάλειμμα επειδή οι γονείς του είπαν πως δε μας συμπαθεί, τότε δεν του αρέσαμε εξαρχής πολύ.

Τα πράγματα συνήθως είναι πολύ πιο απλά απ’ ό,τι τα παρουσιάζουμε και ήδη ξέρουμε την απάντηση μέσα μας για πολλά από τα what if που θέτουμε κατά καιρούς στον εαυτό μας, το θέμα είναι να βρούμε το θάρρος να δεχτούμε τις απαντήσεις αυτές, ακόμα κι αν μας πληγώνουν.