Όλα εκείνα που εμείς κρύψαμε αλλά το σώμα μας πρόδωσε

Πόσες φορές σου έχει τύχει το σώμα σου να προδίδει αυτό που βιώνεις μέσα σου; Είτε είναι θετικό είτε αρνητικό, κάποια στιγμή στη ζωή σου σίγουρα θα έχει εκδηλωθεί με κάποιον τρόπο, είτε σωματικά είτε εκφραστικά, αυτό που ένιωθες χωρίς ίσως εσύ να το είχες επιδιώξει. Μερικές φορές είναι αναπόφευκτο. Ο άνθρωπος έχει γεννηθεί με την ανάγκη να εκφράζεται, ασχέτως αν με το πέρας των χρόνων του έμαθαν πως είναι καλύτερα να κρύβει ό,τι νιώθει. Και θα αναρωτηθείς, να ανοιχτώ στον καθένα και να του δώσω την ευκαιρία να βρει τα τρωτά μου σημεία; Ή από την άλλη να κρύψω το οτιδήποτε και στο τέλος να κάνω κακό στον εαυτό μου;

Έχεις ακούσει ποτέ ανθρώπους να παθαίνουν κρίση πανικού; Όσο τρομακτική και αν είναι αυτή η εμπειρία, στην ουσία δεν είναι το επερχόμενο τέλος, όπως ίσως να πιστεύει κάποιος που το βιώνει εκείνη τη στιγμή, αλλά εκείνο το καμπανάκι που σου λέει μέσα σου πως κάτι πρέπει να αλλάξεις, πως κάτι δεν πάει καλά. Στην ουσία το σώμα αντιδράει με παρατραβηγμένο τρόπο, σε κάτι που δε σου αρέσει αλλά το μυαλό το προσπερνάει κι εκεί έρχονται οι σωματικές αντιδράσεις για να σου το θυμίσουν. Είναι ευλογία και κατάρα να τις έχεις, μα τα θετικά είναι περισσότερα, καθώς το σώμα σου αντιδράει μεν άσχημα αλλά δεν κινδυνεύει να σου προκαλέσει κάποιο πρόβλημα στο εσωτερικό, τουλάχιστον όχι αν δεν αφήσεις το θέμα να διαιωνίζεται.

Αν θες μερικά tips που θα σε βοηθήσουν να εξωτερικεύσεις όσα νιώθεις, κάνε ένα κλικ εδώ!

Θυμάσαι εκείνη τη φορά που χώρισες και ενώ ήθελες να δείξεις πως δε σε πείραξε τόσο, στην πραγματικότητα τα μάτια σου ούρλιαζαν για το αντίθετο; Ήταν σαν να φώναζαν στον άλλον άνθρωπο να μην κάνει βήμα ενώ το στόμα πρόσταζε να τσακιστεί να φύγει. Περίεργο έτσι; Το σώμα και το πρόσωπο σπάνια μπορούν να κρύψουν την αλήθεια, όσο και αν εσύ προσπαθείς να ξεγελάσεις τον εαυτό σου αλλά και τους άλλους ανθρώπους για το αντίθετο.

Θυμάσαι εκείνη τη φορά που είχες τόσο πολύ άγχος και όσο και να προσπαθούσες να το κρύψεις τα συμπτώματα ήταν εκεί, για να αποδείξουν το αντίθετο; Ό,τι καταπιέζεις μέσα σου, κάποια στιγμή θα φανερωθεί στο έξω σου, στο σώμα ή στο πρόσωπό σου δηλαδή, από τις εκφράσεις που θα κάνεις. Είναι απίστευτο πραγματικά το πώς αντιδράει το ανθρώπινο σώμα. Μερικές φορές όσο καλά και να το κρύψεις, όσο άρτια κι αν νομίζεις πως τα έχεις καταφέρει, θα υπάρχει πάντα ένας άνθρωπος που αν ξέρει να παρατηρεί θα το καταλάβει. Συνήθως με αυτήν τη συνήθεια είναι συνδεδεμένοι κλειστοί άνθρωποι, που έτσι έχουν μάθει από μωρά παιδιά, ή που έχουν πληγωθεί και πλέον υψώνουν τόσο ψηλά τείχη που είναι αδύνατον να τα προσπεράσεις.

Μερικές φορές βοηθάει όντως να «κρύβεις» κάποια πράγματα έτσι ώστε να μη φανερώσεις στους άλλους όσα δε θέλεις να δουν. Ίσως όμως στην ουσία όλο αυτό να είναι μια ψευδαίσθηση, γιατί αν το σκεφτείς λογικά, στην αρχή ναι μεν μπορείς να κρύψεις πτυχές και συναισθήματα, αλλά αν περάσει ο καιρός και αφεθείς, θα το κανείς, αφού κανείς δεν αντέχει επ’ άπειρον στην αυτοσυγκράτηση. Από εκεί  και πέρα είναι στο χέρι του άλλου αν τις πληροφορίες που θα του δοθούν θα τις χρησιμοποιήσει αρνητικά ή θετικά.

Γενικά στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι καλό να μην επιλέγουμε είτε το μαύρο, δηλαδή την απόλυτη αποξένωση, είτε το άσπρο, δηλαδή την απόλυτη χαλαρότητα. Είναι καλό να ισορροπεί η συμπεριφορά μας κάπου στη μέση, να προσέξουμε παρά πολύ πού θα ανοιχτούμε και ποτέ, να μην είμαστε ανοιχτό βιβλίο δίνοντας στον καθένα πρόσβαση σε αδυναμίες μας, αλλά ούτε και απόρθητο κάστρο ώστε να μη πλησιάζει κανείς. Οι άνθρωποι εκ φύσεως είναι επικοινωνιακά όντα, έχουν ανάγκη έκφρασης κι ανταλλαγής συναισθημάτων. Για αυτό άλλωστε όταν καταπιέζονται για παρά πολύ καιρό στο τέλος βρίσκει το σώμα τρόπο να εκφράσει όσα οι ίδιοι αρνήθηκαν.