Όταν το μυαλό κολλάει σ' ένα συγκεκριμένο πρόσωπο

Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί στ’ αλήθεια το μυαλό κολλάει σε μια συγκεκριμένη κατάσταση ή σε συγκεκριμένο άνθρωπο; Τι είναι αυτό που στην πραγματικότητα κάνει το μυαλό να μην μπορεί να σκεφτεί κάτι άλλο και να στρέφεται μόνο προς μία κατεύθυνση; Συμβαίνει γιατί όντως η κατάσταση ή το άτομο είναι ιδανικά ή γιατί εσύ τα έχεις εξιδανικεύσει στο μυαλό σου σε τέτοιο βαθμό που να μη σε νοιάζει να στρέψεις το βλέμμα σου άλλου; Υπάρχει εν τέλη ιδανικός άνθρωπος ή έχεις τόσο μεγάλη ανάγκη να τον βρεις που το μυαλό σου έχει κολλήσει αποκλειστικά και μόνο στο πρόσωπο που σου έκανε κλικ;

Όλοι έστω μια φορά στη ζωή τους έχουν φάει κόλλημα. Ο λόγος για εκείνον τον άνθρωπο που γνώρισες κάποια στιγμή και ξαφνικά πίστεψες πως έγινε ο κόσμος σου ολόκληρος. Στην αρχή τα πράγματα μπορεί να ήταν ειδυλλιακά ή και όχι, στη συνέχεια όμως διαπίστωσες πως κάθε σου προσπάθεια να ‘ρθείτε πιο κοντά ήταν σαν να χτυπούσες οικειοθελώς σε τοίχο. Δεν είχε κανένα νόημα και η συνέχεια δε φαινόταν να έρχεται, αλλά αντίθετα να απομακρύνεται με γρήγορο βάδην.

Μπορεί να απογοητεύτηκες, να θύμωσες, να έκλαψες ή ακόμα και να μέθυσες στο όνομα του «ιδανικού» σου ανθρώπου. Ακολούθησαν συζητήσεις μερόνυχτα και αναλύσεις με φίλους, γνωστούς, ακόμα και με κάποιον άγνωστο στη βόλτα που ήξερες πως δε θα ξαναδείς.  Ήθελες μια γνώμη, μια άλλη οπτική. Κι όμως τίποτα δε φαινόταν να σώζει την κατάσταση κι εσύ χαλιόσουν όλο και πιο πολύ. Το μυαλό σου ήταν μόνο εκεί, δεν μπορούσες πια να συγκεντρωθείς ή να ευχαριστηθείς κάτι άλλο.

Στην επόμενη φάση προσπαθείς να ξεχάσεις. Βγαίνεις, φλερτάρεις, αλλάζεις στοιχεία πάνω σου, ενδεχομένως και κάποια πράγματα στον χαρακτήρα σου, στην επιθυμία σου να γίνεις ξανά ποθητός. Βγαίνεις σε άλλα μέρη, με καινούριες παρέες, ταξιδεύεις. Νιώθεις πως ξεχνάς έστω για λίγο, πως για δευτερόλεπτα το μυαλό σου μουδιάζει, ώστε να μη μένει κολλημένο σε εκείνον τον άνθρωπο. Πιστεύεις πως τα έχεις καταφέρει, μα η πραγματικότητα είναι κάπως διαφορετική. Είναι εκεί να σου θυμίσει πως δεν έχεις ξεχάσει και το παράδοξο είναι πως όσο περισσότερο προσπαθείς να ξεχάσεις, τόσο δεν τα καταφέρνεις. Αυτό συμβαίνει γιατί ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι λες κι απ’ τη φύση του δυσκολεύεται να δεχτεί το «μη». Έτσι κάθε φορά που λες στον εαυτό σου μη σκεφτείς αυτόν τον άνθρωπο και να μην κάνεις σενάρια, στην πραγματικότητα πετυχαίνεις το ακριβώς αντίθετο.

Σκέφτεσαι τι νόημα έχουν τα πισωγυρίσματα. Ο άνθρωπος που θέλεις δε φαίνεται να έχει διάθεση να προσπαθήσει όσο εσύ. Το μυαλό τριγυρνάει εκεί, ψάχνει πιθανούς τρόπους μήπως και τον κερδίσεις. Υπάρχει νόημα όμως να γίνεται κάτι τέτοιο με το ζόρι, αν δεν είναι αμοιβαίο; Χωρίς να κυλάει αβίαστα; Αξίζει;

Στην πραγματικότητα το μυαλό κολλάει σε σενάρια, καταστάσεις και ανθρώπους που εσύ θεωρείς πως είναι μοναδικοί. Συνήθως όμως συμβαίνει το αντίθετο γιατί λειτουργείς κυρίως με το συναίσθημα. Το μυαλό κολλάει πολλές φορές ακόμα και σε φόβους, όπως όταν ήσουν μικρός βράδια ολόκληρα φοβόσουν πως στην ντουλάπα υπάρχουν τέρατα, μέχρι που άνοιξες και είδες πως δεν υπάρχει τίποτα και ηρέμησες, σταμάτησες να είσαι κολλημένος εκεί. Το πιο σημαντικό όταν θέλεις να ξεκολλήσεις είναι να προσπαθείς να σκέφτεσαι με λογική, απομονώνοντας το συναίσθημα και παράλληλα να κανείς πράγματα που σε ευχαριστούν και σε εξελίσσουν.