Πώς μπορεί να ξεπεραστεί ο φόβος της οδήγησης;

Έχοντας υπάρξει νέος οδηγός σίγουρα ξέρεις αυτό το συναίσθημα του άγχους όταν επιτέλους έχεις πάρει το δίπλωμά σου και πρέπει να βγεις μόνος εκεί έξω. Όλοι στην αρχή έχουν ιδιαίτερο τρακ να οδηγήσουν μόνοι τους χωρίς κάποιος να βρίσκεται στη θέση του συνοδηγού. Μπαίνεις στο αμάξι και βάζοντας τη ζώνη χιλιάδες σκέψεις περνούν από το μυαλό σου, «Θα τα καταφέρω; Κι αν κάτι πάει στραβά; Αν δεν προσέξει ο άλλος; Αν νιώσω περίεργα και χρειαστεί να κάνω στην άκρη μέχρι να νιώσω καλύτερα; Πώς θα τα καταφέρω με το παρκάρισμα;». Είναι αρκετές αυτές οι σκέψεις για να σε κάνουν να πάρεις το ταξί ή το λεωφορείο.

Πολλοί νέοι έρχονται αντιμέτωποι με τον φόβο της οδήγησης κι αυτό συχνά συμβαίνει γιατί είτε δεν έκαναν αρκετά μαθήματα οδήγησης κι έγιναν όλα βεβιασμένα, είτε γιατί είχαν εμπλακεί σε κάποιο τροχαίο προσωπικά ή ως παρατηρητές. Σε όλες τις περιπτώσεις δικαιολογείται το να μη θέλεις να ξαναπιάσεις ποτέ τιμόνι στη ζωή σου, μα στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι πιο απλά και χρειάζεται λίγη ψυχραιμία παραπάνω.

Στην πρώτη περίπτωση που τα μαθήματα δεν ήταν αρκετά έτσι ώστε να νιώσει ο μαθητευόμενος την ασφάλεια ότι τελικά το ‘χει, συνήθως αποτελεί παράβλεψη του δασκάλου οδήγησης. Ο δάσκαλος είναι υπεύθυνος να επιμείνει σε όλα αυτά τα σημεία τα οποία μοιάζουν πολύ δύσκολα στον μαθητευόμενο, να τού τά εξηγήσει και να τά δείξει όσες φορές χρειαστεί προκειμένου να νιώσει την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται ο νέος οδηγός έτσι ώστε να τα καταφέρει αύριο-μεθαύριο μόνος του. Επίσης, κάτι το οποίο είναι εξίσου σημαντικό, είναι ο μαθητής να μην αντιμετωπίζει τα σήματα σαν στείρα αποστήθιση, αλλά να προσπαθήσει να μπει στη λογική τους με σκοπό να γίνει τρόπος ζωής η αυτόματη μετάφρασή τους κάθε που συναντά ένα στη διαδρομή του. Είναι μεγίστης σημασίας να ενδιαφερόμαστε και για εμάς αλλά και για τους άλλους και να τηρείται κατά γράμμα ο κώδικας οδικής κυκλοφορίας.

Στη δεύτερη περίπτωση που ο μαθητευόμενος έχει εμπλακεί άμεσα ή έμμεσα σε κάποιο αυτοκινητιστικό ατύχημα, τα πράγματα αρχίζουν και γίνονται πιο δύσκολα. Εδώ, εκτός από τον φόβο, υπάρχει και το συναίσθημα, δημιουργώντας ένα τραύμα. Σε αυτή την περίπτωση το άτομο καλό θα ήταν στα μαθήματα οδήγησης να έχει μέσα, εκτός από τον δάσκαλό του, έναν δικό του άνθρωπο που τόν εμπιστεύεται πολύ και φυσικά όταν πάρει το δίπλωμα οδήγησης στις πρώτες βόλτες να υπάρχει επίσης κάποιος άλλος μέσα στο αμάξι τόσο για ψυχολογική όσο και για ηθική υποστήριξη. Σαφώς η φοβία δεν είναι κάτι που ξεπερνιέται από τη μια στιγμή στην άλλη και το χειρότερο που μπορεί να νιώσει ο νέος οδηγός, είναι πίεση από τον κύκλο ή και τον δάσκαλό του. Κάτι τέτοιο μπορεί να φέρει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα στη διαδικασία εκμάθησης οδήγησης.

Ο φόβος, όταν αφορά την εμπειρία, μπορεί να ξεπεραστεί με την επανάληψη. Όταν δηλαδή ο μαθητής πάρει το δίπλωμά του, καλό θα ήταν να κάνει διαδρομές με το αμάξι σε καθημερινή και συχνή βάση, μικρές σε απόσταση για αρχή κι εύκολες, για να μπορέσει να καταλάβει πως δεν απειλείται, πως είναι έτοιμος να το κάνει. Τις πρώτες φορές ειδικά όταν έρθει σε επαφή με το μπούγιο της πόλης, με πολλά αυτοκίνητα, με κίνηση, θα υπάρχει κάποιο αίσθημα άγχους κι ανασφάλειας, ίσως και ένα άγχος επίδοσης καθώς δυστυχώς υπάρχει κριτική από τους παλιότερους οδηγούς στα γύρω αυτοκίνητα. Εκεί, βάζοντας ένα «Ν» και τηρώντας τον κώδικα, πρέπει απλώς να κλείσει κάθε διάθεση «γειτονιάς» εκτός, τηρώντας την πορεία του ανεπηρέαστος.

Κανείς δε γεννήθηκε έτοιμος να οδηγήσει, κανείς δε γεννήθηκε να ξέρει να οδηγεί. Στην αρχή είναι φυσικό και επόμενο πως κάποια λάθη θα γίνουν, αλλά με σωστή διαχείριση και λιγότερο πανικό θα μειωθούν. Το καλό με τα (μικρά) λάθη είναι πως είναι καλό να συμβούν έτσι ώστε την επόμενη φορά να προσέξεις δίπλα- γι’ αυτό και το καλύτερο είναι να συμβούν στα μαθήματα που θα έχεις καθοδήγηση. Η οδήγηση είναι πολύ όμορφη, αν την πάρεις με καλό μάτι. Σκέψου να μπορείς να πηγαίνεις ανά πάσα στιγμή όπου θέλεις χωρίς να χρειαστεί να πληρώσεις ταξί ή να αγγαρέψεις κάποιον άλλο να σε μεταφέρει. Σκέψου ποσό πιο εύκολα θα μπορείς να πας στη δουλειά, ένα ταξίδι. Το τιμόνι είναι ευθύνη σίγουρα, μα είναι κι ελευθερία.