Δεν είναι αδιαφορία είναι απαξίωση

Είναι παράλογο το πώς πολλές φορές μεταποιούνται ορισμένες καταστάσεις κι εφαρμόζονται επακριβώς στα μέτρα κάποιου άλλου. Δεν είναι, άλλωστε, λίγοι αυτοί που μένουν στη λεπτομέρεια του κάθε συμβάντος, όπως δεν είναι λίγοι κι αυτοί που μπορούν εύκολα να την παρεξηγήσουν. Το θέμα είναι ο παραλήπτης να πιάσει το νόημα που θέλει να δώσει ο δέκτης. Κι εκεί είναι που το χάνουμε. Ειδικά, αν μιλάμε για ανθρώπινες σχέσεις.

Υπάρχει μία λεπτή γραμμή, παιδιά, την οποία μερικοί πρέπει να σταματήσετε να περνάτε διαρκώς. Είναι η γραμμή και το όριο του ρήματος «σέβομαι». Ένα ρήμα, το οποίο μάλλον δε σας έμαθαν ούτε να το χρησιμοποιείτε, αλλά ούτε και να το εφαρμόζετε σωστά. Και κάπου εκεί ξεκινάει το δικό μαρτύριο της άλλης πλευράς.

Κανείς δε θα γυρίσει το κεφάλι στο πρώτο γλοιώδες σχόλιο που θ’ ακούσει για οποιοδήποτε μέρος του σώματός του. Σε κανένα σφύριγμα, κομπλιμέντο, χειραψία, στον «ανοιχτό στόμα-γουρλωτά μάτια» μορφασμό. Γενικά, σε οποιονδήποτε τρόπο βρεις για να εκφράσεις τον ενθουσιασμό σου που είδες τον άνθρωπο που ποθείς, για μία στιγμή, ένα λεπτό, καθώς περνούσε από μπροστά σου ή έτυχε να περνάς εσύ.

Τον είδες απλώς να γυρνάει το βλέμμα του αλλού, να επιταχύνει το βήμα του ή ν’ αλλάζει πεζοδρόμιο. Να στο παίζει αδιάφορος, όπως σου αρέσει να λες. Ε, λοιπόν κοίτα να δεις που κάνεις λάθος: Η συμπεριφορά του δεν έχει να κάνει καθόλου με αδιαφορία, είναι απλώς απαξίωση, αυτό που λαμβάνεις.

Ακριβώς, απαξίωση. Μια απλή, καθαρή κι άμεση μορφή απαξίωσης. Γι’ αυτό το λόγο γύρισε το κεφάλι του, γι’ αυτό το λόγο αρνήθηκε ν’ απαντήσει σ’ εκείνο το αναξιοπρεπές μήνυμα που έστειλες νωρίτερα και γι’ αυτό το λόγο θα συνεχίσει να το κάνει σε οποιονδήποτε άλλο του προκαλέσει ασέβεια την εκάστοτε στιγμή.

Όχι γιατί αδιαφόρησε, ποτέ γιατί αδιαφόρησε. Απλώς γιατί αρνήθηκε να δώσει περαιτέρω αξία σε κάτι τόσο ηλίθιο, σε κάποιον τόσο ηλίθιο όσο εσύ και τον κάθε εσύ που θα βρεθεί μπροστά του.

Δεν έχει να κάνει λοιπόν με αδιαφορία. Θ’ αδιαφορήσουμε για κάτι το οποίο δε μας ενδιαφέρει, αλλά η εικόνα μας κι ο εαυτός μας, μας ενδιαφέρουν και με το παραπάνω. Θ’ αδιαφορήσουμε για κάτι το οποίο δε μας προσβάλλει κι αυτό, όλως παραδόξως, μας προσέβαλε αρκετά. Γι’ αυτόν το λόγο αποφασίσαμε να κρατήσουμε αυτούς τους ανθρώπους μακριά μας, να μην αδιαφορούμε, αλλά ν’ απαξιούμε σε οποιαδήποτε, παρόμοια κατάσταση.

Άλλωστε, μιλάμε για ανθρώπους, που έχουν μάθει να εκτιμούν το σεβασμό και να τον απαιτούν όταν αφορά το άτομό τους, αφού κανένα δικαίωμα δε σου έχουν δώσει για το αντίθετο. Να τους σέβεσαι, όπως πρέπει να σέβεσαι κάθε άνθρωπο που συναντάς. Κι αν θες να τους κερδίσεις ή έστω να τους τραβήξεις το ενδιαφέρον, να τους αποδείξεις πως τους σέβεσαι. Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερο κομπλιμέντο απ’ το σεβασμό.

Σταμάτα λοιπόν να βαπτίζεις ως «αδιαφορία» κάθε κατάσταση που συναντάς και ξεκίνα ν’ αναζητάς τα βαθύτερα αίτια αυτής της συμπεριφοράς. Τα λάθη μας προέρχονται από μέσα μας. Ίσως λοιπόν κάτι πάει στραβά με εσένα όχι με τους άλλους. Εκείνοι άλλωστε έκαναν αυτό που θεώρησαν σωστότερο τη στιγμή εκείνη. Κι αν θες τη γνώμη μου, καλά έκαναν.