Ένα καλό κρεβάτι απαιτεί συναίσθημα

Πόσα κρεβάτια έχεις κάνει; Έχεις σκεφτεί ποτέ; Σε πόσα από αυτά μοιράστηκες και σε πόσα σπατάλησες τον εαυτό σου; Σε πόσα δόθηκες;
Αναμφιβόλως δεν έχεις καθίσει ποτέ να αναλογιστείς, αλλά ούτε και να τα απαριθμήσεις. Δεν το θεώρησες ποτέ αναγκαίο, ίσως και να μην ήταν άλλωστε. Τι σημασία έχεις θα μου πεις, σωστά; Και αν είσαι της παλιάς σχολής, ίσως μου πετάξεις κάτι σαν «όσο περισσότερα, τόσο καλύτερα». Αμ δε, λάθος σου τα μάθανε, καημένε, και προσπαθείς να φέρεις κι εσύ με τη σειρά σου κι άλλους στα μέτρα σου.

Αφού πάει καιρός που το κρεβάτι δεν αποτελεί ένα απλό ξέσπασμα ή μία απλή χαλιναγώγηση των φυσικών μας ορμών. Πάει καιρός που αποτελούσε πρωταρχική ανάγκη, σαν δικαιολογία προς τα ζωικά μας ένστικτα. Πάει καιρός που ο άνθρωπος εκλογικεύτηκε. Ε, τι λες και εσύ, άνθρωπε;

Τι αξία έδωσες σε εκείνον ή εκείνην που πέρασε απλά από το κρεβάτι σου και όχι από τη ζωή σου; Τι παραπάνω από μία παροδική, ίσως και στιγμιαία, ευχαρίστηση του κορμιού σου; Και πόσες φορές πιστεύεις πως θα ανατρέξεις σε αυτήν την ευχάριστη στιγμή; Καμία και ποτέ είναι η απάντηση. Γιατί αν σε αυτά τα κρεβάτια δεν έχεις δώσει τον εαυτό σου, δεν έχεις ακουμπήσει λίγο τη ψυχή σου να ηρεμήσει, η μνήμη δε θα τα συγκρατήσει. Και όχι γιατί δεν ήταν αρκετά καλά, ούτε γιατί το άτομο που είχες απέναντί σου δεν ήταν αρκετό. Απλά εσύ δεν μπορούσες να δώσεις περισσότερα, δεν ήσουν για παραπάνω.

Βάλε λοιπόν τον εγωισμό σου στην άκρη, κάπου μαζί με την προσωπική σου ικανοποίηση και θυμήσου αυτά που σε άγγιξαν περισσότερο. Αυτά που, ανεξάρτητα από την τεχνική -η οποία θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί και ως μέτρια-, χώρεσαν τόση ένταση, όση δεν κλίθηκες ποτέ άλλοτε να διαχειριστείς. Αυτά που από μία απλή πράξη κατέληξαν να γίνουν μυσταγωγία και να προκαλέσουν ηδονή σε κάθε κύτταρο του κορμιού σου. Αυτά που πέρα από το σώμα σου, αγκάλιασαν και την ψυχή σου. Και εσύ παραδόθηκες και άφησες εσκεμμένα κομμάτια σου να κείτονται ανάμεσα στα σεντόνια, για να δηλώσεις μία φορά στη ζωή σου και εσύ το παρόν με τον τρόπο σου. Να μην τολμήσει κανείς άλλος να αφήσει κομμάτι του στο ίδιο μέρος, στα ίδια σεντόνια, στο ίδιο άτομο. Να δηλώσεις κυριαρχία.

Αυτά είναι άλλωστε που δε θα ξεχάσεις. Και κάθε φορά που οι λέξεις «πάθος» και «ένταση» αναφέρονται, εσένα το μυαλό σου θα ανακαλεί εκείνα τα κρεβάτια. Γιατί ποτέ άλλοτε δεν ένιωσες τον εαυτό σου πιο ελεύθερο, πιο δοτικό και πουθενά αλλού δεν είχες την δύναμη να το κάνεις.

Αφού θέλει δύναμη το να δίνεσαι και να παραδίνεσαι, να εμπιστεύεσαι κομμάτια σου σε άλλον να τα φυλάξει. Δεν είναι εύκολο πράγμα. Και να ξέρεις σε γέλασε άσχημα όποιος σου είπε το αντίθετο. Μην ψάξεις την εύκολη λύση στο εύκολο κρεβάτι, γιατί συνήθως αυτά συνοδεύονται από μηδαμινό έως ανύπαρκτο συναίσθημα. Μη γίνεις και εσύ από αυτούς τους εύκολους, που κάθε κοινωνία παρουσιάζει με καμάρι για να δείξει την πραμμάτια της. Δε σου πηγαίνουν εσένα αυτά. Και αν σου πηγαίνουν, σε λάθος κείμενο βρίσκεσαι.

Να μάθεις να αποζητάς τα δύσκολα. Να προσπαθείς να τα διεκδικήσεις με τον τρόπο σου. Μόνο τότε θα βρίσκεις ευτυχία σε ό,τι κάνεις. Μόνο τότε θα ανακαλύπτεις σταδιακά και εσένα. Γιατί κάπου στην πορεία αυτού του κόσμου σε έχασες. Και δε σε κατηγορώ, όλοι μας μας χάσαμε. Το θέμα είναι να βρεις τη δύναμη να συναρμολογήσεις τον εαυτό σου ξανά. Και να γίνεις ο άνθρωπος που πιστεύεις εσύ πως πρέπει να γίνεις. Όχι αυτός που η κοινωνία σου έχει ορίσει.