Φοβού όσους δεν εκφράζουν όσα νιώθουν

Θα συναντήσεις πολλούς στο διάβα σου. Δεν είναι άλλωστε λίγοι αυτοί που έκλεισαν το διακόπτη των συναισθημάτων τους και έμειναν απαθείς προς τη ζωή. Μερικοί ίσως το πουν δύναμη, αλλά εγώ θα επιμείνω πως δεν αποτελεί τίποτε άλλο πέρα από αδυναμία. Και είναι αυτή η αδυναμία που σε κρατάει πίσω, κάνει κουμάντο στο υποσυνείδητό σου και σε προστάζει να ξεχάσεις να ζεις όπως έχεις μάθει. Να ξεκινήσεις να λειτουργείς μηχανικά γιατί κανένα συναίσθημα δε χωράει σε μία μίζερη ζωή.

Είναι αυτοί που θα δεις να κυκλοφορούν μόνοι τους ή με παρέες που δεν ταιριάζουν, τόσο φαινομενικά όσο και επί της ουσίας. Κοινό σημείο μαζί τους δε θα βρεις για να συζητήσεις και σίγουρα δε θα προσπαθήσουν οι ίδιοι να ανακαλύψουν. Είναι περίεργοι χαρακτήρες και περίπλοκοι. Είναι αυτοί που θα δεις να σκύβουν το κεφάλι σε κάθε αναφορά οποιουδήποτε είδους σχέσης ή δεσμού. Ακόμα και προς τους φίλους τους παραμένουν το ίδιο ψυχροί και απόμακροι, λες και δεν είναι κομμάτι του κόσμου αυτοί.

Και όχι, δεν αποτελεί σημάδι έλλειψης της αυτοεκτίμησης αυτό. Είναι όμως σήμα κατατεθέν για έναν άνθρωπο που έχει ξεχάσει πόσο χρόνο έχει στη ζωή και δεν προσπαθεί να τη στιγματίσει με το δικό του τρόπο. Αυτόν τον άνθρωπο πρέπει να το φοβάσαι. Όχι μόνο γιατί  έχει πετάξει τη ζωή, αλλά γιατί ίσως όντως δε νιώθει. Ίσως απλά περιφέρεται.

Να τη φοβάσαι την κενότητα που φέρουν αυτοί οι άνθρωποι, που ξεχνάνε να σου εκφράσουν το πώς νιώθουν. Να σου πουν ευχαριστώ εκεί που χρειάζεται και σ’ αγαπώ εκεί που πρέπει. Να σ’ αγκαλιάσουν όταν το έχεις ανάγκη και να σε μαζέψουν από τα πατώματα που έχεις πέσει με τα λόγια και τις πράξεις τους. Γιατί κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη να του εκφράζουν καθημερινά το πώς νιώθουν απέναντί του. Με αυτόν τον τρόπο δε νιώθουμε μόνοι, δεν είμαστε μόνοι.

Μόνο έτσι καταρρίπτουμε την έννοια του «δεδομένου» σε κάθε είδους σχέση. Μόνο έτσι δεν έχει αμφιβολίες ο άλλος για τα συναισθήματά μας. Αφού η έκφραση των συναισθημάτων είναι ένας τρόπος επικοινωνίας –ο βασικότερος τρόπος επικοινωνίας–γιατί εκεί όχι μόνο επικοινωνείς, εκεί νιώθεις, καταλαβαίνεις πως δεν είσαι μόνος. Πως αυτό που νιώθεις δεν είναι μονόπλευρο. Και πως αυτός που έχεις απέναντι σου δεν είναι ρομπότ, αλλά άνθρωπος με συναισθήματα.

Και νιώθει και μιλάει και σ’ αγγίζει και σ’ αγαπάει. Και το καταλαβαίνεις, γιατί τα συναισθήματά του είναι τόσο έντονα που ξεχειλίζουν από μέσα του και προσπαθεί να τα εκφράσει με όποιο τρόπο βρει. Σίγουρα όμως κάποια στιγμή θα στα εκφράσει με λόγια. Για να μη σου αφήσει περιθώρια να αμφιβάλλεις. Τα περιθώρια αυτά θα στα αφήσει αυτός που στέκεται μουντός απέναντί σου και σου χαρίζει αραιά και που ένα χαμόγελο. Που δεν έχει ποτέ τίποτα και δεν τον προβληματίζει ποτέ κάτι.

Σιγουριά και ασφάλεια ψάχνουμε άλλωστε στις σχέσεις μας. Έναν τρόπο να ξεφύγουμε από το χάος που μας περικλύζει. Κάπου να χωρέσουμε και να ηρεμήσουμε τις ταραγμένες ψυχές και τα ταλαιπωρημένα μας σώματα. Είτε αυτό σημαίνει η αγκαλιά ενός φίλου, είτε τα χείλη του ανθρώπου μας. Γιατί δε φτάνουν και μόνο τα λόγια, αν δεν συνοδεύονται με πράξεις.