Τα κείμενά μου, τα ποιήματά μου είμαι εγώ. Κάθε ιστορία που βίωσα και κάθε ιστορία που άκουσα. Ό,τι κατάφερε να τρυπήσει το πετσί μου και να με κάνει δική του. Ό,τι κατάφερε να με κάνει να νιώσω άνθρωπος. Ό,τι κέρδισε το ενδιαφέρον μου, ό,τι με ανέβασε κι ό,τι με σκότωσε. Σε ό,τι έδωσα δύναμη να εξουσιάσει τα συναισθήματά μου. Αυτά είναι που μοιράστηκα σε λευκές σελίδες και διασκορπισμένα αρχεία στον υπολογιστή.
Γιατί αυτά είναι που θα μείνουν. Σκέψεις κι απόψεις μιας άλλης στιγμής, ενός άλλου εαυτού σου στον οποίο όμως εύκολα μπορείς να γυρίσεις, να θυμηθείς απλώς διαβάζοντας αυτά τα κείμενα ξανά. Ό,τι είπες, είπες. Τίποτα δεν καταγράφτηκε και πουθενά, τίποτα δεν θα μαρτυρήσει τα συναισθήματα σου πέρα απ’ τον τόνο σου εκείνη την τόσο βεβιασμένη και ξεχασμένη απ’ το χρόνο στιγμή. Τώρα πλέον χάθηκε, παραδόθηκε στη λήθη.
Ευάλωτη η μνήμη του ανθρώπου να θυμάσαι. Ξεχνάει εύκολα και προσπερνάει ό,τι έχει ζήσει. Εγώ γι’αυτό τα γράφω. Για να μην ξεχάσω ποτέ τι κατάφερε να συγκινήσει τα συναισθήματά μου και με ποιο τρόπο. Όλα αυτά που με πλήγωσαν, όλα αυτά που με πρόδωσαν, όλα αυτά που μ’ αγάπησαν, που μου γέλασαν είναι καταγεγραμμένα. Για να μην επαναλάβω ιστορίες και λάθη, όπως κάνει αυτή η χώρα. Ό,τι σου δίνει συναίσθημα να το καταγράφεις. Ο,τι σ’ ευχαριστεί κι ό,τι σε καταστρέφει.
Δεν ανήκω όμως στα κείμενα και τα ποιήματά μου. Μου ανήκουν, ναι, αλλά δεν τους ανήκω. Τουλάχιστον όχι ολοκληρωτικά. Τους έχω δώσει κομμάτια μου, αλλά ποτέ τον εαυτό μου. Έχω κάθε πληρεξούσιο πάνω τους, αλλά αυτά κανένα προς εμένα. Γιατί εγώ τα έζησα, αυτά όμως όχι. Γιατί εγώ μοιράστηκα, έγραψα, παθιάστηκα γι’ αυτά αλλά αυτά παραμένουν λέξεις αποτυπωμένες πάνω στο χαρτί.
Άλλωστε, πόσο συναίσθημα να χωρέσει σε προτάσεις, παραγράφους και σελίδες; Πού να το σφηνώσεις και πώς; Διαφορετικό είναι πάντα το πώς το ζεις κι ουδεμία σχέση έχει με το πώς το γράφεις. Πάντα κάτι θ’ αλλάξεις είτε για να το κάνεις πιο καλαίσθητο είτε για να πονέσεις λιγότερο, όταν το διαβάζεις μετέπειτα. Αφού απ’ όπου κι αν το κοιτάξεις δεν παύει ν’ αποτελεί κομμάτι σου. Δεν παύει να σου ανήκει και να σου θυμίζει, έστω κι απειροελάχιστα, τον εαυτό σου.
Είτε είναι κείμενο είτε ποιήμα έχει ως βασικό συστατικό τον πόνο τον δικό σου ή τον πόνο κάποιου τρίτου, ή τη χαρά και την ευτυχία κάποιου τέταρτου. Εσύ πάντως τα ζεις μαζί τους. Γιατί γι’ αυτό κατέληξες να γράφεις, γιατί είσαι ικάνος να μπεις στη θέση αυτού του τρίτου και κάθε τρίτου στη ζωή σου. Γιατί δεν είναι τα λόγια του που εκφράζεις, αλλά τα συναισθήματά του.
Ωστόσο πίσω απ’ όλα αυτά παραμένεις εσύ. Η ταυτότητά σου δεν αλλάζει ούτε αλλοιώνεται επειδή έγραψες για ένα απεχθές θέμα. Ούτε έγινες ο πιο ερωτευμένος άνθρωπος στον κόσμο επειδή έγραψες για έναν παθιασμένο έρωτα. Ο εαυτός σου στέκει αγέρωχος και δεν ξεχνάει τον τρόπο που αγαπάει, επειδή μίλησες για την αγάπη κάποιου άλλου. Ούτε και τον τρόπο που πονάει ξεχνάει. Γιατί δεν παύεις να είσαι εσύ.
Κι αυτό που είσαι, κανένα κείμενο ή ποιήμά σου δεν μπορεί να το καταγράψει ολοκληρωτικά.
Επιμέλεια κειμένου Μαρίας Διακουράκη: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Μαρία Διακουράκη
