Η ζωή, λένε, καθημερινά μας δίνει ευκαιρίες. Ευκαιρίες να αλλάξουμε, να γίνουμε καλύτεροι ή και χειρότεροι, ανάλογα με το τι βολεύει τον καθένα. Από ένα απλό καθημερινό πράγμα που θα κάνουμε, μέχρι και μια απόφαση στιγμιαία που θα μπορούσαμε να πάρουμε. Οι απλές καθημερινές μας πράξεις άλλωστε είναι αυτές που καθορίζουν το ποιοι πραγματικά είμαστε και το τι ρόλο έχουμε πάρει οικειοθελώς σε αυτή τη ζωή.
Τι γίνεται όμως με τις μεγάλες ευκαιρίες της ζωής; Αυτές τις αποφάσεις που καλούμαστε να πάρουμε είτε είμαστε προετοιμασμένοι είτε όχι; Αυτές που καθορίζουν σε μέγιστο βαθμό το ποιοι είμαστε, αλλά και το προς τα πού θέλουμε να πορευτούμε. Αυτές που μας δίνονται πάντα την πιο ακατάλληλη στιγμή κι έχουν τον υψηλότερο αντίκτυπο. Και φυσικά, αυτές που είναι μετρημένες στα δέκα μας δάχτυλα. Γιατί όσο μεγάλη και να είναι η ζωή, πάντα υπάρχει περιορισμός κι ειδικότερα όσον αφορά στις μεγάλες ευκαιρίες που θα μας δώσει.
Κάποιες από αυτές, ίσως αφορούν την επαγγελματική σου εξέλιξη. Κάποιο ταξίδι, κάποια προαγωγή ή ίσως και παραίτηση. Ίσως πάλι να έχουν να κάνουν με κάποια φίλια ή κάποιον ερωτάκο που έληξε άδοξα, είτε ξεκίνησε ένδοξα. Ίσως πάλι, να σχετίζονται με τα περίεργα παιχνίδια της ζωής και τον τρόπο που καταφέρνει να σου γνωρίζει ανθρώπους κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Αυτά τα παιχνίδια της τύχης ή της ζωής όπως αποκαλούνται.
Και δεν αναφέρομαι στο γνωστό κινηματογραφικό σκηνικό που η κοπελιά τρέχει με ένα μάτσο χαρτιά στο χέρι και ξαφνικά σκοντάφτει πάνω στον νεαρό και με μια ματιά και μία συγγνώμη, γεννήθηκε ο έρωτας. Αναφέρομαι στο χαλασμένο μηχανάκι ή αυτοκίνητο και τις γνωριμίες που είχε ως συνέπεια αυτό. Γιατί θα είναι από τύχη αν χαλάσει την τάδε στιγμή που θα τύχει να περνάει το τάδε άτομο. Ναι, σε αυτά τα τυχαία αναφέρομαι.
Κάποια απόφαση, ή κάποιο περιστατικό που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα σε οδηγήσει σε νέους δρόμους. Και το σημαντικότερο, σε νέους ανθρώπους. Άλλωστε, εκεί παίζονται όλα: στους ανθρώπους που έχουμε, είχαμε και θα έχουμε ζωή μας. Από αυτούς που μάθαμε και από αυτούς που θα μάθουμε.
Γιατί, όσα νέα πρόσωπα και αν γνωρίσουμε στη ζωή μας πάντα θα υπάρχουν κι άλλα. Και πολλά από αυτά τα άλλα θα είναι φτιαγμένα να μας αφήσουν το σημάδι τους. Κι ας πιστεύουμε πως έχουμε ήδη πολλά σημάδια, κι ας πιστεύουμε πως είμαστε ολοκληρωμένοι. Πάντα θα υπάρχει χώρος και για άλλα.
Το θέμα είναι να μη μετανιώσουμε ποτέ και για τίποτα. Να είμαστε ικανοποιημένοι για την κατάληξή μας, όποια κι αν είναι αυτή. Κάθε μέρα να αντικρίζουμε τον εαυτό μας στον καθρέπτη και να χαιρόμαστε. Να χαιρόμαστε γι’ αυτό που είμαστε. Να χαιρόμαστε εδώ που είμαστε. Και προπάντων, να χαιρόμαστε για το με ποιους είμαστε.
Γιατί οι επιλογές που κάναμε ευθύνονται για όλα. Κι αν οι δρόμοι που πήρες σε οδήγησαν με τα άτομα που είσαι τώρα, κάτι σημαίνει. Μην εθελοτυφλείς. Κι αν πιστεύεις πως μπορούσες να είσαι και καλύτερα, εγώ σου λέω πως με το ίδιο σκεπτικό μπορούσες να είσαι και χειρότερα. Γι’ αυτό να χαίρεσαι. Και πάρε τους ανθρώπους σου αγκαλιά, τους έχεις κερδίσει με την αξία σου.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Διακουράκη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Διακουράκη
