Κάθε γκράφιτι και μία ιστορία

Κάθε γκράφιτι και μια ιστορία. Μια κραυγή για απελευθέρωση τυλιγμένη σε μία φράση η οποία ξετυλίγεται σε τοίχους, δρόμους, πινακίδες κι οπουδήποτε αλλού υπάρχει διαθέσιμος χώρος. Μια ιστορία που διαθέτει αρχή και συνέχεια, ποτέ όμως ένα οριστικό τέλος. Μια ιστορία, η οποία γεννά ερωτηματικά και βάζει τη φαντασία σου σε υπερλειτουργία.

Άλλοτε, αυτή η ιστορία προσδιορίζει μια κραυγή επανάστασης κι απελευθέρωσης απ’ τα κατεστημένα. Μια φωνή ενάντια στο διεφθαρμένο σύστημα ή μια έκκληση για ειρήνη. Μια φωνή ενάντια στο άδικο του κόσμου, το οποίο δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις παρά μόνο να το εκφράσεις μήπως και καταφέρεις ν’ αφυπνίσεις κανέναν.

Άλλοτε πάλι, αυτή η φράση ξεχειλίζει από έρωτα, πόνο, αλλά κι αγάπη. «Μαρία γύρνα πίσω.», «Σ’ αγαπάω ακόμα», κοκ. Πόνος, ο οποίος δεν κατάφερε να εκφραστεί διαφορετικά. Πόνος, ο οποίος είχε ανάγκη ν’ αφήσει το σημάδι του και περιορίστηκε σε δυο-τρεις λέξεις.

Υπάρχουν όμως κι εκείνες οι καλλιτεχνικές ψυχές, οι οποίες δε βρίσκουν άλλο τρόπο να ομορφύνουν τον κόσμο κι επικεντρώνονται στα γκράφιτι. Καταφέρνουν να περάσουν το δικό τους μήνυμα για έναν καλύτερο, όμορφο κόσμο μέσα από χρώματα, σχέδια, στίχους. Εγκλωβισμένοι όντας αυτοί, ψάχνουν τρόπο διαφυγής απ’ την πραγματικότητα.

Είναι όμορφα σημάδια τα γκράφιτι, γιατί καταφέρνουν να παρουσιάσουν την απόγνωση της στιγμής, το μέγεθος των συναισθημάτων και πολλές φορές την ελπίδα. Είναι όμορφα, γιατί βγαίνουν από ψυχές σημαδεμένες και με τον τρόπο τους σημαδεύουν κι εμάς. Μας υπενθυμίζουν πως ο κόσμος δεν έχει χαθεί ακόμη.

Όπως εκείνο που είχα πετύχει σ’ ένα στενό δρομάκι: Σε κάθε πέντε βήματα υπήρχε μία λέξη και στο τέλος του δρόμου έβγαινε ολόκληρη φράση. Λες και το μέτρησε το δρομάκι στην αρχή κι έπειτα το χώρισε σε τμήματα ο φουκαριάρης.  Θυμάμαι έγραφε: «Χριστίνα, συγγνώμη για όλα. Δε θα σε ξεχάσω ποτέ. Θα είμαι πάντα εδώ για σένα. Γύρνα πίσω. Σ’ αγαπάω.» .

Συγκινήθηκα η αλήθεια, ήθελα να το φωτογραφίσω, αλλά δε χωρούσε όλο σε μία εικόνα. Οπότε το άφησα, αλλά το κουβαλάω μαζί μου. Γιατί με σημάδεψε με τον τρόπο του. Γιατί τώρα πλέον το δρομάκι κρύβει μία ιστορία αγάπης, η οποία δεν ξέρω πώς κατέληξε, αλλά ευελπιστώ αισίως.

Αυτή είναι η μαγεία των γκράφιτι, η ιστορία που κρύβουν κι η απορία που σου αφήνουν. Άραγε να το είδε ποτέ αυτή η Χριστίνα, να γύρισε πίσω; Ηρέμησαν τα συναισθήματα του ανθρώπου αυτού; Όμορφες ιστορίες, ακουμπισμένες σε δρόμους και τοίχους. Μας κάνουν να θαυμάζουμε το θάρρος τους, αλλά και τα συναισθήματα των καλλιτεχνών. Μας  δημιουργούν ερωτηματικά, τα οποία ίσως και να μη λυθούν ποτέ και μας προβληματίζουν για τον τρόπο και το λόγο δημιουργίας τους.

Ενεργοποιούν το συναισθηματικό μας κόσμο και τρυπώνουν στο υποσυνείδητό μας. Παίζουν με τη φαντασία μας και μας αφυπνίζουν. Κοινωνικό έργο εκτελούν τα γκράφιτι, όχι αστεία. Άλλωστε, ποιος δεν έχει προβληματιστεί με στίχους και ποιος δεν έχει ονειρευτεί με εικόνες; Και ποιος δε θα ήθελε να ξυπνήσει ένα πρωί και να δει ζωγραφισμένη, έστω μία καλημέρα ή κάποιο στίχο ή μήνυμα που να προορίζεται μόνο γι’ αυτόν;

Ν’ αφήσει κι η δική του ιστορία αγάπης το σημάδι της σ’ αυτόν τον κόσμο. Έτσι δεν είναι;