Μία κολλητή κι ένα καλό κρασί η συνταγή της ευτυχίας

Έφτασε πάλι η στιγμή που πνίγεσαι, που δεν μπορείς να κολυμπήσεις μέσα σε μια κουταλιά νερό, λες και σου έχουν δέσει χέρια και πόδια. Κι αν καταφέρεις έστω και στιγμιαία να φτάσεις στην επιφάνεια, δε σου φτάνει ούτε το οξυγόνο για να πάρεις μία βαθιά ανάσα. Καθαρό αέρα, αυτό χρειάζεσαι. Μα, πες μου, πού θα τον βρεις μέσα σε μια τόσο μολυσμένη κοινωνία; Ξέρω, προβλήματα είναι αυτά που σε πνίγουν και σε ζορίζουν, το καταλαβαίνω. Έχω βρεθεί κι εγώ εκεί. Όλοι μας έχουμε βρεθεί και θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε. Γιατί οι στιγμές αυτές είναι μέρος της ζωής μας, κομμάτι της. Υπήρχαν ανέκαθεν και πάντα θα υπάρχουν.

Την ολοκληρωτική τους εξολόθρευση, δεν πρόκειται να καταφέρεις. Γιατί λοιπόν σκοτίζεσαι; Υπομονή χρειάζεσαι κι ένα φίλο για παρηγοριά. Κάποιον που να εμπιστεύεσαι και να βασίζεσαι απόλυτα. Και δε χρειάζεται να ψάξεις γι’ αυτόν, ούτε να σκεφτείς ποιον πραγματικά εμπιστεύεσαι και ποιον όχι. Υπάρχει ξέρεις, κάτι πέρα από σένα, που θα σε οδηγήσει στην πόρτα του ή αυτόν στη δική σου την πιο κατάλληλη στιγμή. Και μαζί με αγάπη, θα σου προσφέρει κι ό,τι χρειάζεται η περίσταση: Ένα καλό κρασί.

Γιατί συγκεκριμένα κρασί, θα με ρωτήσεις. Μα, την απάντηση τη γνωρίζεις από μόνος σου. Αφού το κρασί όλοι το αγαπάνε. Και δεν είναι μόνο η γεύση του, ούτε η ποικιλομορφία του που βοηθάει ακόμη και τον πιο κακόγουστο να το επιλέξει, είναι η αίσθηση που δίνει στον καθένα κατά τη διάρκεια της πόσης και τα συναισθήματα που προκαλεί μετέπειτα. Είναι ο εαυτός που σου βγάζει. Ένα εγώ σου απελευθερωμένο από κάθε είδους δεσμό, χωρίς ιδιοσυγκρασίες, έτοιμο να παραδοθεί και να εξιστορήσει ό,τι του κατατρώει τα σωθικά. Άλλωστε, όπως είπε κι ένας Γερμανός συγγραφέας: «Τις στενοχώριες δεν μπορείς να τις πνίξεις μες στο κρασί, ξέρουν να κολυμπάνε».

Και να επιπλέουν στην επιφάνεια, θα σου προσθέσω εγώ. Σύμμαχος είναι το κρασί και θέλει το καλό σου. Δε σου ζητάει να ξεχάσεις, ούτε να προσπεράσεις τα προβλήματά σου όπως κάνουν τα υπόλοιπα αλκοολούχα ποτά. Δε θα ξυπνήσεις από hangover, δε θα έχεις πονοκεφάλους. Θα παραμείνεις νηφάλιος κι ίσως πιο αληθινός από ποτέ. Είναι άλλωστε σύμμαχος που σου ζητάει ν’ αντιμετωπίσεις τα προβλήματά σου ως έχουν. Πρόσωπο με πρόσωπο. Και στην πραγματικότητα δε στο ζητάει καν, μόνο σ’ αναγκάζει να το κάνεις.

Δεν είναι τυχαία λοιπόν επιλογή, είναι όμως η σωστότερη, γιατί σε συνδυασμό με την κολλητή σου ή τον κολλητό σου αποτελούν τη συνταγή της ευτυχίας. Μιλώντας πάντα για παροδική ευτυχία, αφού μόνο αυτή μας προσφέρεται σ’ αυτή την εφήμερη ζωή. Είτε λοιπόν έρθει αυτή σε εσένα είτε πας εσύ, το αποτέλεσμα δεν αλλοιώνεται σε καμία περίπτωση. Η νύχτα -ή ακόμα κι η μέρα- θα είναι αναμφισβήτητα μεγάλη και πιο γεμάτη από ποτέ.

Σκέψου δύο ανθρώπους αγαπημένους κι αληθινούς να συζητάνε, να σχηματίζουν και να δίνουν μορφή στις λύπες, στα προβλήματά τους και στα άγχη τους. Σ’ όλους αυτούς τους αρνητικούς παράγοντες που συμβάλλουν στην ψυχολογία τους. Να τους δίνουν χρώμα, οποιοδήποτε χρώμα προτιμούν αυτοί, απ’ το πιο φωτεινό ως το πιο σκοτεινό. Να τα στολίζουν. Έπειτα να τα καταστρέφουν, με όποιο τρόπο αυτοί επιλέξουν. Καίγοντάς τα, καρφώνοντάς τα, ματώνοντάς τα. Να βγάζουν το άχτι τους σε αυτά. Και στην πορεία εξαφανίζοντάς τα. Γιατί μαζί, βρίσκουν πάντα τη λύση. Και μαζί μπορούν να κάνουν τα πάντα.