Να παλεύεις γι' αυτά που πιστεύεις πως αξίζουν

Η αλήθεια είναι πως η ζωή δε χαρίστηκε ποτέ και σε κανέναν. Κανείς δεν κατάφερε να τη σχεδιάσει, να τη ράψει και να τη φέρει στα μέτρα του. Να τη φορέσει και για λίγο να φωνάξει «Τώρα εγώ αποφασίζω». Μόνο μας δόθηκε σαν ύφασμα ακατέργαστο, σκληρό και τραχύ με την προϋπόθεση να προσαρμόσουμε τους εαυτούς μας σ’ αυτό. Κι έπειτα αποφάσισαν να μας δώσουν την ελευθερία να το μορφοποιήσουμε εμείς, όπως θέλουμε, -έτσι για το ελεύθερο- για να το φοράμε και να παινευόμαστε στην κοινωνία, να δείχνουμε τα κατορθώματά μας.

Άλλοι τα καταφέρνουν, άλλοι όχι. Οι περισσότερες το μετέτρεψαν σε τουαλέτα βραδινή, αφού αυτό τους πρόσταξε η κοινωνία και μπράβο τους που το κατάφεραν. Αντίστοιχα, οι άντρες του έδωσαν μορφή κουστουμιού. Άλλοι, το έκαναν πανοπλία για ν’ αντέξουν κάθε είδους χτύπημα που τους μέλλεται κι αυτούς τους αγάπησα λίγο παραπάνω. Ενώ άλλοι, το γυροφέρνουν από εδώ, το γυροφέρνουν από κει και στο τέλος χρωματίζουν επάνω του τα όνειρά τους, όντας άχρωμο. Αυτούς, έμαθα να τους εκτιμώ.

Γιατί αυτοί δεν κατάφεραν ποτέ να το φορέσουν κι αυτό δεν παραθέτεται στο γεγονός πως ήταν ανίκανοι, αλλά στο γεγονός πως παρέμειναν αυτοί και πάνω στη ζωή που τους δόθηκε, χάραξαν τα όνειρά τους και με τον τρόπο τους, τα έκαναν πραγματικότητα. Έφεραν το ύφασμα που τους δόθηκε, τη ζωή στα μέτρα τους μ’ έναν αξιοθαύμαστο και πρωτόγνωρο τρόπο. Και δε στερήθηκαν ποτέ τον εαυτό τους.

Θυμάσαι τότε που ήσουν μικρός κι ήθελες να γίνεις αστροναύτης; Τότε που έλεγες πως θα γίνεις η καλύτερη χορεύτρια που υπάρχει; Από μικροί είχαμε πάντα κάτι να πιστεύουμε, να ονειρευόμαστε. Προσδοκίες τροποποιημένες σαν θεραπεία για να επουλώσουμε τις πληγές μας. Κι έπειτα μεγαλώσαμε και μας είπαν πως δεν μπορείς να γίνεις αστροναύτης, δεν μπορείς να χορέψεις, η ζωή που μεγάλωσες έχει άλλα όνειρα για σένα, σ’ άλλα πιστεύω στήριξε τις δυνάμεις σου.

Κι εσύ το έκανες. Και δεν ήθελες πια να γίνεις αστροναύτης και γελούσες μ’ όποιον άλλο ήθελε. Του έκοψες τα φτερά, γιατί σου έκοψαν τα δικά σου. Άρχισες να πιστεύεις σ’ όσα αυτοί πίστευαν, προσαρμόστηκες για να καταφέρεις να φανείς αντάξιός τους κι όταν σήκωναν χέρι, εσύ έσκυβες το κεφάλι. Είχαν δίκιο άλλωστε, έτσι σκεφτόσουν. Έκρυψες τα πιστεύω σου μες στα δικά τους, μη σε δουν διαφορετικό και σε απορρίψουν. Κακό πράγμα η απόρριψη στη σημερινή εποχή. Κακό κι όχι για εσένα. Ενσωματώθηκες.

Φτάνει όμως. Εσένα μπορεί να ήταν επιλογή σου, αλλά δεν έχεις το δικαίωμα να τραβάς κι άλλους με τα νερά σου. Υπάρχουν ακόμα αυτοί που υπερασπίζονται τα πιστεύω τους και δεν τα παρατάνε σ’ άλλων τα χέρια. Κι αυτούς πρέπει να μάθεις να τους εκτιμάς και να τους σέβεσαι. Γιατί είχαν τη δύναμη να το κάνουν. Δύναμη την οποία δεν είχες εσύ.

Σταμάτα λοιπόν να τους κρίνεις και ξεκίνα να τους ακολουθείς. Ίσως σε βοηθήσουν ν’ ανακαλύψεις τι πραγματικά αξίζει και τι όχι. Μπορεί να σου μάθουν να σηκώνεις και το κεφάλι όταν πρέπει, για να υπερασπίσεις κι εσύ τα όσα πιστεύεις και όσα νοιάζεσαι. Να σταθείς στα πόδια σου μόνος σου επιτέλους. Και πού ξέρεις, αν ακόμη σε δελεάζει η ιδέα του αστροναύτη, με τη νοοτροπία τους, να καταφέρεις να γίνεις ένας.