Ξυπνάς και τον κοιτάζεις να κοιμάται δίπλα σου. Μερικές φορές τραντάζεται ολόκληρος.
“Ποιος ξέρει τι όνειρο βλέπει πάλι;” σκέφτεσαι. Του χαϊδεύεις τα μαλλιά και κάπως μηχανικά ανταποκρίνεται στο άγγιγμά σου, χάνεται σ’ αυτό. Ξυπνάει, χαμογελάει και ξανακοιμάται. Κι εσύ μένεις εκεί να τον παρατηρείς και να τον χαϊδεύεις.
Είσαι μ’ αυτόν τον άνθρωπο αρκετό καιρό. Έχεις περάσει και συνεχίζεις να περνάς αρκετό χρόνο της ζωής σου μαζί του. Κοιμάστε, ξυπνάτε, τρώτε, ονειρεύεστε μαζί. Μόνο στην τουαλέτα δεν πάτε μαζί. Έχετε γίνει αναπόσπαστο κομμάτι ο ένας του άλλου. Ανταλλάσσετε προβληματισμούς, ανησυχίες, νέα σε καθημερινή βάση. Κι ολ’ αυτά όσον αφορά το παρόν και το μέλλον. Αλλά τι γίνεται με το παρελθόν;
Καλώς ή κακώς, αυτόν τον άνθρωπο δεν τον γνώρισες παρθένο. Και δε μιλάω για το σεξουαλικό κομμάτι ή, τουλάχιστον, δε μιλάω μόνο γι’ αυτό. Αυτός ο άνθρωπος μεγάλωσε και ωρίμασε μέσα από καταστάσεις και πρόσωπα για τα οποία εσύ δεν ξέρεις και πιθανότατα να μην μάθεις και ποτέ. Και είναι αυτονόητο αυτό. Δεν μεγαλώσατε μαζί. Δεν έχεις ζήσει την ζωή του στο έπακρο και όσο καλός ακροατής και αν είναι κάποιος, αν κάτι δεν το ζήσεις ο ίδιος, δύσκολα ταυτίζεσαι μ’ αυτό. Έτσι και εσείς.
Τον έχεις παρατηρήσει αρκετές φορές ν’ αλλάζει εκφράσεις και συναισθήματα για διάφορους λόγους. Το ίδιο κι αυτός. Έχεις ακούσει ιστορίες για το παρελθόν του. Για την παιδική του ηλικία, για τις εφηβικές του σχέσεις, γι’ άλλες πρώην, για τους φίλους του. Αλλά όλα ιστορίες. Λες και σου ‘λεγε παραμύθι, κανένα από κείνα τα συνηθισμένα με τους λύκους. Τα συναισθήματα που είναι; Τα έκρυψε κάτω απ’ την περηφάνεια του, όπως και οι περισσότεροι. Δε χωράνε αυτά τα συναισθηματικά στις δικές τους ιστορίες. Η ζωή όμως δεν είναι παραμύθι.
Κι εσύ του απέκρυψες αρκετές λεπτομέρειες. Βασικές λεπτομέρειες και κατατοπιστικές για τη δική σου ζωή. Μήπως ντράπηκες; Όχι. Μήπως φοβήθηκες; Ίσως. Γιατί αν εσύ ξεκινήσεις να λες, θα ξεκινήσει κι αυτός. Και αν αυτός έχει πάει με την μισή υφήλιο πριν από σένα; Πόσα αλήθεια θ’ αντέξεις ν’ ακούσεις; Και ας είσαι εκατό τοις εκατό σίγουρη για το άτομο που έχεις απέναντί σου, δεν παύεις να είσαι ένας ερωτευμένος άνθρωπος. Κι ένας ερωτευμένος άνθρωπος χαρακτηρίζεται από κτητικότητα. Άπλετη κτητικότητα.
Πόσο αντέχεις, λοιπόν, να τον μοιραστείς με το παρελθόν του; Αφού αυτό είναι το παρελθόν μας, σωστά; Κομμάτια του εαυτού μας που έχουμε αφήσει πίσω. Τ’ ότι έμειναν πίσω όμως, δεν ανατρέπει όμως το γεγονός πως είναι δικά μας, έτσι;
Είναι απλή λογική, τόσο απλή που δε χωράει στο μυαλό του ερωτευμένου. Ή, μάλλον, δεν την αφήνει ο ίδιος να χωρέσει. Διότι η λογική είναι δολοφόνος του έρωτα. Απ’ αυτούς τους κατά συρροήν. Αφανίζει ένα ένα κάθε συναίσθημα μέχρι να τα εξομαλύνει όλα τελείως. Γι’ αυτό σου λέω, δε χωράει.
Αφού ο ερωτευμένος δεν θέλει τέτοιου είδους μοιράσματα. Δεν τα δέχεται. Του αρκεί που ο άνθρωπός του είναι εκεί και τον αγαπάει. Του αρκεί που είναι μαζί. Και αν περάσουν τριάντα, σαράντα χρόνια ίσως τότε δεχτεί ν’ ακούσει τις παρελθοντικές του ιστορίες με άλλα ταίρια. Προς τον παρόν, όμως, παραμένει ερωτευμένος.
Ξύπνησε ξανά και ανακάθισε στο κρεβάτι. Σε κοιτάει που τον παρατηρείς. “Τι σκέφτεσαι πάλι;” σου λέει και σε παίρνει αγκαλιά να σε φιλήσει. Και εσύ μένεις εκεί χωμένη στην αγκαλιά του και χαμένη στον δικό σου έρωτα. Αυτόν τον χωρίς παρελθόν και απωθημένα. Τον παροντικό. Τον δικό σας.
Επιμέλεια κειμένου Μαρίας Διακουράκη: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Μαρία Διακουράκη
