Όταν γίνεις παππούς πιο πολύ θα σ' αγαπάω

Όταν γίνεις παππούς θα σ’ αγαπάω πιο πολύ. Στο λέω από τώρα, για να το θυμάσαι. Για να μην το βάλουμε κάτω ποτέ, να μην τα παρατήσουμε οποιαδήποτε δυσκολία κληθούμε ν’ αντιμετωπίσουμε ως τότε. Να ενωθούμε περισσότερο. Και να τηρήσουμε αυτό το «ποτέ» και το «πάντα» που έχουμε υποσχεθεί.

Γιατί σ’ αγαπώ. Και το «σ’ αγαπώ» το δικό μου δεν έχει διορία κι ημερομηνία λήξης. Φτάνει μέχρι το τέλος του «πάντα» που σου έχω υποσχεθεί. Όσο πάντα μου επιτρέψει η ανθρώπινή μου ζωή. Και θα το δεις, θα το συνειδητοποιήσεις κι εσύ με τον καιρό. Όταν μας βρουν οι πρώτες αναποδιές κι οι πρώτες κατρακύλες. Όταν τα χρόνια θα περάσουν.

Όταν αντικαταστήσουμε την μπίρα με το ούζο και τον καφέ με το γάλα και το τσάι. Όταν θ’ αποφεύγουμε τα γλυκά και θα τη βρίσκουμε περισσότερο στο σπίτι παρά έξω, στις ξέφρενες εξόδους μας. Όταν μάθω να κάνω γλυκά του κουταλιού για να προσφέρω σαν γλύκισμα στους επισκέπτες μας κι όταν εσύ θα έχεις πάρει τη θέση του υδραυλικού, μαραγκού κι ηλεκτρολόγου μες στο σπίτι. Όταν απ’ το μωρό σου, γίνω η γυναίκα σου.

Δε θέλω να βλέπω άλλα μάτια πέρα απ’ τα δικά σου. Όσα χρόνια κι αν περάσουν. Όσο θολά καταλήξουμε να κοιταζόμαστε. Κι όσα διαφορετικά ζευγάρια γυαλιών καταλήξουμε ν’ αλλάξουμε. Μέσα απ’ αυτά τα μάτια άλλωστε έζησα. Μαζί τους γέλασα, μαζί τους δάκρυσα. Απ’ αυτά πήρα δύναμη. Κι όσο κι αν γεράσουμε, αυτά θα μείνουν ίδια.

Ακόμη και τα χείλη σου θα συνεχίσω ν’ αγαπάω. Κι ας ζαρώσουν στην πορεία. Απ’ αυτά άλλωστε γεύτηκα τα ωραιότερα φιλιά κι άκουσα τα ωραιότερα λόγια. Υποσχέσεις, γνώμες, συμβουλές. Και πόσα ακόμη περιμένω ν’ ακούσω. Αφού έχεις τον τρόπο σου μ’ αυτά. Πάντα τον είχες. Απ’ την πρώτη στιγμή που σε γνώρισα. Λες να τα δω διαφορετικά, αν περάσουν από πάνω τους σαράντα χρόνια; Δε νομίζω.

Κι έχουμε ξέρεις τόσα ακόμη να ζήσουμε και να μοιραστούμε. Κάθε είδους συγκίνηση. Και προπάντων κάθε είδους χαρά. Όπως τη δημιουργία οικογένειας. Γιατί αν δεν κάνω μαζί σου οικογένεια, τότε με ποιον; Ποιος άλλος θα μπορούσε να γίνει καλύτερος σύζυγος και συνοδοιπόρος για εμένα; Και καλύτερος πατέρας για τα παιδιά μου.

Φαντάσου μας λοιπόν με γκρίζα μαλλιά, να χαϊδεύει ο ένας όσα έχουν απομείνει στον άλλο. Να καθόμαστε αγκαλιά και να κλείνεις τα ζαρωμένα μου χέρια μες στα δικά σου. Χαρά είναι οι ζάρες κι οι ρυτίδες. Δεν ξέρεις πόσα κρύβουν και πόσα πέρασε κάποιος για να καταλήξει εκεί. Εμπειρίες είναι κι αναμνήσεις. Άλλωστε, κάτι πρέπει να έχει κανείς σαν απόδειξη του τι έχει ζήσει, για να θυμάται την ιστορία του.

Γι’ αυτό σου λέω δεν είναι άσχημες οι ρυτίδες ούτε τα λίγα σου μαλλιά, που αποδεικνύουν πόσο ελκυστικός θα παρέμενες αν ήσουν καραφλός. Δεν είναι άσχημα τα γεράματα. Και δε θα είναι αν καταλήξω εκεί μαζί σου. Γιατί θ’ αξίζουμε πολλά για να φτάσουμε εκεί. Κι η αγάπη μας θα είναι απ’ αυτές τις μεγάλες που τηρούν το «πάντα».

Και τότε ακόμη, θα σ’ αγαπάω πιο πολύ, γιατί θα με επιβεβαιώσεις για τις επιλογές που έχω κάνει. Που διάλεξα εσένα ανάμεσα σ’ όλους αυτούς. Και θα συνεχίσω να σε διαλέγω. Γιατί είμαι εγώ. Γιατί είσαι εσύ. Και μαζί κάνουμε τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο.