Τη βαρέθηκε, της είπε, σηκώθηκε και γύρισε την πλάτη του φεύγοντας καμαρωτός. Κι αντί να σηκωθεί να του ρίξει μία μούντζα και να φύγει, έμεινε να τον κοιτάζει κι ανάμεσα στους λυγμούς της να καμαρώνει το περπάτημά του.
«Είχε καταντήσει συνήθεια όλο αυτό κι η συνήθεια οδηγεί στο χωρισμό. Έτσι είναι ο έρωτας, έρχεται και φεύγει». Αυτά της είπε κι εκείνη συμφώνησε. Τον έχει τόσο ψηλά που ακόμα και τώρα, τη στιγμή που την κάνει να πονάει θεωρεί πως έχει δίκιο. Κι εσύ σαν φίλη πρέπει να συμφωνήσεις. Να της πεις «ναι» σε όλα αυτά. Γιατί πονάει. Γιατί είναι χωρισμένη κι αυτό είναι άλλοθι για όλα.
Αντιθέτως όμως, έγειρες το κεφάλι στο πλάι, κοιτάζοντάς τη στα μάτια και χαμογέλασες τόσο ειρωνικά, όσο δεν είχες χαμογελάσει ποτέ σου. Της θύμισες τον ορισμό του έρωτα, της εξήγησες πως δεν είναι έτσι. Όχι ο αληθινός έρωτας, τουλάχιστον. Απλώς βολεύτηκε σε κλισέ φράσεις για να δικαιολογηθεί.
Δεν της έκλεισες τα μάτια ούτε τις χάιδεψες τα αυτιά. Της γκρέμισες το παραμύθι, δεν κώλωσες να της δείξεις την αλήθεια. Τα λάθη, την αδιαφορία, τη δειλία του μα δε στάθηκες μόνο στις φορές που ήταν εκείνος λάθος.
Κι έμεινε να κλαίει μέσα στα χέρια σου. Μα εσύ δε σταμάτησες εκεί, συνέχισες. Της είπες για τις ζήλιες της. Για το πόσο κτητική ήταν και πως δεν του άφηνε ούτε χώρο ούτε χρόνο με τον εαυτό του. Της είπες πως ήταν άσχημο και λάθος όλο αυτό. Και πως πρέπει να είναι περιφανή πρώτα για τον εαυτό της και μετά για τον άνθρωπο που έχει στο πλάι της. Γιατί κι ο εγωισμός σε κανονικά επίπεδα καλό κάνει. Και μετά μπήκες στη θέση της και σκέφτηκες σαν γυναίκα, σαν ζηλιάρα γυναίκα ή μάλλον, σαν ερωτευμένη.
Δε φταίει αυτή. Σίγουρα δεν περνάνε όλα απ’ το δικό της χέρι. Οι άνθρωποι όταν ερωτεύονται αλλάζουν τα πάντα. Ναι, γίνονται κτητικοί, με ένα τρόπο που μόνο οι ερωτευμένοι καταλαβαίνουν. Τον άνθρωπό τους τον θέλουν μόνο γι’ αυτούς, μόνο δικό τους. Αλλά έτσι λειτουργείς όταν νομίζεις πως έχεις βρει το τέλειο. Φοβάσαι μην το χάσεις.
Σου γεννούνται ανασφάλειες και τις εκφράζεις με λάθος τρόπο τις περισσότερες φορές. Απαγορεύσεις εξόδων, σκηνές ζήλιας. Κακά τα ψέματα όμως, ξέρετε και ξέρω πως πίσω από αυτό το πρόσωπο κρύβεται ένα πλάσμα γεμάτο ανάγκη για αγάπη κι επιβεβαίωση.
Ξέρετε, οι ερωτευμένοι έχουμε την τάση να θεοποιούμε τους ανθρώπους που έχουμε πλάι μας. Αλλά αυτό είναι τόσο αρνητικό όσο και θετικό. Γιατί αν ο άνθρωπός αυτός αξίζει, θα σε πάει ψηλά. Θα σε κάνει να βλέπεις μπροστά, να εξελίσσεσαι και μέσα απ’ την αγάπη του για σένα θα μάθεις να αγαπάς και τον εαυτό σου.
Αν απ’ την άλλη θεοποιήσεις λάθος άτομο, δε θα κρατήσει πολύ. Κάποια στιγμή θα πήξει κι εσένα το μυαλουδάκι σου και θα καταλάβεις το πού είσαι λάθος. Όπως κι φίλη σου που άρχισε ξαφνικά να βλέπει καθαρά και σε χρειάζεται δίπλα της, να την ακούς, να τη συνεφέρνεις, να την παρηγορείς.
Κι έχοντάς την αγκαλιά, της θυμίζεις πόσο υπέροχος άνθρωπος είναι, πόσο δεν αξίζει να πονά. Και πως τα αληθινά δεν τα βάζουν στα πόδια και δε γυρνούν την πλάτη στην πρώτη δυσκολία, μένουν εκεί να παλεύουν τα χειρότερα μαζί. Όπως κάνεις κι εσύ μαζί της!
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Διακουράκη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Διακουράκη
