Όχι άλλες συμβουλές βλακείες κάνουμε και μόνοι μας

Νάτοι πάλι εκεί, στέκονται απέναντί σου έτοιμοι να σου κάνουν υποδείξεις και να σε καθοδηγήσουν σε κάθε νέο σου λάθος. Και δεν είναι ένας! Είναι πολλοί! Ιός πρέπει να είναι αυτή η παντογνωσία που έχει χτυπήσει τους περισσότερους. Πρόσεξε μην την πατήσεις κι εσύ. Είναι απ’ αυτές τις βαριές παθήσεις που σε ρίχνουν στο κρεβάτι -με υψηλό πυρετό σίγουρα- κι όταν πια νιώσεις καλύτερα και σηκωθείς γνωρίζεις σχεδόν τα πάντα. Καλά προανέφερα εγώ τον πυρετό. Κάτι σίγουρα πρέπει να καίγεται εκεί μέσα κατά τη διάρκεια αυτής της ίωσης.

Μέσα στους πολλαπλούς ρόλους που μας δίνει τη δυνατότητα η σημερινή κοινωνία να κατακτήσουμε και μετά να ταμπελιάσουμε στους εαυτούς μας, είναι κι αυτός: ο ρόλος του συμβουλάτορα. Είναι αυτοί που σε κάθε πρόβλημα που θα κληθείς να αντιμετωπίσεις θα τους βρεις μπροστά σου, να σου πουν πώς να βγεις από το αδιέξοδο και προς τα πού να κατευθυνθείς από τώρα κι έπειτα. Ποτέ γιατί έφτασες εκεί, ποτέ πώς νιώθεις, απλώς τι θα κάνεις. Τόσα ξέρουν, τόσα λένε.

Σηκώνουν το δάχτυλο, κρίνουν και κάνουν υποδείξεις. Εκείνοι οι τέλειοι, οι αψεγάδιαστοι. Σε καθοδηγούν στο δρόμο της καταστροφής, βάζοντάς σε να ακολουθήσεις απλώς μία συμβουλή, μία ευθεία. Λες και μόνος σου θα χανόσουν και δε θα έβρισκες το δρόμο. Θα σε έτρωγε ο κακός ο λύκος πηγαίνοντας προς τη γιαγιά. Αυτά σου λένε και κρύβουν καλά τα δόντια τους. Ξέρουν άλλους τρόπους αυτοί για να σε κατασπαράξουν.

Γλυκά μου, για χαλαρώστε λίγο τα κορμάκια σας, αράξτε κι ακούστε αυτό: Συμβουλές δε δεχόμαστε. Όχι μόνο γιατί μας τις δίνετε εσείς, οι ξερόλες κι οι φαινομενικά τέλειοι, αλλά γιατί τις μαλακίες μας θέλουμε να τις κάνουμε μόνοι μας. Χωρίς υποδείξεις. Θέλουμε να λαμβάνουμε εμείς και μόνο εμείς όλα τα credits. Να μην έχουμε να ευχαριστήσουμε κανένα για το πόσο πετύχαμε ή το πόσο τα σκατώσαμε, όταν μας δόθηκε η ευκαιρία. Να είμαστε κύριοι του εαυτού μας, βρε αδελφέ. Κι αν η κατάληξη είναι μονόδρομος, ας είναι. Θα έχουμε φάει τα μούτρα μας με αξιοπρέπεια.

Γι’ αυτό, σας λέω, ηρεμήστε. Μόνο σάλιο και χρόνο χαλάτε. Αφήστε που φέρνετε λίγο και στις μανάδες μας. Και δεν είναι διόλου θετικό αυτό. Γιατί μας θυμίζετε μόνο τις στιγμές που ξεκινούν το κήρυγμα κι εμείς προσπαθούμε με κάθε τρόπο να τις αποφύγουμε. Κρατήστε τις απόψεις σας για εσάς, εκτός κι αν θέλεις να επαινέσεις το στραβοπάτημά μου ή να μου δώσεις κάποιες μικρές συμβουλές για το πώς θα το κάνω καλύτερο. Ξέρεις, από μία απλή κάκωση να γίνει σπάσιμο κτλ.

Έφτασε όμως η ώρα να βάλω στην άκρη δηκτικότητα και κατηγορηματικότητα. Άλλωστε, καθ’αυτό τον τρόπο γίνομαι σαν εσάς, σωστά; Μόνο και μόνο υπερασπίζοντας τα λάθη μου. Υπερασπίζοντας εμένα. Εμάς βασικά, δεν είμαστε λίγοι οι αυτοδίδακτοι στη ζωή. Είμαστε πολλοί κι έχουμε κουραστεί να υπακούμε σε εντολές άλλων. Αφού με τον τρόπο σας μετατρέπετε ακαριαία τις συμβουλές σε εντολές.

Δείχνοντάς μας έτσι πως αν δεν πράξουμε όπως προείπατε θα είμαστε τρελοί. Κι ίσως είμαστε και λίγο τρελοί. Ναι κύριοι τέλειοι, καλά ακούσατε: είμαστε τρελοί. Αλλά ωραίοι τρελοί. Και λίγο χαζοί. Διαφορετικά δε θα επιλέγαμε να σας κάνουμε παρέα.