Μεγάλωσες, σου είπαν και σου δώσανε τα ηνία για να κουμαντάρεις τη ζωή σου μόνος. Φεύγεις κι εσύ με τη σειρά σου για να την αντιμετωπίσεις πρόσωπο με πρόσωπο. Μακριά απ’ τους δικούς σου. Κι όσο σε εξιτάρει τόσο σε φοβίζει η ενήλικη ζωή. Διότι δεν έχει να κάνει τελικά με σταρχιδισμό και χύμα φάση. Δίπλα στη λέξη ενήλικας θα βρεις πολλές υποχρεώσεις να τη συνοδεύουν αλλά και τη λέξη «μόνος». Γιατί μόνος σου πρέπει να αντιμετωπίσεις αυτά που έπονται.
Εσύ, που μέχρι προχτές πήγαινες ακόμα σχολείο και το χαρτζιλίκι σε περίμενε επιμελώς πάνω στο τραπέζι όπως κάθε πρωί. Εσύ, που ακόμα και για τις εκδρομές χρειαζόσουν υπογεγραμμένη άδεια. Άδεια για τις εξόδους, για το χρόνο που θα λείψεις απ’ το σπίτι μέχρι και τον προορισμό σου. Κι όλη σου η διάθεση να κρέμεται από αυτό το «ναι» ή το «όχι» που θα ακούσεις απ’ τους δικούς σου. Γιατί τότε δεν είχες άλλες υποχρεώσεις πέρα απ’ το διάβασμα και τις εξόδους.
Που κάθε μεσημέρι γυρνούσες και το τραπέζι ήταν στρωμένο κι έτοιμο με σπιτικό φαγητό. Όχι πίτσες ούτε σουβλάκια που πιθανότατα να είναι τα μόνα πράγματα με τα οποία θα τρέφεσαι στην πορεία. Σπιτικό, καλομαγειρεμένο φαγητό.
Κι άσε το φαγητό της μαμάς –του οποίου την αξία θα καταλάβεις όταν το στερηθείς– το πλυντήριο πώς θα το βάλεις; Αφού η μόνη επαφή μαζί του ήταν όταν ήθελες να τσεκάρεις αν το ρούχο που θες να φορέσεις βρίσκεται μέσα σε αυτό. Τώρα τι καινούρια είναι αυτά που σου πετάει περί προγραμμάτων, βαθμών και κάτι ευαίσθητων ρούχων; Τι φάση, πληγώθηκαν κι αυτά μακριά από το σπίτι;
Φαγητό, πλυντήριο, οικιακές δουλειές, όλα πλέον καλείσαι να τα κάνεις μόνος. Και να ξέρεις να τα κάνεις σωστά για να μην κάψεις το φαγητό και να μη χαλάσει το πλυντήριο μετά τη δεύτερη πλύση.
Μόνο που πέρα απ’ το σπίτι πρέπει να μάθεις να συμμαζεύεις και να τακτοποιείς και τη ζωή σου. Γιατί κι αυτή μάθημα είναι –ίσως το σημαντικότερο όλων– και θέλει επιμέλεια. Μόνο εσύ, όμως, μπορείς να την επιμεληθείς σωστά. Και σε αυτό το μάθημα, χρυσό μου, αν δεν περάσεις κόβεσαι και δεύτερη ευκαιρία δεν έχει. Η ζωή δεν είναι πλυντήριο άλλωστε.
Να είσαι λοιπόν αισιόδοξος και να βλέπεις μπροστά. Κάθε αρχή και δύσκολη λένε. Όλα όμως είναι δύσκολα μέχρι να τα συνηθίσεις. Μέσα από αυτές τις απαιτητικές καταστάσεις άλλωστε, θα βγεις άνθρωπος ικανός. Ικανός και συνειδητοποιημένος.
Φρόντισε λοιπόν οι βάσεις στις οποίες θα στηρίξεις όλη την υπόλοιπη ζωή σου να είναι γερές. Και το χαμόγελο να μη λείψει ποτέ. Και πρόσεξε! Μην ξεχάσεις να το πάρεις μαζί σου όταν αποκοπείς απ’ την εφηβική ζωή. Θα είναι το μοναδικό πράγμα που θα σου δίνει κουράγιο να προχωρήσεις και να πας μπροστά.
Η επιστροφή στο σπίτι είναι η ασφαλέστερη λύση, ναι, αλλά στα δεκαοχτώ του ποιος βολεύεται στην ασφάλεια; Βγες, πάρε ρίσκα, ξόδεψε τα λεφτά σου όπου θες, κάνε ό,τι θες, μείνε άφραγκος, άυπνος αλλά ζήσε!
Η επιστροφή στο σπίτι αφόρα αυτούς τους οποίους η ενήλικη ζωή δεν τους χωρά, τους πέφτει βαριά και τους πλακώνει στην προσπάθειά τους να τη σηκώσουν και ψάχνουν για τρόπους διαφυγής.
Γιατί η ζωή στις μικρές μας διαφυγές κι αποδράσεις βρίσκεται. Απλά αυτοί θα το συνειδητοποιήσουν λίγο αργά. Εσύ, δεν έχεις χρόνο να σπαταλάς, σωστά; Η ενήλικη ζωή μόλις άρχισε και σε περιμένει. Άσε τη μάνα να ανησυχεί γι’ αυτά και πιες και μια μπίρα στην υγειά της.
Στο κάτω-κάτω, αυτή πάντα θα έχει ένα πιάτο φαγητό για σένα.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Διακουράκη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Διακουράκη
