Στα είκοσι κρατάς τη ζωή στα χέρια σου

Η ζωή μας, ένα μικρό παιχνίδι κανόνων που πρέπει να ακολουθούμε κατά γράμμα. Απ’ την αρχή της πορείας μας: Τα πρώτα μας βήματα, οι πρώτες μας λέξεις, τα πρώτα μας γράμματα. Όλα τυποποιημένα. Πρώτη λέξη: μπαμπάς ή μαμά. Πρώτο βήμα ανάμεσα στα πόδια τους, με τη στήριξή τους. Προγραμματισμένα και προκαθορισμένα εξαρχής. Όλα για εσένα χωρίς τη θέληση ή την έγκρισή σου. Χωρίς εσένα.
Τι; Υπάρχει πρόβλημα;

Εσύ λοιπόν, σαν καλό πιόνι, πιστός ακόλουθος πιάνεις κι αντιγράφεις κάθε κίνηση, κάθε λέξη, ακόμη κι εκφράσεις οι οποίες δε σου ανήκουν. Τα υιοθετείς και τα κάνεις δικά σου στην πορεία, με κάτι μικρές μορφοποιήσεις. Μιλάς, τρέχεις, παίζεις για κάνα δυο χρόνια ελεύθερος. Έπειτα προγραμματίζεσαι στο να διαβάζεις. Όποτε πρέπει κι όσο πρέπει. Σχεδόν πάντα δηλαδή, διαφορετικά δεν προλαβαίνεις. Τα φροντιστήρια, ο χορός, το ποδόσφαιρο, στριμώχνονται κι αυτά μες στο πρόγραμμα. Έχεις αντίρρηση; Μα, είσαι μικρός τώρα, δεν ξέρεις. Αυτοί ξέρουν καλύτερα.

Έφτασε λοιπόν η στιγμή που αρχίζεις να συνειδητοποιείς ποιος είσαι και πού πορεύεσαι. Σε ποια κατηγορία θέλεις τώρα πια ν’ ανήκεις. Όχι, φτάνει με τους κανόνες. Οι κανόνες είναι για άλλους, πιο κομφορμιστές. Έκανες ότι μπορούσες για τους άλλους, καιρός να γυρίσεις τα βλέφαρα προς εσένα. Δες τη μορφή σου στον καθρέφτη. Έκλεισες δύο δεκαετίες ζωής κι αυτοί δε σταματήσανε να μιλάνε. Νομίζεις θα το κάνουν τώρα; Η κοινωνία είναι τρελή, δεν έχει αυτιά για να σε ακούσει. Μόνο στόμα έχει κι επιβάλλει. Μην μπεις στον κόπο να εκφραστείς. Αυτή μόνο βλέπει. Στις πράξεις θα σε μετρήσει. Διαφέρεις; Απόδειξέ της το.

Αλυσοδέσου με πείσμα κι επιμονή. Φόρα παρωπίδες με φόντο τα όνειρά σου. Είσαι είκοσι χρονών. Όχι πολύ μεγάλος, αλλά αρκετά μεγάλος για να κατασταλάξεις και να τιθασεύσεις τα θέλω σου. Δείξε τους πως κάνουν λάθος και προχώρα. Η ζωή δεν περιμένει κανέναν. Μόνο παρασύρει όσους μένουν πίσω, αφήνοντάς τους να σέρνονται και να μετανιώνουν. Όχι, δεν ανήκεις σ’ αυτούς. Το κατάλαβα απ’ τη σπίθα στα μάτια σου. Δε συμβιβάζεσαι. Δεν υπακούς. Μόνο συμβουλεύεσαι και συνεχίζεις.

Ξεγυμνώθηκες απ’ τα δικά τους θέλω, ντύσου με τα δικά σου. Φόρα τα ελαφριά ή τα βαριά. Ό,τι γουστάρεις. Δικαίωμα να σε περιορίσει δεν έχει κανένας. Αυτοί μόνο στόμα έχουν. Στις πράξεις τους αποδείχθηκαν ίδιοι με τους άλλους. Λίγοι και μικροί. Μην απορείς, έτσι καταντάει όποιος ξεχνάει να διεκδικήσει όσα θέλει. Όσα οι άλλοι του στερούν. Όσα φοβάται.

Εσύ όμως δεν πρέπει να φοβάσαι. Φοβούνται αυτοί που δεν έζησαν καθόλου τη ζωή ή αυτοί που την έφαγαν με το κουτάλι. Ούτε στη μία ομάδα ανήκεις ούτε στην άλλη. Εσύ τώρα πλέον είσαι σε θέση να επιλέξεις τις μπουκιές σου. Φτάνουν οι κρέμες και τα σπιτικά. Καιρός για ένα κανονικό γεύμα. Ξεκίνα με το aperitif. Μην αγχώνεσαι, είναι μόνο η αρχή. Άλλωστε, η ζωή έχει πολλά πιάτα ακόμη να σου σερβίρει. Άλλα ζεστά κι άλλα κρύα. Δεν ξέρεις πόσα, μπορείς όμως κάλλιστα να επιλέξεις το περιεχόμενό τους, τη γεύση τους και το μέγεθός τους. Δώσε στη ζωή τη γεύση που πιστεύεις εσύ πως της αρμόζει. Είσαι ο καλύτερος κριτής.

Πρόσεχε μόνο: μην κλείσεις ποτέ τα αυτιά και τα μάτια σου. Ν’ ακούς τους άλλους, αλλά να κρατάς μόνο ό,τι σε βοηθάει να γίνεις ο άνθρωπος που επιθυμείς. Και να βλέπεις. Να μην κλείνεις τα μάτια στις αδικίες. Είναι αυτές που σου δείχνουν σε τι κόσμο ζεις.  Το στόμα σου μονάχα κράτα κλειστό και προχώρα. Είπαμε, αυτοί δεν έχουν αυτιά. Όσο και να προσπαθήσεις, δε θα καταλάβουν ποτέ τα όνειρά σου.