Πολλές έρευνες έχουν αποδείξει πως η πρώτη εντύπωση που δίνουμε σε κάθε άνθρωπο που συναντάμε είναι καταλυτική. Καλώς ή κακώς, οι άνθρωποι έχουμε μάθει πλέον να κρίνουμε από την πρώτη κιόλας συνάντηση -για να μην πω ματιά- κι όσες εντυπώσεις κι αν μας δώσει ο απέναντί μας στην πορεία, να μην καταφέρουν ν’ αλλάξουν την άποψή μας από την πρώτη αυτή, καθοριστική στιγμή. Άλλωστε, η εξωτερική μας εμφάνιση και συμπεριφορά δεν αποτελούν τίποτα άλλο πέρα απ’ το εξώφυλλο ενός βιβλίου. Και όσο καλύτερο το εξώφυλλο, τόσο καλύτερο το περιεχόμενο. Ή μήπως όχι;
Τα πράγματα περιπλέκονται περισσότερο όταν αναφερόμαστε στο πρώτο ραντεβού, γιατί εκεί πλέον έχουμε απέναντί μας έναν άνθρωπο με τον οποίο τείνουμε να ξεκινήσουμε και να χτίσουμε κάτι μαζί. Και όχι οποιοδήποτε κάτι, αλλά μία σχέση ζωής. Και αν αυτή η σχέση ζωής δεν ξεκινήσει με γερά θεμέλια, τότε δύσκολα θα κρατήσει και θα προχωρήσει. Τα όρια, άλλωστε και οι ισορροπίες της σχέσης θα καθοριστούν, αν όχι στην πρώτη, στις τρεις σίγουρα πρώτες συναντήσεις.
Εκεί είναι που είτε έμπρακτα, είτε με λόγια θα καταλάβεις τι είναι αυτό που ζητάει ο άλλος από σένα. Και όχι μόνο από σένα, αλλά από μία σχέση γενικότερα. Την άποψή του για την δέσμευση, το πόσο διατεθειμένος είναι να επενδύσει σ’ αυτήν και σίγουρα θα καταλάβεις αν τα «θέλω» του συμβαδίζουν με τα δικά σου. Γιατί όσο και να σου αρέσει, αν ο άνθρωπος αυτός είναι παρτάκιας κι απ’ το πρώτο ραντεβού κοιτούσε οπουδήποτε αλλού πέρα από τα μάτια σου, πέρα από σένα, τι να τον κάνεις; «Δεν μοιράζονται έτσι τα όνειρα και οι επιθυμίες» θα πρέπει να του πεις. Και να σηκωθείς να φύγεις. Να μείνεις μ’ εκείνον που θα θέλει να σ’ ακούσει. Εκείνον που τον ενδιαφέρει να μάθει για σένα και τις απόψεις σου. Εκείνον που ό,τι σου λέει το βλέπεις να ζωγραφίζεται στα μάτια του κι όχι μόνο στα λόγια του. Ναι, σ’ εκείνο το ραντεβού να μείνεις.
Γιατί εκείνο είναι το ραντεβού που πέρα από το ν’ ακούσεις, θα θελήσεις και να εκφράσεις τις δικές σου απόψεις. Και είναι σημαντικό αυτό το “θελήσεις” αφού οι άνθρωποι δύσκολα εξωτερικεύουν τον εσωτερικό τους κόσμο και ιδιαίτερα αυτά τα αναθεματισμένα τα “θέλω” τους. Εκείνες είναι οι στιγμές που χτίζονται τα πιο γερά θεμέλια, μέσα απ’ αυτές τις συζητήσεις και μέσα από αυτά τα «θέλω». Τα μεγάλα, τα ανείπωτα. Αυτά εκεί που δίστασες να εκφράσεις εξαρχής στις προηγούμενές σου σχέσεις κι έδινες την εικόνα ενός ανθρωπάκου, πέρα για πέρα, συμβιβαστικού. Ενός ανθρώπου χωρίς δική του βούληση.
Γιατί όχι, ρε φίλε, δε σε γεμίζουν εσένα οι “ελεύθερες σχεσούλες” ή τ’ ότι η δουλειά του ήταν πάντα σημαντικότερη. Αφού έπληττες. Αφού πάντα ήθελες περισσότερα κι ας μην τα διεκδίκησες ποτέ σου. Κι αφού εσένα σε γεμίζει η επανάσταση αυτών των κατεστημένων. Η επανάσταση στον έρωτα. Γιατί λοιπόν να μην την διεκδικήσεις εξαρχής;
Ζήτα αυτά που θέλεις κι αν ψιλιαστείς πως αξίζει, δέξου τα δικά του κι αφέσου. Αν πάλι όχι, στο καλό. «Αρκετά με τους συμβιβασμούς» δεν είπες; Απόδειξέ το. Ζήσε τη σχέση που θες απ’ την αρχή, χωρίς να χρειαστεί να πολεμήσεις γι’ αυτήν και την εμπιστοσύνη του άλλου. Παιδιά ευτυχώς ή δυστυχώς δεν είστε. Τα λόγια πρέπει να είναι ξεκάθαρα. Κι αν δεν είναι, κάν΄τα να γίνουν. Διαφορετικά ετοιμάσου γι’ άλλη μία λανθασμένη εικόνα και κατ’επέκταση σχέση. Γι’ άλλον έναν ψεύτικο εαυτό σου. Τα ζητούμενά σου σε καθορίζουν. Αυτά να διεκδικείς.
Επιμέλεια κειμένου Μαρίας Διακουράκη: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Μαρία Διακουράκη
