Πολλές είναι οι φορές που οι ίδιοι έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με δύσκολες καταστάσεις. Στιγμές αμήχανες στις οποίες δύσκολα διαχειρίζεσαι τον εαυτό σου και τις εκφράσεις σου. Στιγμές στις οποίες τον εξαναγκάζεις να συγκινηθεί, να κλάψει και προπάντων να γελάσει άθελά του. Απλά και μόνο γιατί η παρούσα κατάσταση το επιζητεί. Γιατί το άτομο που έχεις απέναντί σου το επιζητεί. Κι ίσως κατηγορείς τον εαυτό σου που δεν ένιωσε όπως θα έπρεπε να νιώσει και δε μόρφασε αναλόγως.
Αλλά η ζωή είναι παράσταση. Παράσταση που δίνουμε όλοι, καθημερινά. Κι αν το έργο, η παρουσίαση του άλλου δε σου άρεσε, δικαίωμά σου να εκφράσεις αδράνεια. Δικαίωμά σου να κατσουφιάσεις. Δεν έχουμε όλοι βραβεία και διακρίσεις στην υποκριτική. Άλλωστε, δεν είναι δικό σου θέμα αλλά του ατόμου που έχεις απέναντί σου.
Αν ο μονόλογός του δεν κατάφερε να σε αγγίξει, κάτι δεν έκανε αυτός καλά, όχι εσύ. Κα η υποστήριξη αυτή είναι βάσιμη όταν μιλάμε για το χιούμορ. Ή μάλλον το «υποτιθέμενο χιούμορ». Ιδιαίτερα όταν μιλάμε για περιπτώσεις οι οποίες περιμένουν να κυλίεσαι στα πατώματα με αυτά τα πνευματώδη αστεία τους. Κι ας αφιερώσουμε λίγο την προσοχή μας στη λέξη «υποτιθέμενο».
Είναι πλέον ο χαρακτηρισμός του σύγχρονου ανθρώπου ο οποίος θεωρείται, ή καλύτερα θεωρεί τον εαυτό του ιδιαίτερα πνευματώδη ενώ δυστυχώς, η πραγματικότητα δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του. Κι είναι κρίμα, πόσο μάλλον γι’αυτόν, αλλά περισσότερο για σένα. Γιατί αυτός εντάξει, πέταξε τη βλακεία του, τελείωσε. Όταν τελειώνει όμως, έρχεται η δική σου σειρά να δώσεις παράσταση. Από συμπόνια; Καλοσύνη; Καλύτερα ας το πούμε λύπηση.
Αφού κρίμα είναι να τον κοιτάζεις να σου χαμογελάει και να μένεις εσύ σαν χαζός με το στόμα μισάνοιχτο. Συνεπώς, για να μην τον απογοητεύσεις, βγάζεις έναν ήχο, κάτι ανάμεσα σε τιτιβίσματα και μουγκρίσματα -ούτε εσύ μπορείς να το προσδιορίσεις ακριβώς- που για κάποιον άλλον θα σήμαινε «ξεκαρδίζομαι στα γέλια».
Ωστόσο, το εύκολο κομμάτι είναι γι’αυτούς, που έχουν ως αντίδραση το σπρώξιμο. Ξέρετε, όπως ακριβώς γνωστή παρουσιάστρια της ελληνικής τηλεόρασης, η οποία εκτός απ’ το τρανταχτό γέλιο της, χρησιμοποιεί και τα χέρια της για να εκφράσει τον ενθουσιασμό της. Τώρα που το σκέφτομαι ίσως το «σπρώξιμο» να είναι πιο εύκολος τρόπος για να εκφραστεί κανείς.
Δε χρειάζεται μορφασμούς ούτε εκφράσεις, απλά σπρώχνεις. Ακόμα και το γέλιο έχει μηδαμινή σημασία. Οπότε αν καμιά μέρα βρεθείς στο πάτωμα και κάποιος βρίσκεται από πάνω σου και συνεχίζει να σε σπρώχνει, μην ανησυχείς, θα έχεις πει κάτι που θα τον έχει κάνει να γελάσει με την ψυχή του. Τρόπος έκφρασης κι αυτός κι ο καθένας έχει τον δικό του.
Το θέμα είναι να να βγει αυθόρμητα στον άλλον το γέλιο. Να μην χρειαστεί να παίξει κανέναν ρόλο και να μην υποκινηθεί με κίνητρο τη λύπηση. Κι αυτό είναι κάτι που θα συμβεί μόνο αν το άτομο που έχει απέναντί του ξέρει πώς να τον κάνει να γελάσει. Κι αυτό είναι έμφυτο ταλέντο. Δεν το αποκτάει κανείς, δεν το μαθαίνει. Μονάχα το εξελίσσει.
Κρίμα γι’αυτούς που δεν καταλαβαίνουν πως δεν ανήκουν σε αυτούς τους ανθρώπους. Ίσως είναι δύσκολη η πορεία σου αν δεν έχεις χιούμορ, αλλά αν νομίζεις πως έχεις είναι κι ολίγον τραγική. Όπως τραγικό είναι να ονομάζεις χιούμορ τις κακίες, τα κόμπλεξ, την αγένεια και τις προσβολές. Δε γελάει κανείς με τις ανακυκλώσιμες πολυφορεμένες ατάκες σας ή τα σεξιστικά και ρατσιστικά δήθεν αστεία σας. Μάλλον καταλήγουν να σας δείχνουν κάπως αξιολύπητους.
Δεν έχεις χιούμορ και καλύτερα να το αποδεχθείς προτού πάθουμε τίποτα με αυτά που ακούμε. Αποδέξου πως απλά δεν το ‘χεις κι άσε την ανθρωπότητα να συνεχίσει ήρεμη την εξέλιξή της χωρίς τις δικές σου, ανεπιθύμητες παρεμβολές. Δεν είναι άσχημη η θέση που έχεις στην κοινωνία, απλά την υποστηρίζεις καλύτερα με το στόμα κλειστό.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Διακουράκη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Διακουράκη
