Βαδίζεις μες στο ψέμα, ζεις με αυτό, ανανεώνεσαι. Γλείφεις εκεί που έφτυνες. Γελάς με αυτά που κορόιδευες, με αυτούς που κορόιδευες. Όχι εναντίον τους, μαζί τους. Σε γεμίζει και λες κι άλλο ψέμα.
Έπειτα, σηκώνεις το χέρι να κρίνεις. Εσύ, που στάθηκες ανίκανος να καθαρίσεις τους λεκέδες που ο ίδιος δημιούργησες. Που γύρισες το κεφάλι και δεν έριξες μια ματιά πίσω να δεις τι αφήνεις, γιατί το αφήνεις και προπαντός πώς το αφήνεις. Αδιαφόρησες.
Ξέρεις, το χειρότερο σημείο δεν είναι αυτό. Το χειρότερο σημείο είναι αυτό που έρχεται στη συνέχεια. Την αδιαφορία άλλωστε, πολλοί την ανέχονται και πολλοί περισσότεροι κατατρέχουν σε αυτήν. Ναι, όπως εσύ. Αλλά το βάρος που αυτή κουβαλάει θα το συνειδητοποιήσεις αργότερα, όταν θα έχει γίνει ασήκωτο. Όταν θα βαραίνει όχι μόνο το σώμα σου, αλλά και την ψυχή σου. Γιατί μόνος του δεν το σήκωσε κανείς και ποτέ κανένας δεν κατάφερε να πάει μακριά.
Μην έχεις προσδοκίες. Ένα είναι σίγουρο: Όταν το αντιληφθείς, θα είσαι μόνος. Και θα είναι τότε, όταν θα γυρίσεις το κεφάλι και δεις την βρομιά που λέγαμε να σε χαιρετάει.
Ναι, χαιρετάνε οι βρομιές. Ειδικά όταν είναι από εκείνες τις μουντές, τις μη ξεκάθαρες και τόσο περίπλοκες. Αυτές που φέρουν μία νότα γκρι μαζί τους. Και θα σε χαιρετήσουν κι εσένα. Ω ναι, προπάντων εσένα, που επιδεικτικά γύρισες το κεφάλι και έκανες πως δεν τις είδες. Ειδικά εσένα.
Γιατί αν δεν έχεις τη δύναμη να τις καθαρίσεις όσο είναι νωρίς δε θα το κάνεις ποτέ. Και αυτές όλο θα συσσωρεύονται. Θα σχηματίζουν στοίβες για αρχή κι έπειτα θα γίνονται βουνά. Βουνά από λάθη και κομμάτια ανθρώπων που πλήγωσες. Κομμάτια του ίδιου σου του εαυτού. Ενός εαυτού που μόνος σου αποφάσισες να αφήσεις.
Μα κοίτα να προσέχεις, γιατί πολλές φορές οι άνθρωποι χάνονται μες στα λάθη τους. Και συνήθως, δε βρίσκουν δρόμο επιστροφής. Να καθαρίζεις, λοιπόν, τους λεκέδες σου εξαρχής. Και μην αδιαφορείς. Άλλωστε, η αδιαφορία είναι κακός σύμμαχος της καθαριότητας.
Που να το ξέρεις όμως εσύ, εκεί που είσαι τώρα. Σε αυτές τις ποδιές που πάλι κυλιέσαι, σε αυτά τα αυτιά που κάθεσαι τόσο άξεστα και γλείφεις; Το ψέμα ίσως είναι μικρή λέξη για να χαρακτηρίσει την τόσο μεγαλοπρεπή αλλά συνάμα διεφθαρμένη ζωή σου. Την τόσο συμφεροστολισμένη.
Και δεν είναι θυμός κι αυτό ίσως κάνει την κατάσταση πιο δύσκολη. Είναι λύπηση. Καθαρή και βαθιά λύπηση που συνήθως μένει χαραγμένη. Δεν την ξεχνάς.
Ναι λοιπόν, σε λυπάμαι. Σε λυπάμαι γιατί στάθηκες ανάξιος των υποσχέσεών σου. Ελλιπής προς την υποτιθέμενη αξία σου. Ανεπαρκής για τα συναισθήματά μου. Λίγος. Λίγος για εμένα, αλλά ακόμη πιο λίγος για εμάς. Αλλά τι σου λέω πάλι; Που να ξέρεις εσύ από καθαρό συναίσθημα; Ακόμα κι αν αυτό είναι λύπη; Ίσως κάποτε να καταλάβαινες. Τώρα όμως, δε νομίζω.
Κρίμα λοιπόν, για την ανθρωπιά που υποτίθεται παρουσιάζουν ορισμένοι άνθρωποι. Κι όχι απλά παρουσιάζουν, αλλά μοστράρουν και στη φάτσα κάθε περαστικού. Φωνάζουν από μακριά «Νοιάζομαι, νιώθω». Λες κι αν δεν πράξεις, το να το φωνάζεις αρκεί. Λες κι έτσι νοιάζεσαι.
Ψεύτικοι άνθρωποι, ψεύτικα συναισθήματα, ψεύτικος κόσμος. Κράτα λοιπόν υποδείξεις, συμβουλές, ακόμα κι ευχές μακριά από εμένα. Η ψευτιά που πας να μου παρουσιάσεις δηλώνει το πόσο άγαρμπα προσπαθείς να κρατηθείς από οτιδήποτε αληθινό έχει μείνει μέσα σου. Αν έχει μείνει κάτι. Και το κάνεις τόσο μα τόσο άγαρμπα.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Διακουράκη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Διακουράκη
