Ζήστο ρε βλάκα!

Δεν είσαι για έρωτες λες. Δεν είναι αυτά τα πράγματα φτιαγμένα για σένα. Για την ακρίβεια, οι έρωτες δεν είναι για σένα, όχι εσύ γι’ αυτούς. Κι έτσι, για να ξέρεις, δεν είναι ούτε για εσένα, αλλά ούτε και για οποιονδήποτε άλλο κομφορμιστή και φέροντα του κάθε κατεστημένου. Ίσως το πρόβλημα δε βρίσκεται σε εσένα προσωπικά, αλλά στον τρόπο με τον οποίο σε μεγάλωσαν.

Σε ‘μαθαν να μην ανοίγεσαι. Να κλειδώνεις τα συναισθήματά σου και να τα ξεχνάς. Κι αυτά, όντας από ατσάλι πια, από πέτρα, να σκουριάζουν και να περιμένουν μήπως κάποιο χάδι απ’ αυτά τα παροδικά που μοιράζεις τα σώσουν απ’ αυτή την κατάντια. Ίσως πάλι, να είσαι ο μόνος υπεύθυνος. Κι αν δεν είσαι, σίγουρα έχεις γίνει αφότου έκλεισες κάθε πόρτα προς το συναίσθημα.

Γι’ αυτό σου λέω, δεν είναι για σένα οι έρωτες. Γιατί για να ερωτευτείς πρέπει να έχεις κότσια και γερά στομάχια, αφού σίγουρα θα τα χρειαστείς στην πορεία. Να δίνεις, τόσα όσα θες, όσα γεμίζουν εσένα και τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου. Να μην περιμένεις να πάρεις, να μη σε νοιάζει αν πάρεις. Μόνο να χάνεσαι μέσα σ’ αυτόν. Λογική μηδέν, άλλωστε, φέρει αυτή η γλυκιά κατάρα. Και να μη μετριάζεις, δεν είναι από τα συναισθήματα άλλωστε του μέτρου, αλλά να υπερβάλλεις. Στην υπερβολή φαίνεται το μέγεθος του πάθους σου. Κι αν το πάθος είναι μεγάλο, τότε, ζήτω που καήκατε!

Αλλά είναι ωραίο να καίγεσαι στη φωτιά του, γιατί για πρώτη φορά αυτή η φωτιά είναι κάποιου ξένου κι όχι δικιά σου. Κι είναι αυτή που σε ζεσταίνει και δε σε νοιάζει, αν στο τέλος σε αφήσει στάχτες. Να προσπαθείς να χαλιναγωγήσεις την ένταση αυτών των συναισθημάτων και να μην μπορείς. Λογική μηδέν, ξέχασες; Να είσαι ένας εαυτός δικός σου που δεν έχεις συναντήσει ξανά. Και να χαίρεσαι που τον συνάντησες. Γιατί πιο δοτικό, πιο γοητευτικό και πιο ευτυχισμένο «εγώ» σου, δε θα ξανασυναντήσεις.

Σταμάτα λοιπόν να βάζεις πανοπλίες στα συναισθήματά σου. Δε σώζεις τον εαυτό σου, αν του στερήσεις το δικαίωμα να ερωτευτεί, να ζήσει. Αντιθέτως, τον καταδικάζεις σε ισόβια δυστυχία, ένα μαυρισμένο μέλλον κι άδειο. Προπάντων άδειο. Και φυσικά, δεν μπορείς να καταλάβεις για ποιο πράγμα μιλάω, σωστά; Αφού εσύ ποτέ σου δεν αφέθηκες. Ποτέ σου δεν είχες ανάγκη άλλον άνθρωπο πέρα απ’ τον εαυτό σου.

Ναι, τόσο γαμάτος είσαι. Αλλά όσο κι αν αγαπάς τον εαυτό σου γλυκέ μου, κάποια στιγμή θα σε βαρεθείς και θ’ αφηνιάσεις με την τόση μιζέρια. Μόνο να μην είναι αργά.

Καιρός ν’ αφυπνίσεις τον εαυτό σου και τα συναισθήματά σου. Να σταματήσεις να είσαι υπόδουλος της δειλίας σου. Να επαναστατήσεις ενάντια στο όποιο κατεστημένο σε κυριεύει. Τότε θα αξίζεις τον έρωτα κι όχι αυτούς τους ερωτάκους που κάθεσαι και μοιράζεις δεξιά κι αριστερά σε κάθε πικραμένο. Γιατί αυτοί δε σε γεμίζουν, παρά μόνο σ’ αφήνουν πιο άδειο απ’ ό,τι σε βρήκαν. Και στο τέλος σε παρατάνε, αφού ποτέ δε στάθηκες ικανός να τους νιώσεις. Κι ας ήταν τόσο μικροί και λίγοι, τόσο φθηνοί.

Ζήστο λοιπόν και σταμάτα να το γυροφέρνεις. Δε σου δίνεται άπλετος χρόνος στη ζωή και το να παρουσιάζεσαι ως σκληρό καρύδι και σκληροτράχηλος, πιο άδειος κι από χριστουγεννιάτικο γλόμπο σε κάνει ή μπάλα του πινγκ-πονγκ, ανάλογα με το μυαλό που διαθέτεις. Βγες λοιπόν κι εσύ στον κόσμο, πάρε τη σειρά σου στον έρωτα -όλοι έχουμε σειρά, μην άγχεσαι, ξέρει η μοίρα- κι ετοιμάσου.

Ακόμη κι αν φας τα μούτρα σου, θα μάθεις να εκτιμάς παραπάνω τους ανθρώπους και τις στιγμές. Κι αν δεν τα φας, ε, κι απ’ τα δικά μας οι ελεύθεροι!