Ποιος είσαι; Αν σου ζητούσα να σταθείς μπροστά στον καθρέφτη και να μου πεις τι βλέπεις, πέρα από τι ρούχα φοράς, πώς φτιάχνεις τα μαλλιά σου ή τι κραγιόν προτιμάς, ποια θα ‘ταν η απάντησή σου; Δε μ’ ενδιαφέρουν τ’ ανούσια στοιχεία που αποτελούν το προφίλ σου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. «Είμαι η Αλίκη και πηγαίνω στο τρίτο λύκειο της τάδε πόλης». Σε ρωτάω τι βλέπεις στον καθρέφτη.
Αν δεν είχες όνομα, αν δε φορούσες ρούχα και δε σπούδαζες, δε δούλευες, δεν πήγαινες σχολείο και δεν είχες φίλους, ποιες λέξεις θα σ’ έκαναν να ξεχωρίζεις από έναν περαστικό στο δρόμο; Ποια είναι τα πάθη σου; Ποιοι είναι οι στόχοι σου; Πες μας τις αποτυχίες σου, τους θριάμβους σου, την ιστορία που κρύβεται πίσω απ’ τις ανασφάλειές σου και τα ελαττώματά σου. Τι είναι σημαντικό για σένα;
Δε μας νοιάζει πού βγαίνεις, με ποιον κοιμάσαι, αν είσαι χορτοφάγος, η αγαπημένη σου σειρά κι η μουσική που σ’ εκφράζει. Ο πολιτισμός που επιλέγεις να καταναλώσεις δεν εκφράζει ούτε κατά το ήμισυ τι αναζητάς σ’ αυτόν τον κόσμο. Δεν αποδεικνύει τίποτα και δε φανερώνει το αγαπημένο φαγητό της ψυχής σου. Αν λατρεύεις τους Arctic Monkeys, αν ντύνεσαι σαν την Δούκισσα Νομικού ή αν έχεις τον κώλο της Μινάζ έχει σημασία για πολλούς ανθρώπους εκεί έξω, αλλά είναι όλοι άνθρωποι που δε θα ‘πρεπε να ‘χουν σημασία για σένα.
Διότι έχεις αποδυναμωθεί. Κοιτάς στον καθρέφτη και βλέπεις πιθανές selfie, βλέπεις ατέλειες, βλέπεις likes, βλέπεις ένα προϊόν έτοιμο για εμπόριο. Νοιάζεσαι για την προβολή και το μάρκετινγκ του εαυτού σου και προσέχεις μην πέσει η αξία του. Κι αν ακουμπήσεις το χέρι στον καθρέφτη, δε νιώθεις τίποτα πέρα από κρύο τζάμι. Ίσως πνευματικά να ‘σαι νεκρός. Ίσως να ‘σαι απλά ένα προϊόν, ένας σκλάβος στ’ αμπάρια ενός καραβιού έτοιμος για διαθεσιμότητα στην αγορά.
Εσύ όταν κοιτάς τον καθρέφτη θες να θυμηθείς ή να ξεχάσεις; Οι περισσότεροι άνθρωποι σπουδάζουν, βρίσκουν δουλειά, κάνουν οικογένεια και μετά πεθαίνουν. Έχουν ήδη περάσει πάνω-κάτω είκοσι χρόνια απ’ τη ζωή σου και δεν έχεις ζήσει πραγματικά. Τα είκοσι καλύτερα χρόνια της ζωής σου. Διότι μας λένε ότι είμαστε ασήμαντοι, είμαστε περιθωριακοί. «Βγάλε το λύκειο, πάρε το πτυχίο σου, το μεταπτυχιακό σου, βρες δουλειά, βγάλε λεφτά και τότε είσαι σημαντικός». Δε χρειάζεσαι να γίνεις σημαντικός, χρειάζεσαι να επανακτήσεις το μυαλό σου και να σταματήσεις να καταναλώνεις τη σαβούρα ενός κόσμου που αποσυντίθεται.
Ξύπνα τον εγωισμό σου. Γιγάντωσέ τον. Γίνε ο άνθρωπος που ‘χεις σχεδιάσει να γίνεις. Αποφάσισε τι σε κάνει χαρούμενο και κυνήγησέ το. Μη σε νοιάξει ποιον θ’ απογοητεύσεις, τίνος τη γενναιοδωρία θα προδώσεις και τίνος την ευτυχία θα βάλεις σε δεύτερη μοίρα, μπροστά στη δικιά σου. Ξερίζωσε τα δεσμά που σε κρατάνε αιχμάλωτο και κάνε ό,τι θέλεις εσύ. Αν δεν είσαι ικανοποιημένος, παράτα τη σχολή σου, παράτα τη δουλειά σου, φύγε απ’ την πόλη σου, αποδεσμεύσου από τ’ άτομα που φοβάσαι μην πληγώσεις. Απομονώσου. Μάθε τον εαυτό σου.
Αυτός που θέλουν οι γύρω σου να γίνεις είναι ακριβώς μπροστά σου, σ’ έναν καθρέφτη κρύο και χωρίς θέληση. Απλώς αντιγράφει ό,τι βλέπει μπροστά του. Γεννηθήκαμε για να ‘μαστε ελεύθεροι. Να πάει να γαμηθεί αυτός που θέλουν να γίνεις! Σκότωσέ τον και γιόρτασε τα γενέθλια σου. Ζήσε τη δικιά σου ζωή, τις δικές σου ιστορίες, τις δικές σου εμφανίσεις, τις δικές σου γκάφες, τα δικά σου τραγούδια, τα δικά σου λόγια, τις δικές σου αγάπες, τους δικούς σου οργασμούς, τα δικά σου ταξίδια. Γιατί στο τέλος μόνο αυτά έχουν σημασία. Ζήσε κυνηγώντας την ευτυχία σου κι ανακάλυψε την μοναδικότητά σου.
Επιμέλεια Κειμένου Alex Stinson: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Alex Stinson
