Έλα να ζήσουμε έναν έρωτα παράφορο

Άλλη μια μέρα που φτάνει αισίως στο τέρμα της και ποτέ ξανά δε μου ‘χε φέρει το σκοτάδι της νύχτας, τόσο φως. Φως που γεννιέται απ’ την ανυπομονησία μου. Την αγκαλιά μου, που μέρα με τη μέρα ανοίγει και λίγο πιο πολύ, περιμένοντας να σε υποδεχτεί. Απ’της καρδιάς μου τα σκιρτήματα, τα παιδικά της φτερουγίσματα. Μετρώντας αντίστροφα για να βρεθώ με σένα. Για να ‘ναι αυτή η δικιά μας η αρχή. Καιρό τώρα είμαι στη γραμμή της αφετηρίας και σε περιμένω να σταθείς στο πλάι μου. Πού είσαι αγάπη μου; Σε περιμένω. Φτάνεις;

Είναι που τα ψέματα έχουνε πια τελειώσει. Όσα ονειρευόμασταν παρέα, που ίσως να ήτανε και λίγο ουτοπικά, μπαίνουν στην τελική ευθεία. Και ο τερματισμός γράφει ένα τεράστιο «μαζί». Έχω σταθεί στη γραμμή και κοιτάω γύρω μου. Ξεχνιέμαι λίγο απ’ την καθημερινότητα, απ’ τις μικρές στιγμές ζωής που επαναλαμβάνονται. Όμως δεν παύω να έχω έγνοια στην αφετηρία. Κανείς δε θα περάσει τη γραμμή πρώτος. Σε περιμένω για να κάνουμε εκείνον τον πρώτο βηματισμό παρέα.

Κάθε καινούριο ξημέρωμα, ηχεί άλλη μια μέρα πιο κοντά σ’ εκείνη. Εκείνη τη μία που θα στέκεσαι δίπλα μου. Και κάθε νέα βραδιά που κλείνει, σημαίνει μία λιγότερη μακριά σου.

Ξέρεις, εγώ αυτά δεν τα πίστευα πολύ, ίσως και καθόλου. Ίσως να τα χλεύασα και κάπως στη ζωή μου. Να τα ειρωνεύτηκα, να τα είδα αφ’ υψηλού. Να είπα πως αυτά είναι για παιδιά και πως συμβαίνουν μόνο στις ταινίες. Μα έλα που εξαιτίας σου, νιώθω καιρό τώρα να πρωταγωνιστώ στην πιο cheesy ερωτική κομεντί.

Ίσως να πόνεσα τόσο παλιά από αφελείς σκέψεις και τάσεις ευπιστίας, που να επέλεξα να γίνω το διαβολάκι της ιστορίας. Εκείνο που κάθεται στο δεξί ώμο-ή στον αριστέρο δεν ξέρω σίγουρα -και σου λέει πως όλα αυτά είναι μούφα, πως δεν υπάρχουν, είναι στα ψέματα. Ξέρω, αυτό δεν αποτελεί κάποιου είδους δικαιολογία. Όλοι τραυματιστήκαμε, όλοι πονέσαμε. Εγώ όμως επέλεξα να γίνω ένας άνθρωπος κυνικός, απ’αυτούς που δηλώνουν πως δήθεν δε νιώθουν, δήθεν δεν τους νοιάζουν αυτά και δεν τα μετράνε. Ναι, πριν από σένα ήμουν τελικά δήθεν.

«Για δες με τώρα, καμάρωσέ με», λέω στον εαυτό μου, που έφτασα να γίνω σαν αυτά που κορόιδευα. Αυτά που νόμιζα πως δε θα έχω, γι’ αυτό επέλεγα να μου λέω πως δεν υπάρχουν. Και με πίστευα, ξέρεις. Πίστεψα πως το όνειρο δεν υπάρχει στ’ αλήθεια. Πως τέτοια σκηνικά δε στήνονται στην πραγματική ζωή. Κανένας πρίγκηπας δε θ’ ανέβει σ’ ένα άσπρο άλογο για να ‘ρθει να με κλέψει. Κι όμως. Κοίτα, πρίγκηπα δε θα σε πω, δε χάζεψα εντελώς. Ούτε το άτι περιμένω να σταθμεύσεις έξω απ’ την πόρτα μου. Όμως έξω απ΄την πόρτα μου θα ‘ρθεις στ’ αλήθεια, από εκεί που ποτέ μου δε θα σε περίμενα.

Έλα αγάπη μου, άλλο μην αργείς. Έλα και σου ‘χω φυλαγμένα μυστικά και υποσχέσεις. Έλα και σε περιμένω πια καιρό. Έλα να ζήσουμε έναν έρωτα παράφορο. Έναν από εκείνους που βλέπουμε στις ερωτικές κομεντί και λίγο γελάμε, όμως και λιγάκι κρυφά ζηλεύουμε. Έλα αγάπη μου να γίνουμε αξιοζήλευτοι κι εμείς. Μαζί.

Είναι που οι ώρες, οι μέρες, οι στιγμές, συνεχίζουν να κυλούν κανονικά, αρμονικά. Τίποτα δε σταμάτησε και δε φαίνεται μακρύτερο. Είναι που οι καθημερινότητα κάνει την αναμονή μου λιγότερο βασανιστική. Είναι όμως κι εκείνες οι στιγμές της μέρας που με βρίσκουν να παγώνω. Λες και για λίγα δευτερόλεπτα δεν υπάρχει τίποτα γύρω μου και κανένας. Το μυαλό μου σταματάει μόνο σε μια στιγμή. Μια στιγμή για την ώρα πλαστή, φτιαχτή, όπως ακριβώς θα ευχόμουν να είναι. Σε μια μόνο σκέψη. Πως σύντομα θα είσαι εδώ, μαζί μου. Δε θα σου κρυφτώ, πιάνεται λίγο η ψυχούλα μου, αγχώνομαι. Ξέρω το ίδιο πως ισχύει και για σένα. Όμως μετά χαμογελάω και λέω «τα καταφέραμε». Γιατί τα καταφέραμε μαζί, μωρό μου.

Έχουμε πια μπει μαζί στην τελική ευθεία και το πεδίο φαντάζει καθαρό και φωτεινό. Μένει μονάχα να τραβήξουμε σκανδάλη και παρέα να διανύσουμε τη διαδρομή. Θα ‘ναι μακρύς ο δρόμος, το ξέρουμε κι οι δυο καλά αυτό. Όμως καιρό τώρα κάνουμε προθέρμανση, έχουμε προετοιμαστεί καλά και κάθε ενδεχόμενο παίζει μέσα στο μυαλό μας. Τείνουμε κι οι δυο προς το ιδανικότερο και μ’ αυτό εννοώ πάντα το «μαζί».

Άλλη μια μέρα έχει τελειώσει κι είναι πια αργά. Είναι εκείνο το αργά που φέρνει τσούρμο τις σκέψεις και τις ρίχνει όλες μαζί μες το κεφάλι. Είναι εκείνη η ώρα που εμένα οι σκέψεις μου περιλαμβάνουν πολύ συγκεκριμένες λέξεις. Ένα «εσύ», ένα «εγώ» και το «μαζί» μας. Και «σύντομα». Έλα αγάπη μου. Έλα και σου ‘χω έναν έρωτα παράφορο, φυλάξει. Πού είσαι; Αργείς;