Φτήνια να θες να ρίξεις απόρριψη επειδή σε απέρριψαν

Η απόρριψη είναι πολύ κοινή, όπως και τα συναισθήματα κι οι αντιδράσεις που αυτή προκαλεί. Συνήθως, αν όχι πάντοτε, αυτά κατακλύζονται από αρνητισμό και περίπλοκες σκέψεις. Σε κανένα δεν αρέσει να τον απορρίπτουν κι αυτό είναι αυταπόδεικτο. Πολλές φορές όμως, θα βρούμε τον εαυτό μας να περιμένει τη στιγμή που εκείνος ο άλλος θα προσπαθήσει να επιστρέψει, αφού αυτό είναι επίσης κοινό. Όχι, δε θα θέλουμε να ‘ρθει πίσω επειδή αποζητάμε την επανασύνδεση, αλλά μόνο και μόνο για να έχουμε εκείνη τη μοναδική ευκαιρία να μπορέσουμε εμείς να τον απορρίψουμε. Πόσο όμως ρίχνουμε από μόνοι μας το επίπεδο, προσπαθώντας να προκαλέσουμε σε κάποιον άλλο μια ζημιά, η οποία μας πόνεσε πολύ όταν μας την προκάλεσε ο ίδιος, είναι μια άλλη ιστορία. Πόση φτήνια δείχνει το να κάνουμε στον άλλο αυτό που δε μας άρεσε όταν μας έκανε αυτός.

«Θα γυρίσει ο τροχός» λέμε κι έτσι απλά χάνουμε το νόημα όλης της έκφρασης. Γιατί ο μόνος λόγος που περιμένουμε με ανυπομονησία να τον κοιτάμε σιγά-σιγά να γυρνάει, είναι για να καταπλακώσει κάποιο άλλο άτομο. Ξεχνάμε όμως, πως ο τροχός γυρνάει κι απ’τις δύο πλευρές και πως αν στο μυαλό μας η μόνη διέξοδος είναι η εκδίκηση, για ένα «έγκλημα» που πουθενά δεν καταδικάζεται κι αυτό μας καίει, τότε αυτό δε θ’αργήσει να γυρίσει πάνω μας μπούμερανγκ. Πώς μπορεί άραγε να χαρακτηριστεί ένας άνθρωπος ο οποίος επιθυμεί διακαώς να βλάψει κάποιον άλλο, απλά και μόνο επειδή του έκανε κάτι αντίστοιχο εκείνος κάποτε; Ακόμα κι ένα μικρό παιδί να ρωτήσουμε, θα μας πει πως ποτέ δεν κάνουμε στους άλλους όσα δε θέλουμε εκείνοι να μας κάνουν. Κι όμως εμείς, ως ενήλικες, δε φαίνεται ν’ακολουθούμε πιστά τη συμβουλή εκείνη που μόνοι μας δημιουργήσαμε και κηρύττουμε στους άλλους.

Στους άλλους μόνο γιατί όταν έρχεται η σειρά μας, πολλές φορές κυριαρχεί ο εγωισμός. Ένας εγωισμός που τυφλώνει και μας πείθει πως ο μόνος τρόπος για να νιώσουμε ανακουφισμένοι είναι το να πληρώσουμε με το ίδιο νόμισμα το άτομο εκείνο που στα μάτια μας μάς κορόιδεψε. Με το να το γεμίσουμε αβάσιμες ελπίδες πως επιθυμούμε να είμαστε και πάλι μαζί του μόνο και μόνο για να βρούμε την κατάλληλη στιγμή να του ανταποδώσουμε τη χάρη. Ναι μεν πολύ συχνά θα δούμε ανθρώπους που θα μετανιώσουν ένα χωρισμό και θα σπεύσουν να ζητήσουν μια δεύτερη ευκαιρία από το πρώην ταίρι. Μια ευκαιρία που δεν είναι κακό να δίνεται όταν και οι δύο το θέλουν πραγματικά. Όταν όμως αυτή δίνεται με απώτερο σκοπό μια άδεια και ανούσια εκδίκηση, τότε μιλάμε για εξευτελισμό της έννοιας ερωτικής αλλά και γενικότερα ανθρώπινης σχέσης.

Μια άλλη βαριά έννοια που διακυβεύεται όταν αναφερόμαστε στις ανθρώπινες σχέσεις είναι ο σεβασμός. Ένας σεβασμός που θεωρούμε ότι δε μας έδειξε το άλλο άτομο αφήνοντάς μας. Και πώς ζητάμε σεβασμό; Μα φυσικά δείχνοντας ασέβεια και προσπαθώντας με ύπουλο τρόπο «να του τη φέρουμε». Φαύλος ο κύκλος και παράλογος ο τρόπος σκέψης αν κάτσει κανείς και το αναλύσει. Κάτι που είναι σχεδόν αδύνατο όταν ένας άνθρωπος είναι πληγωμένος και βρίσκεται εν βρασμώ. Καθόλου ακατόρθωτο, όμως. Εξάλλου αυτός είναι ένας από τους λόγους που πάντα συμβουλεύουμε και μας συμβουλεύουν να μην πράττουμε όταν είμαστε ακόμη επηρεασμένοι συναισθηματικά. Και θα μου πείτε, με ποιο κριτήριο να κρίνω όταν πρόκειται για μια τέτοια περίπτωση εφόσον το συναίσθημα είναι που έμπλεξε την κατάσταση εξ’αρχής και από το συναίσθημα είναι που καθοδηγείται η όλη πορεία. Το συναίσθημα θα πω λοιπόν πως είναι καλοδεχούμενο, όποιου είδους κι αν είναι.

Ο ενθουσιασμός, αλλά και ο θυμός. Το δέσιμο αλλά και η στεναχώρια. Η μείωση και ο εξευτελισμός αυτών όμως είναι που δε δικαιολογείται. Όταν λοιπόν έχουμε το παράπονο πως ο άλλος άνθρωπος δεν ξηγήθηκε στα ίσα, ή κι αν ξηγήθηκε εμάς δε μας άρεσε και δεν το χωνέψαμε, τότε γιατί να ξηγηθούμε με τον ίδιο τρόπο; Ο πολυπόθητος τροχός θα γυρίσει ναι κι ο κάθε κατεργάρης θα μπει στον πάγκο του. Για πόσους κατεργαρέους όμως μιλάμε όταν η ειλικρίνεια απουσιάζει απ’τη δικιά μας τουλάχιστον, μεριά; Και καθώς ο τροχός γυρίζει, αν τύχει και κάνει όπισθεν, ο μόνος που θα βρίσκεται πίσω προσπαθώντας να σπρώξει θα είναι ο θιγμένος μας εγωισμός, με μια αξιοπρέπεια που θα ‘χει πλέον πάει σκαλιά πιο κάτω από ‘κει που θεωρήσαμε πως μας κατέβασε κάποιος άλλος. Και θα ‘ναι όλα συνέπειες των δικών μας πράξεων και μόνο.