Η παγίδα του Catch-22 στον έρωτα

Εγκλωβισμένοι σε παράδοξες καταστάσεις των οποίων η μόνη διέξοδος είναι το αδιέξοδό τους. Αντιθετικοί κανόνες και περιορισμοί που τους κρατάνε μέσα σ’ένα συνεχή φαύλο κύκλο επαναλαμβανόμενων γεγονότων. Εκεί όπου ο μόνος τρόπος για να πολεμήσουν ενάντια στους νόμους είναι να τους αποδεχτούν και να τους ακολουθήσουν. Εκεί όπου είσαι τρελός αλλά αν το παραδεχτείς παύεις να είσαι. Γιατί κανείς τρελός δεν αντιλαμβάνεται την τρέλα του κι έτσι φυλακίζεται μέσα στην ανακατωσούρα του μυαλού του αλλά κι αυτή του περιβάλλοντός του.

Κι ενώ η ομώνυμη μίνι σειρά είναι βασισμένη σ’ ένα μυθιστόρημα που διηγείται τη ματαιότητα του πολέμου και την απελπισία των στρατιωτών, τα μηνύματα που απορρέουν ποικίλουν και καλύπτουν διαφορετικές πτυχές της ζωής. Καθώς ο πρωταγωνιστής είναι παγιδευμένος μέσα σε μια τραγελαφική ιστορία και στην προσπάθειά του να ολοκληρώσει τις αποστολές που πρέπει για να γυρίσει στο σπίτι του, αυτές συνεχώς αυξάνονται. Όσο εκείνος τρέχει πίσω απ’ το τέλος, εκείνο τρέχει γρηγορότερα μακριά του. Ποιο είναι λοιπόν το νόημα του να τρέχεις όταν γνωρίζεις πως ποτέ δεν πρόκειται να φτάσεις γιατί κάνεις κύκλους; Κανείς δεν ξέρει το πραγματικό νόημα. Κι αυτό είναι το νόημα.

Δε διαφέρει πολύ η ματαιότητα του έρωτα, αυτή με την οποία εμείς από μόνοι μας τον έχουμε ντύσει. Του έχουμε ρίξει πάνω του έναν μανδύα που δε μας επιτρέπει να δούμε καθαρά και ν’ ακολουθήσουμε τη ρόδινη πορεία του. Θέλουμε σαν τρελοί να ερωτευτούμε και να μας ερωτευτούν, όμως προσπαθούμε και ν’αποφύγουμε όλο εκείνο τον κόπο μέχρι να κατακτήσουμε τον έρωτα. Δεν επιθυμούμε να μοχθήσουμε, όμως ανυπομονούμε να έχουμε στα χέρια μας αγαθά τα οποία προϋποθέτουν μόχθο. Είναι σαν αυτό το στιχάκι που βλέπουμε συχνά-πυκνά να τριγυρίζει στις οθόνες μας και γελάμε με το «έξυπνο χιούμορ», όμως αντιπαρερχόμαστε της μαυρίλας που στην ουσία το χαρακτηρίζει: «Ζητούνται άτομα είκοσι πέντε ετών με είκοσι χρόνια εμπειρίας». Και γελάμε γιατί «έτσι έχει καταντήσει η κοινωνία μας», όμως δε σκεφτόμαστε πως η κοινωνία είμαστε εμείς.

Πολλές φορές θέλουμε να γνωρίσουμε έναν άνθρωπο, αναπτύσσουμε την ερωτική περιέργεια να εισχωρήσουμε στα ενδότερα του νου μα και του σώματός του, όμως λίγο βαριόμαστε την αμηχανία της αρχής. Είναι λες και θέλουμε εξ’ αρχής η σχέση αυτή, ή συναναστροφή καλύτερα, να ‘χει πριν καν αρχίσει εκείνα τα είκοσι χρόνια εμπειρίας. Προτού καλά-καλά οι δύο υποψήφιοι για τη θέση εργασίας σχέσης ανταλλάξουν ένα βλέμμα, αναμένουν πως θα κατακτήσουν εκείνη τη θέση. Έτσι, χωρίς να προσπαθήσουν και πολύ και παγιδεύονται σ’ εκείνον τον κύκλο και κόβουν βόλτες μέχρι να κουραστούν. Αν είναι τυχεροί, μέχρι να το καταλάβουν και να πάρουν τα πράγματα απ’την αρχή, απαλλαγμένοι απ’ όλους τους κανόνες που κανείς δεν ξέρει ποιος τους δημιούργησε και γιατί δηλαδή «πρέπει» να τους ακολουθούμε. Έτσι, τυφλοί, έρμαια στους νόμους και κανόνες που έφτιαξαν κάποτε κάποιοι. Κι εμείς να τους ακολουθούμε πιστά και να τους ασπαζόμαστε, σαμποτάροντας τα ίδια μας τα όνειρα για επαγγελματική ανέλιξη στον ερωτικό τομέα.

Όσο γελοία κι αν καταντά η άσκοπη πορεία του πρωταγωνιστή στο Catch-22, ο οποίος κάνει τα αδύνατα δυνατά για να γυρίσει στο σπίτι του, στο τέλος κάπως τον λυπάσαι. Γιατί ίσως να μην είμαστε όλοι στον πόλεμο, όμως τρέχουμε σαν κι αυτόν μια ζωή πίσω απ’τον έρωτα κι αποζητάμε σαν τρελοί την αγάπη. Εκείνη την αγνή κι απόλυτη, που όσο τρέχουμε από πίσω της, άλλο τόσο τρέχει κι εκείνη να κρυφτεί. Που αδυνατούμε να καταλάβουμε πως χρειάζεται κόπος και προσπάθεια και πως όλους εκείνους τους περιοριστικούς κανόνες τους έχουμε μόνοι μας δημιουργήσει. Πως ακόμη κι αν τους ακολουθήσουμε πιστά, ίσως και πάλι ν’αποτύχουμε. Πόσο μάλλον να τους προσπεράσουμε έτσι απλώς γιατί επιθυμούμε τα εύσημα, χωρίς καν να πέσουμε στη μάχη.

Είναι σαν την ερώτηση με την κότα και το αβγό. Μπορεί κανείς για ώρες να επιχειρηματολογεί για το ποιο προπορεύθηκε του άλλου και να έχει δίκαιο. Όμως στην προσπάθειά του ν’ αποδείξει το δίκιο του, ίσως να μην αντιλαμβάνται το λούκι στο οποίο τοποθετεί τον εαυτό του. Εκείνο που συνεχώς τον βάζει στη θέση πίσω απ’τη γραμμή, να τρέχει σαν χάμστερ μέσα σ’έναν κύλινδρο. Κι όσο κι αν την πλησιάσει τη γραμμή ποτέ δε θα τη φτάσει, μέσα στο σκεύος εκείνο που γλιστράει. Έτσι κι ο έρωτας. Όσες αποστολές κι αν σου θέσει και τις εκτελέσεις επιτυχώς, θα ‘χεις πάντα κι άλλες μπροστά σου προς επίτευξη. Γιατί ο έρωτας έγινε μαραθώνιος εξαιτίας μας, ενώ ήταν πάντα ουσιαστικά, συνεχής δουλειά εν εξελίξει.