Κι εγώ να σου λέω «φίλα με ακόμα»

«Μια τεράστια του χρόνου σπατάλη, κάτι τ’ αδύνατο.» Να κατορθώσεις μέσα από μικρές, ασήμαντες στιγμές να φτιάξεις μια σπουδαία. Αδύνατο να ‘ναι πραγματικό, εξάλλου έχεις τόσα άλλα σημαντικά και βέβαια για να βασιστείς επάνω τους, παρά μια αγάπη ακαθόριστη κι ασταθή. Να κόψεις μια στιγμή, μια εικόνα που ‘χει στο μυαλό σου χαραχτεί και να φτιάξεις μια πραγματικότητα για δύο. Να κάνεις ένα διασκελισμό τόσο μεγάλο που να μην αναγνωρίσεις κι εσύ ο ίδιος το σώμα σου και τις δυνατότητές του. Να κάτσεις να ξαποστάσεις πλάι στα περίεργα, τα διαφορετικά, να ‘ναι όλα γύρω «ένας όμορφος κόσμος που απέχει ένα βήμα».

Κι εκεί που ποτέ δεν το φανταζόσουν και δε θα το πίστευες όσα κι αν σου τάζανε, χρειάζεται ένα μονάχα βήμα προς το παράθυρό σου. Περιττό είναι το τεχνητό φως του δωματίου, μη δυσανασχετείς. Παρά μόνο τράβηξε την κουρτίνα κι άσε τον ήλιο να φέρει μέσα σκόνη και φως. Έναν ήλιο που ξεκινάει απ’ τον ουρανό κι αντανακλά στο μέσα σου. Κι όταν το φως χύνεται στα σκοτάδια, κάθε αμφιβολία πεθαίνει, σαν να μην έχει άλλη επιλογή, αφού δεν υπάρχει σκιά πια για να ζήσει.

Και μες στους τέσσερις εκείνους τοίχους είναι που ξεκουράζεται το αφελές και ουσιαστικό χαμόγελο μιας ευτυχίας αλλιώτικης. Δε χρειάζεται να πας πολύ μακριά, μόνο να κοιτάς έξω απ’ το παράθυρο κι έπειτα γύρω σου. Είναι μπροστά σου και σε κοιτάει στα μάτια, φτάνει να ‘χεις κι εσύ ένα σου βλέμμα να της χαρίσεις. «Ένας μαγνήτης στο ψυγείο, ένα σημείωμα, ένα αστείο. Ένα σπίτι, ένα φιλί, ένα αντίο». Όλα όσα πιάνουν πινέλα και ζωγραφίζουν ένα τέλειο, που δεν υπάρχει κι αυτό σημαίνει τελειότητα. Φτιάχνεται τότε το άπειρο και αρχίζει μπροστά σου, χωρίς να χρειαστεί να περάσεις καν το κατώφλι του σπιτιού σου. Μικρές χειρονομίες τρυφερότητας, χωρίς να κοπιάσεις, πράξεις αβίαστης αγάπης και στοργής. Έτσι κι εσύ.

«Ένα τέλειο λάθος. Μια καινούρια αρχή» και μια πόρτα που ‘ναι πάντοτε ανοικτή. Για σένα. Γιατί ποτέ δεν κλείνουν, παρά μόνο ανοίγουν μία-μία και στην ώρα τους αν το θελήσεις οι πόρτες. Φτάνει μόνο να ‘σαι απ’ έξω περιμένοντας να αρπάξεις το πόμολο την κατάλληλη στιγμή. Δάκρυα χαράς, δάκρυα λύπης και συγκίνησης. Όλων των ειδών τα δάκρυα, μάτια βουρκωμένα κι ανάσες βαθιές. Μια ιστορία αγάπης προς διάσωση, ένα σενάριο κινηματογραφικό, που κοίτα να δεις, φτάσαμε να το ζούμε.

Και κορυφή και πάτος, «και Θεός κι αμαρτία» κι όλοι όσοι δεν άνοιξαν εγκαίρως το παράθυρό τους, έχουν πάντοτε μια δεύτερη ευκαιρία. Να κοιτάξουν κι εκείνοι γύρω τους, ακόμα κι αν πέρασε η ώρα. Πάντοτε θα μπει έστω λίγο φως απ’ το παράθυρο.

Τι κι αν είναι τύχη, ή συγκυρία. Αν υπάρχουν οι συμπτώσεις ή αν είναι όλα μέρος ενός μεγάλου σχεδίου που κάποιος έχει στήσει. Όπως και να ‘χει ο έρωτας ρίχνει βέλη στους δυνατούς. Αυτούς που αντέχουν να τα κρατήσουν, αυτούς που θ’ ανοίξουν για να δουν το φως του παραθύρου. Κι όσο χαμένοι και περιπλανούμενοι γυρνάμε, το βέλος πάντα στο τέλος θα καρφώσει το σημείο μηδέν. Εκεί που ξέρεις πως πρέπει να πας, με βήμα σίγουρο και σταθερό. Το βέλος δείχνει εσένα. Γι’ αυτό… Φίλα με ακόμα.